آیه 114 بقره
نسخهٔ تاریخ ۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۳:۲۶ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای جدید حاوی ' {{بخشی از یک کتاب}} '''منبع:''' نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و سا...' ایجاد کرد)
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
منبع: نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه ، ص 29
نویسنده: محمدباقر محقق
شأن نزول آيه 114 سوره بقره
«وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَساجِدَاللَّهِ أَنْ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ».[۱]
«شیخ طوسی» درباره كسانى كه مشمول معنى اين آيه قرار مي‌گيرند اختلاف است:
- 1. عده اى گويند: آنان، مشركين بودند كه مسلمين را از وارد شدن در مساجد جلوگيرى مي‌كردند.[۲]
- 2. ابن عباس و مجاهد گويند: روميان بودند كه با جنگ و ستيز بيت‌المقدس را گرفته و در خرابى آن كوشش نموده بودند تا اين كه در زمان عمر بن الخطاب مسلمين بر آنان پيروز شدند و از آن پس با حالت ترس در آن وارد مي‌شدند.
- 3. حسن بصرى و قتاده گويند: كه بخت نصر بود هنگامى كه بيت‌المقدس را خراب كرده بود و مسيحيان نيز به كمك او برخاسته بودند.[۳][۴]
پانویس
- ↑ بقيه آية، «وَ سَعى فِي خَرابِها أُولئِكَ ما كانَ لَهُمْ أَنْ يَدْخُلُوها إِلَّا خائِفِينَ لَهُمْ فِي الدُّنْيا خِزْيٌ وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظِيمٌ؛ كيست ستمكارتر از آن‌هائي كه مردم را بازدارند از يادآورى نام خدا در خانه هاى او و كوشش نمايند در ويرانى آن، اينان را نشايد كه در آن خانه ها راه يابند مگر اين كه ترسان باشند و از براى آن‌ها در اين جهان، خوارى و در سراى ديگر (آخرت) شكنجه بزرگى است».
- ↑ طبرى از ابن زيد روايت كند كه درباره مشركين نازل شده كه در روز حديبيه رسول خدا صلى الله عليه و آله را در مكه مانع شده بودند.
- ↑ صاحبان تفسير كشف الاسرار و تفسير روض الجنان گويند: درباره مردى رومى بنام ططوس بن اسيسيانوس بوده كه به جنگ با بنى‌اسرائيل آمد و بيت‌المقدس را خراب كرد و آن را محل كثافات و مزبله قرار داد و بزرگان آن‌ها را كشت و ديگران را اسير نمود و به همان كيفيت بود تا اين كه مسلمين بدآنجا دست يافتند و آن را آباد ساختند.
- ↑ صاحب تفسير مجمع البيان از امام صادق عليه‌السلام نقل نمايد كه فرمودند: مراد آيه قريش هستند وقتى كه پيامبر را از وارد شدن مكه و مسجدالحرام منع كرده بودند چنان كه بلخى و رمانى و جبائى نيز به همين موضوع معتقدند.
