معزالدین محمد فطرت مشهدی

این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

معزالدین محمد فطرت مشهدی

قرن: 11

(1101-1056/1050 ق)

شاعر، متخلص به فطرت. اصل وى از سادات قم است. او دخترزاده‌ى میرمحمد زمان مشهدى است كه در مشهد به دنیا آمد و در همان جا به كسب علوم پرداخت. سپس به اصفهان رفت و ده سال در حوزه‌ى درس آقا حسین خوانسارى به كسب علوم پرداخت. در 1082 ق عازم هندوستان شد و مورد توجه پادشاه آنجا، اورنگ زیب عالمگیر قرار گرفت و شاه با تزویج دختر شاهنوازخان صفوى به او وى را مقرب ساخت.

او در 1099 ق از طرف آن پادشاه ملقب به موسوى شد و از این به بعد تخلص خود را به موسوى تغییر داد. سال بعد منصب دیوانى مجموع ممالك دكن به او داده شد. او سرانجام در همان شهر درگذشت. از آثار وى: «گلشن فطرت»، مشتمل بر اشعار تازه‌گویان كه سرخوش در تدوین «كلمات الشعراء» از آن استفاده كرد؛ «دیوان» شعر.