راغب اصفهانی
ابوالقاسم حسین راغب اصفهانی
قرن: 5.
وفات: (ح 502 ق)
ادیب، لغوى، شاعر، مفسر، محدث، متكلم، حكیم و فقیه شافعى/ معتزلى. اهل اصفهان و ساكن بغداد بود. وى را همتا و قرین امام محمد غزالى مى‌دانند. به گفته‌ى كاتب چلبى، غزالى كتاب «الذریعه» او را از خود جدا نمى‌كرد و آن را به خاطر نفاستش مى‌ستود. بعضى از علما به استناد این كه او از اهل بیت علیهم السلام بسیار روایت كرده و از امیرالمومنین على بن ابیطالب علیه السلام فقط با عبارت امیرالمومنین علیه السلام تعبیر مى‌كند، او را شیعه خوانده‌اند ولى فخر رازى در «تاسیس التقدیس» او را از ائمه اهل سنت مى‌شمارد.
صاحب «روضات الجنات» به نقل از «تاریخ اخبار البشر» سال وفات وى را 565 ق ذكر كرده است. از آثار وى: «تحقیق البیان فى تاویل القرآن»؛ «تفسیر القرآن»، معروف به «جامع التفاسیر» یا «جامع التفسیر» كه بیضاوى تفسیر خویش را از آن اخذ كرده؛ «الذریعه الى مكارم الشریعه»، در علوم اخلاق و پندهاى نیكو؛ «المفردات فى غریب القرآن» یا «مفردات الفاظ القرآن»؛ «افانین البلاغه»؛ «اخلاق الراغب»؛ «رساله فى فوائد القرآن»؛ «المعانى الاكبر»؛ «الایمان والكفر»؛ «تفصیل النشأتین و تحصیل السعادتین»، در معرفت نفس؛ «درة التاویل فى متشابه التنزیل»؛ «محاضرات الادباء و محاورات الشعراء والبلغاء» در نوادر حكم و حكایات كه محمدصالح قزوینى آن را با عنوان «النوادر» به فارسى ترجمه كرده است.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج3، ص82.
