فقیه

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

منبع: سيد مصطفى حسينى دشتی، فرهنگ «معارف و معاريف»

«فَقيه» از ریشه «فقه» و جمع آن «فقهاء» است، و به معنی دانشمند، دانشمند دينى، عالم به احكام دین اسلام از روى دليل می باشد.

در حديث حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) آمده: «من حفظ على امتى اربعين حديثاً بعثه الله «فقيهاً» عالماً».(هر كس چهل حديث بر امت من حفظ كند خداوند او را فقيه و عالم محشور كند).

مراد از «فقيه» در اين حديث و به طور كلى در اصطلاح حديث، بصير در امر دين است.

«فقه» و بصيرت دينى، گاه به موهبت پروردگار حاصل شود، مانند این دعاى پيغمبر (صلی الله علیه و آله) در باره امام على (علیه السلام)، هنگامى كه وى را به یمن اعزام داشت و فرمود: «اللهم فقّههُ فى الدين» (خدایا او را در دین فقیه و دانا گردان). و گاه به كسب و تحصيل بدست آيد، چنان اميرالمؤمنين (علیه السلام) به فرزندش امام حسن (علیه السلام) فرمود: «و تفقَّه يا بنیّ فى الدين».

بزرگان متفقند كه فقيه ترين پيشينيان شش تن بودند كه آنها از اصحاب امام باقر (علیه السلام) و امام صادق (علیه السلام) مى باشند و آنها عبارتند از: زرارة بن اعين و معروف بن خرّبوذ مكى و ابوبصير اسدى و فضيل بن يسار و محمد بن مسلم و بريد معاویه عجلى.