محمدتقی آقا نجفی اصفهانی

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

منبع: برگرفته از کتاب: اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

(1332/1331-1262 ق)، عالم شیعى و مجتهد. معروف به آقانجفى. وى نوه ى شیخ محمدتقى رازى اصفهانى صاحب «هدایة المسترشدین» بود. در اصفهان متولد شد و مقدمات را از پدرش شیخ محمدباقر اصفهانى فراگرفت.

در نجف در محضر میرزا محمدحسن شیرازى، حاج شیخ مهدى نجفى و حاج سید على شوشترى به تكمیل تحصیل پرداخت و به مقام اجتهاد رسید و به اصفهان بازگشت در زمان پدر مرجعیت تام یافت. وى در كمك به مدرم و تأمین وسایل آسایش ایشان كوشا بود، حدود شرعى را اجرا مى كرد و نسبت به حسن جریان زندگى و تحصیل طلاب علوم دینى اهتمام مى ورزید.

وى در جنبش تنباكو از آغازگران مبارزه بود. مخالفتش با مظالم ظل السلطان و مأمورن انگلیسى سبب تبعید وى به تهران شد. اما در تهران نیز همچنان به فعالیت سیاسى خود ادامه داد و دوباره او را به اصفهان بازگرداندند. سرانجام در اصفهان درگذشت و در جوار مرقد امامزاده احمد نواده ى امام باقر علیه السلام به خاك سپرده شد.

آثار او را بیش از صد دانسته اند، از آن جمله: «آداب العارفین»؛ «الاجتهاد والتقلید»؛ «اسرار الآیات»؛ «اسرار الاحكام»؛ «اصول الدین»؛ «انوار العارفین»؛ «تأویل الآیات الباهرة فى العترة الطاهرة»؛ «بحر الحقائق»؛ «جامع الانوار»؛ «المتاجر»؛ «مفتاح السعادة».

آقا نجفى (و. 22 ربیع الثانى 1262 ه.ق - ف. 11 شعبان 1332 ه.ق) شیخ محمدتقى بن حاج شیخ محمدتقى بن عبدالرحیم، از علماى بزرگ و متنفذ اصفهان و داراى تألیفات متعددى است در فقه و اصول فقه و كلام.