آیه 112 نحل
متن آیه
ترجمه
خدا قریه ای را مثل می زند که امن و آرام بود، روزی مردمش به فراوانی از هر جای می رسید اما کفران نعمت خدا کردند و خدا به کیفر اعمالشان به گرسنگی و وحشت مبتلایشان ساخت
شأن نزول
محمد بن یعقوب کلینى از على بن ابراهیم و او بعد از سه واسطه از امام صادق علیهالسلام نقل نماید که این آیه درباره قومى نازل شده که در کنار نهرى به نام ثرثار زندگانى میکردند و یا این که در شهرى به نام ثرثار زندگى مینمودند و در کمال نعمت و خوشگذرانى و فراخى بودند تا جائى که از اثر کفران نعمت با نانى که از گندم درست میکردند، استنجا نموده و خود را با آن تمیز مینمودند و از نانهائى که استنجا میکردند تپه اى عظیم ایجاد شده بود تا این که مردى صالح و نیکوکار بر آنها گذشت و دید زنى مشغول استنجاء بچه خود با نان گندم بوده است.
این مرد گفت: چه شده است شما را؟ چرا از خداوند نمى ترسید و به این کیفیت کفران نعمت خداوند را مینمائید. آن زن گفت: چگونه ما را از گرسنگى میترسانى در حالتى که نهر ثرثار همیشه در جریان است و ما از آن بهره برمى گیریم. چیزى نگذشت که آب آن نهر خشکیده شد و باران قطع گردید و نباتات زمین سوخت و وضع اهالى به بدبختى و گرسنگى و بیچارگى کشانیده شد و این آیه نازل گردید.[۱]
پانویس
- ↑ البرهان فی تفسیر القرآن.
===
منابع
- قرآن کریم، ترجمه عبدالمحمد آیتی.
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه ، ص 491