نقش مسلمانان در دانش طب

به برکت تعالیم اسلامى، مسلمانان به توفیقات بزرگى در علم طب و تألیف متون پزشکى دست یافتند. تلاش‌های علمی ‌‌آنان در این عرصه از سویی موجب ماندگاری آثار گذشتگان و از سوی دیگر باعث توسعه دانش پزشکی در شاخه‌های مختلف شد. نگاه منصفانه به تاریخ تمدن بشری نشان می‌‌دهد که پیشرفت غربیان در عرصه پزشکی در دوره‌های بعدی، به شدت مرهون آثار طبی مسلمانان است و سهم زیاد مسلمانان در تاریخ طب روشن‌تر از آن است که بتوان آن را انکار نمود. «الحاوی الكبير فی الطب» تألیف زکریای رازی و «القانون فی الطب» تألیف ابن سینا، از مهمترین این آثار است.

اهمیت علم طب در اسلام

نگاهی گذرا به تاریخ تمدن اسلامى نشان می‌‌دهد علم طب همواره از جایگاه رفیعی در بین مسلمانان برخوردار بوده است، چنانکه لفظ مقدس «حکیم» در تمدن اسلامی‌‌ هم به طبیب و هم به فیلسوف اطلاق می‌‌گردیده است. بی‌شک از مهمترین علل توجه مسلمانان به دانش طب، توجه پیشوایان دین به این دانش ارزشمند است. در حدیثی از پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله دانش طب همسنگ با علم دین و در کنار آن مورد توصیه قرار گرفته است: «الْعِلْمُ عِلْمَانِ عِلْمُ الْأَدْيَانِ وَ عِلْمُ الْأَبْدَان».

و پیامبر گرامی‌ ‌و اهل بیت علیهم‌السلام، خود در کنار رسالت تعالی روح افراد، با توصیه‌های طبی آن‌ها را در نگه داشتن سلامت جسمشان نیز یاری می‌‌نمودند. شاهد این مدعا کتاب‌های روایی بر جای مانده در این موضوع با عنوان طب النبی، طب الائمه، طب الصادق و طب الرضا است.

آغاز تاریخ طب مسلمانان

علم طب در دوره اسلامی‌‌ با ترجمه کتاب‌های یونانی و هندی در این رشته آغاز شد. جندی شاپور از اولین مراکز علمی ‌‌مسلمانان است که طرفدار ترجمه کتب پزشکی یونانی و احتمالا سنسکریت بود.

اساتيد علمي‌ و طبي‌ جندي‌ شاپور هر كدام‌ كه‌ پس‌ از انقراض‌ دولت‌ ساساني‌ و تشكيل‌ دولت‌ اسلام‌ باقي‌ بودند عموماً داخل‌ حوزه‌ي‌ اسلام‌ شدند و چه‌ از طريق‌ تعليم‌ و ترجمه‌ي‌ كتب‌ علمي‌ و چه‌ از طريق‌ طبابت‌ و عمل‌ پزشكي‌ در خدمت‌ خلفا و وزراء و اعيان‌ اسلامي‌ بودند. توجه و علاقه‌مندی به آثار علمی‌‌ و پزشکی فرهنگ‌های کهن‌تر به ویژه یونانی در دوران خلافت عباسی، به تشویق این پزشکان مسيحي‌ درباری بود که به زبان یونانی و سریانی می‌‌خواندند یا سخن می‌‌گفتند.

در کتاب «طب و طبیب و تشریح» نوشته علامه حسن زاده آملی به نقل از کتاب «پزشکی نامه» میرزا علی‌اکبر طبیب کرمانی آمده است: «در زمان ملوک بنی‌امیه و بنی‌عباس بعضی از اطبای یهود و نصارا از قبیل جویه یهودی و بختیشوع نصرانی را استخدام کردند و ترویج این فن شریف را می‌‌نمودند. هارون رشید و پسرش مامون را در طلب علوم فلسفه و طبیه رغبتی تمام بود، و مامون را بیشتر؛ چنان که از اطراف و اکناف عالم حکم به جمع آوری علماء و اصحاب معارف را می‌‌کرد و آن‌ها را بسیار گرامی‌‌ می‌‌داشت و کمال جدّ و جهد را در ترجمه کتب فلاسفه یونانی به زبان عربی می‌‌داشت. و مترجمینی که بر آن‌ها اعتماد بسیار می‌‌نمود چهار نفر بودند: حنین بن اسحاق عبادی، و یعقوب بن اسحاق کندی، و ثابت بن قره حرانی، و علم بن فرجان طبری. و مولفات فیثاغورس و افلاطون و ارسطاطالیس و بقراط و جالینوس را از زبان یونانی به زبان عربی ترجمه نمودند. و همچنین عبدالرحمن اموی ملقب به ناصر در آندلس نیز در ترجمه این علوم به نهایت راغب بود».

در بین این‌ها، حنین بن اسحاق جایگاه ویژه‌ای در ترجمه کتب طبی دارد. حنین ده سال پیش از مرگش نوشت که فقط از آثار جالینوس، 95 اثر را به سُریانی و 34 اثر را به عربی برگردانده است.

سهم مسلمانان در پیشرفت طب

شكى نيست كه كلى ‌ترين دانسته‌ هاى نظرى پزشكى به ‌ويژه از راه ترجمه آثار دانشمندان يونانى و از همه مهم‌تر بقراط و جالينوس به دست مسلمانان رسيد؛ اما بسيارى از مسائلى كه پزشكان مسلمان در خصوص بيماران خود با آن روبه‌‌رو بودند، به سرزمينهاى اسلامى و شرايط خاص آن اختصاص داشت كه در نوشته‌هاى يونانى از آن ذكرى به ميان نيامده بود. بديهى است كه به صرف عدم ذكر اين موارد در آثار پيشينيان، پزشكان اسلامى نمى‌ توانستند به آنها بى ‌اعتنا باشند. بنابراين، رويكردى ويژه درباره اين موارد پديد آمد.

بيماري هايى كه در بخشهاى گوناگون کتاب «الحاوى»، نوشته محمد بن زکریای رازی بررسى شده، بسيار بيشتر از آن چيزى است كه در آثار جالينوس، بقراط و ديگر پزشكان يونانى آمده است. يكى ديگر از نكات مهم و برجسته در تاريخ پزشكى اسلامى، كتاب «قانون» ابن‌سينا است. در همه دوران پزشكى غرب، هيچ كتابى كه چنين جامع و مانع و دانشنامه‌‌گونه مبادى و موضوعات پزشكى را دربرگرفته باشد، به‌ وجود نيامده بود. بى‌ دليل نبود كه «قانون» به سرعت و پس از ترجمه آن به لاتين، مورد توجه دانشمندان و پزشكان غرب قرار گرفت، و به‌عنوان كتاب درسى در دانشكده‌ هاى پزشكى آنها تدريس شد.

اما نوآورى در حيطه پزشكى اسلامى در اين حد نيز متوقف نماند. مهم‌ترين دستاوردهاى پزشكى اسلامى هنگامى به‌وجود آمد كه چندتن از پزشكان اسلامى توجه خود را به ناهماهنگى آراى جالينوس با آنچه خود بر اثر تجربه به دست آورده بودند منعكس كردند. يكى از نخستين ايرادهاى دانشمندان اسلامى بر جالينوس را ابونصر فارابى مطرح كرد. او در رساله خود با عنوان «الرد على الجالينوس فيما نقض على ارسطاطاليس لأعضاء الانسان» به طور كلى ترتيب ساختارى اعضاى بدن انسان را بين آراى جالينوس و ارسطو مقايسه كرده و با توجه به آراى خود، حق را به ارسطو داده است. احتمالًا اين نگرش فارابى منشأ همان انتقادهايى شد كه پس از او ابن‌سينا از جالينوس مطرح كرد. زکریای رازى نيز در مقام پزشكى بزرگ، جامع‌نگر و صاحب‌نظر، به آراى جالينوس در پزشكى ايرادهايى مهم وارد كرد. مهم‌ترين نقد رازى بر آراى جالينوس هنگام طرح ديدگاههاى خود درباره ديدن، شنيدن و رسيدن پرتوهاى نورى از جسم به چشم ارائه شده است. زکریای رازى فرايند ديدن را -درست برعكس آراى جالينوس-، بسته به پرتوهايى مى‌دانست كه به چشم مى‌رسند، نه آن گونه كه جالينوس گفته بود با پرتوهايى كه از چشم ساطع مى‌شود.

در ادامه اين انتقاد، ابن‌سينا نوشته‌هاى جالينوس در اين زمينه را مشتى نوشته‌هاى آشكارا مهمل ناميد. اما مهم‌ترين نقد آراى پزشكى جالينوس را در جهان اسلامى، كه مايه شهرت و افتخار براى پزشكى اسلامى به‌شمار مى‌رود، ابن نفیس دمشقی، پزشك سده ششم هجرى، مطرح كرد. ابن‌نفيس پزشكى تجربه‌گرا و اهل نظر بود كه يكى از بزرگ‌ترين كشفيات پزشكى اسلامى را صورت داد. از اين رو او در قرون گذشته بين نويسندگان اسلامى به جالينوس عرب (اسلامى)، همان لقبى كه در مراجع مختلف به رازى نيز داده‌اند، مشهور شده است. ابن‌نفيس در دو اثرش، «شرح تشريح قانون»، شرحى كه بر كتابهاى اول تا سوم قانون نوشته شده است، و «شرح قانون»، شرحى كه به طور كلى بر موضوعات طرح‌ شده در قانون نوشته، كشف خود موسوم به «گردش ريوى خون» را شرح داده است. تنها در سده نوزدهم بود كه دانش جديد با اين كشف مهم ابن‌نفيس آشنا شد.

بر اساس نظر جالينوس در مورد گردش خون، خون از راه شريان وارد بطن راست قلب شده و از راه منافذى كه بين بطنهاى راست و چپ قلب وجود دارد به بطن چپ وارد شده و در بدن مى‌چرخيده است، اما ابن‌نفيس نوشت كه خون از بطن راست و از راه وريد به ريه رفته و پس از آنكه در وريد با هوا آميخته شد از راه وريدى ديگر به بطن چپ رفته و از آنجا در سراسر بدن پخش مى‌شود. بى‌شك، ابن‌نفيس اين اطلاعات را از راه تشريح بدن انسان به دست آورده است. اين كشف او سه سده پيش از آنكه ميگل سروتو، پزشك ايتاليايى، آن را شرح دهد، به طور آشكار و روشن توضيح داده شد. بنابراين، لازم است در انتساب اين كشف به سروتو ترديد كرد. حتى درباره اين موضوع كه سروتو از راه ترجمه‌هاى لاتين آثار پزشكى اسلامى با آراى ابن‌نفيس آشنا شده يا اينكه خود به توارد، اين موضوع را دوباره كشف كرده، بحثهاى بسيارى در تاريخ پزشكى جهان پيش آمده است.

با كنار هم قراردادن آراى ابن‌نفيس، فارابى، ابن‌سينا و چند پزشك ديگر، معلوم مى‌شود که پزشكى اسلامى بسيار جدى به‌دنبال طرح مدلى غيرجالينوسى از پزشكى بوده است.

در شاخه‌هاى علوم وابسته به پزشكى، مهم‌ترين سهم در ارائه پژوهشهاى اصيل و مبتكرانه متعلق به چشم پزشكى است. چشم‌پزشكان اسلامى افزون بر بسط آراى پزشكان و چشم‌پزشكان يونانى در مورد بيماريهاى چشم و راههاى درمان آنها، خود بيماريهاى متعددى را شناسايى و راههاى درمان آنها را ارائه كردند. انواع جراحيهاى چشم، برداشتن آب مرواريد با بيرون كشيدن مايع جمع‌شده از قرنيه و طرح انواع داروهاى گياهى، معدنى و حيوانى براى چشم، از جمله اين نوآوري‌هاست. از بين چشم پزشكان اسلامى نيز سهم دو تن بيش از همه چشم‌گير است؛ يكى حنين‌ بن اسحاق، مؤلف «العشر مقالات فى العين» و ديگرى على‌ بن عيسى مؤلف «تذكرةالكحالين». هر كدام از اين دو كتاب منشأ نوآوريهاى بسيارى در زمينه چشم‌ پزشكى شد و نويسندگان آنها در زمره بزرگ‌ترين چشم پزشكان اسلامى درآمدند. بايد اذعان كرد اروپا تنها پس از گذشت هفت سده از رواج چشم پزشكى در اسلام، توانست از مجموعه دانسته‌هاى چشم پزشكان اسلامى گذر كند.

در زمينه گياه‌شناسى و گياه‌داروشناسى نيز وضع كمابيش به همين گونه است. مهم‌ترين اثر يونانى كه در اين زمينه به دست گياه‌شناسان اسلامى رسيد، كتاب «الحشائش»، نوشته ديوسكوريدس، نويسنده اهل آسياى صغير در سده اول ميلادى بود. اين كتاب به قلم حنين‌ بن اسحاق و چند تن ديگر از مترجمان نهضت ترجمه به عربى ترجمه شد. در سراسر اين كتاب، تقريباً خواص دارويى پانصد گياه مطرح شده است، در حالى‌كه تنها در بخش مربوط به گياهان دارويى كتاب «الحاوى» نوشته زکریای رازى تقريباً خواص دارويى هفتصد گياه بررسى شده است. اين تعداد در ديگر اثر مهم گياه‌شناسى اسلامى، كه نشانه بسيار مهم آشنايى پزشكان اسلامى با داروشناسى است، يعنى كتاب «الجامع لمفردات الادوية و الاغذية»، نوشته ابن‌بيطار به 1400 فقره رسيده است؛ يعنى نزديك به سه برابر بيش از آنچه در كتاب ديوسكوريدس ذكر شده است. اين گسترش سريع و بى‌سابقه در شمار گياهان، نشان مى‌ دهد پزشكان و داروشناسان و البته گياه‌شناسان اسلامى بسيار بيش از آنچه پيرو ديوسكوريدس به‌شمار آيند، خود به‌ دنبال نوآورى و شناسايى خواص دارويى گياهان بوده‌اند.

تألیفات برجسته مسلمانان در طب

تعداد زیاد آثار طبی مسلمانان به خودی خود نشان از اهتمام بلیغ آنان بدین دانش دارد. آقای حسن منتصب مجابی در کتاب «کتابشناسی طب سنتی» دانشمندان شیعه، 850 اثر، تنها از آثار دانشمندان شیعه را معرفی نموده‌اند. ضمن این که منبع ایشان موسوعه کتابشناسی «الذریعه» نوشته شیخ آقا بزرگ تهرانی است و با این وصف بایستی آثار شیعه در این رشته بسیار بیش از آنی باشد که در این کتاب گزارش شده، چرا که شیخ آقا بزرگ گرچه سعی بلیغی در استعلام کتاب‌های موجود تا زمان خود و نیز ذکر کتاب‌ها در آثار دیگران نمود.

آنچه ما در اینجا به معرفی آن‌ها می‌‌پردازیم چند نمونه از آثار برجسته مسلمانان در دانش طب است.

• «العشر مقالات فی العین» تألیف حنین بن اسحاق عبادی (م 264 ه): این کتاب قدیمی‌‌ترین کتاب در چشم پزشکی است که اکنون در دست است. این کتاب بسیار مغتنم را دکتر ماکس مایر هوف (Max Meyerhof) به انگلیسی ترجمه کرده است که اصل و ترجمه با مقدمه‌ای بسیار سودمند در معرفی چند رساله و کتاب قدماء در «طب العیون» - یعنی چشم پزشکی - در سال 1927 م. بسیار مرغوب و مطلوب به طبع رسیده است.

• «المسائل فی الطب للمتعلمین»: این کتاب نیز از تألیفات حنین بن اسحاق است. این کتاب به طریق سوال و جواب در فن نظری و فن عملی طب نوشته شده است. یکی از شاگردان حنین، خواهرزاده‌اش به نام جبیش اعسم برخی مطالب مهم بر کتاب مسائل حنین افزوده است و شیخ عبدالرحمن نیشابوری شرح مبسوطی بر آن نوشته و از کتب عمده طب بشمار می‌‌آید. این کتاب با تحقیق محمد أبوریان، مرسی محمد عرب و جلال محمد موسی، توسط دارالکتاب المصری، دارالکتاب اللبنانی در سال 1978 م به چاپ رسیده است.

• «فردوس الحکمه» تألیف علی بن سهل بن ربن طبری (قرن سوم): اين‌ كتاب‌ يك‌ دوره كامل‌ طب‌ و درمان‌ و بهداشت‌ را در بردارد و چون‌ از نخستين‌ كتاب‌هاي‌ طبى‌ اسلامى‌ است‌، نظرات‌ قدما نيز در آن‌ منعكس‌ است‌. ابن‌ ربن‌ در تأليفات‌ اين‌ كتاب‌ از آثار بقراط، جالينوس‌، ارسطو، يوحنا برماسويه‌، حنين‌ بن‌ اسحاق‌ و رساله‌هاي‌ هندي‌ و ديگر آثار گذشتگان‌ سود جسته‌ است‌. بخشى‌ از آن‌ نيز به‌ طب‌ هندي‌ اختصاص‌ دارد و تنها كتاب‌ از پيشينيان‌ است‌ كه‌ در طب‌ هندي‌ به‌ تفصيل‌ بحث‌ كرده‌ است‌. «فردوس‌ الحكمة» يكى‌ از كتب‌ معانى‌ و آغازين‌ طبى‌ در تمدن‌ اسلامى‌ است‌ كه‌ شيوه‌ی آن‌ مورد استفاده متأخران‌ قرار گرفته‌ است‌، چنان كه‌ هر يك‌ از آنان‌ به‌ مناسبتى‌ در آثار خود از آن‌ نام‌ برده‌اند: رازي‌ در الحاوي‌، قلانسى‌ در اقراباذين‌، ابن‌ بيطار در جامع‌ المفردات‌ الادوية والاغذية. «فردوس‌ الحكمة» با مقدمه‌اي‌ بسيار عالمانه‌ از روي‌ نسخ‌ برلين‌، بريتانيا و گوتا توسط محمد زبير صديقى‌ در 1928 م‌ در برلين‌ چاپ‌ شده‌ و هم‌ اكنون‌ در دسترس‌ است‌. ابن‌ ربن‌ خود آن‌ را به‌ سریانی نيز ترجمه‌ كرده‌ بوده‌ است‌.

• «الحاوی الكبير فی الطب» تألیف محمد بن زکریای رازی (م 320): این کتاب را «الجامع الحاصر لصناعة الطب» و «الجامع الكبير» و «الجامع» نيز می نامند. این کتاب يك دوره كامل علم طب تا دوران زکریای رازی است كه در آن علاوه بر استفاده از نظریه‌ها، تجارب و تالیفات پزشکان قبل از خود به خصوص بقراط، دیسقوریدوس و جالینوس، کلیه تجارب شخصی و بالینی خود را که در مدت طبابت در بغداد و ری کسب کرده بود به نگارش درآورده و همراه با شرح بیماری‌ها درباره آن‌ها اظهارنظر کرده است. اين كتاب دايرةالمعارف طبي است كه در آن از كليه شاخه‌هاي طب و اصول تداوي و بهداشت و بيماري شناسي و داروشناسي و اخلاق پزشکی بحث شده است. این کتاب را بعد از مرگ وی خواهر رازی و برخی از شاگردانش به دستور ابن عمید وزیر از روی مطالب متفرقه او در علم طب و تعلیقاتش گردآوری نموده و مطابق با ترتیب کتاب‌های طبی تنظیم نمودند. كتاب الحاوي شامل بیست و شش جلد می‌‌باشد و اکنون نسخ خطي متعدد آن در كتابخانه‌هاي معتبر عالم مانند كتابخانه ترجمه آكسفورد و كمبريج انگلستان و كتابخانه اسكوريال و كتابخانه موزه بريتانيا، كتابخانه مونيخ (استانبول) و كتابخانه سليمانيه (اسپانيا) و كتابخانه شهيد علي پاشا (استانبول) و كتابخانه موصل و کتابخانه هندوستان و کتابخانه آستان قدس رضوی و كتابخانه مدرس و كتابخانه ملك در تهران موجود است.

• «کامل الصناعه» تألیف علی بن عباس اهوازی (م 384 ه): این کتاب نیز یک دائرة المعارف طبی بزرگ است که اهوازی آن را برای عضدالدوله دیلمی ملک نوشت و به همین خاطر به طب الملکی نیز شهرت یافته است. این دانشنامه پزشکی، از نظم و ترتیبی عالی برخوردار است. لوسين لكلر نويسنده معروف تاريخ طب كه تعدادي از كتب طبي قديمي را مورد مطالعه قرار داده چنين معتقد است كه: "مولف كتاب ملكي با جرأت توانسته است آنچه را كه يوناني‌ها نتوانسته‌اند كشف كنند، بدست آورد و دنباله كار آنان را تعقيب و در كتاب خود جميع معلومات طبي را جمع آوري نمايد. وي معتقد است كه: كتاب ملكي با الحاوی رازي قابل مقايسه نيست، چرا كه الحاوی رازی ملخّصي از جميع معلومات قديم و جديد مربوط به علم طب تا آن زمان را شامل مي‌باشد، در صورتي كه طب در كتاب ملكي به طور خاص و جامع بيان شده است، به اين معني كه تمام قسمت‌هاي اين كتاب منظم و جميع معلومات و گفته‌هايي را كه از سايرين اقتباس نموده به طور كامل انتقاد نموده است". كتاب ملكي مشتمل بر دو قسمت است: قسمت اول در طب نظري و قسمت دوم در طب عملي و هر كدام از اين قسمت‌ها مشتمل بر ده مقاله و جمعاً تمام كتاب بيست مقاله است.

• «القانون فی الطب» تألیف ابن سینا (م 428 ق): «قانون» را باید ترکیبی علمی ‌‌از تجارب بالینی ابن سینا، آثار و تعالیم جالینوس، بقراط، ارسطو و نوشته پزشکان ایرانی و مسلمان پیش از خود چون رازی، ابن ربن طبری و ابوسهل مسیحی دانست. کتاب مذکور را بزرگترین سند پزشکی جالینوسی می‌‌دانند، ولی مسائل نظری ارسطویی بر این اثر ارزشمند مسلط است. بوعلی سینا در تشریح به ارسطو استناد می‌‌کرد. وی مبانی کلی طب را بر پایه‌ی آرای جالینوس و دارو گیاه‌شناسی‌اش را بر اساس نوشته‌های دیوسکوریوس (دارو گیاه‌شناس نامدار یونانی در قرن نخست میلادی) توضیح داده است. بوعلی به طب نظری و عملی نظر داشته است. پس از بیداری غرب به دنبال جنگ‌های صلیبی، طب منحصر به طب ابن سینا بود و کتاب «قانون» وی را در تمام مدارس تدریس می‌‌کردند و به زبان لاتینی شرح‌های بسیاری بر آن نوشتند. ترجمه لاتینی «قانون» در اروپا مکرر چاپ شد. چنانچه در قرن شانزدهم بیش از بیست چاپ از آن وجود داشت.

• «ذخیره خوارزمشاهی» تألیف سيد اسماعيل جرجاني (م 531): كتاب ذخيره از مشروحترين كتب طبي پارسي است كه مولف آن پس از قريب پنج قرن كه بيشتر مؤلفات طبي به عربی بوده، به پارسي تاليف نموده است. جرجانی خود در مقدمه کتابش در مورد جامعیت آن می‌‌گوید: "و هر کتابی را که اندر هر علمی ‌‌کرده‌اند، فایده‌ای و خاصیتی دیگر است و خاصیت این کتاب تمامی ‌‌است، از بهر آن که قصد کرده آمده است تا اندر هر بابی آن چه طبیب را اندر آن باب بباید دانستن از علم و عمل به تمامی‌‌ یاد کرده، و معلوم است که بر این نسق هیچ کتابی موجود نیست و اگر چه اندر علم طب بسیار کتاب‌های بزرگ کرده‌اند، لکن هیچ کتابی نیست که طبیب از آن کتاب به کتاب‌های دیگر مستغنی گردد...". این کتاب در ده بخش با موضوعاتی همچون: تعریف طب، شناخت امزجه، احوال تن، حفظ الصحه، شناخت امراض، تب و اقسام آن، علاج بیماری‌ها، پوست و زیبایی، زهرها و پادزهرها و دارو گیاه‌شناسی و غیره تنظیم شده است.