ذکر مصیبت
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
سنتى در جهت احياى ياد و نام ائمه و مطرح نگه داشتن حادثه عاشورا. در اين برنامه، چه به صورت مقطع پايانى سخنرانى و موعظه و چه به صورت مستقل، حوادث كربلا و كيفيت شهادت امام حسين علیه السلام و ياران او و نيز امامان ديگر به صورتى سوزناك نقل مى‌شود كه سبب تحريك عواطف و گريستن بر سیدالشهدا مى‌گردد.
نقل حوادث بر اساس مقتل ها انجام مى‌گيرد و شايسته است كه از منابع معتبر و شعرهاى خوب استفاده مى‌شود تا موجب وهن به مقام معصومين و خاندان عصمت نگردد.
امام سجاد علیه السلام كه بيست سال به ياد عاشورا مى‌گريست، مى‌فرمود: ياد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پر اشك مى‌كند: «انى لم اذكر مصرع بنى فاطمة الا خنقتنى لذلك عبرة»[۱] با اين حساب، ياد حادثه و يادآورى آن مظلوميت ها خودش كافى است تا مستمعان را بگرياند و نيازى به آميختن دروغ يا نقل حرف هاى بى‌اساس در ذكر مصيبت و مرثيه‌خوانى نيست.
ذكر مصيبت، سبب تعميق نهضت حسينى و پيوند عاطفى و قلبى شيعه با سيدالشهداست و نقشه دشمنان اهل بيت را كه كوشش در محو جنايات خويش داشتند، نقش بر آب مى‌كند و جامعه را هوادار اهل بيت و خصم ظالمان مى‌پرورد.[۲]
البته بايد ذاكران و مرثيه خوانان، هم شايستگى اين منصب حساس را داشته باشند و هم در محتواى مرثيه‌خوانى خود دقت داشته باشند و نصايح بزرگان را در آداب آن به كار بندند.
پانویس
- ↑ بحارالانوار، ج 45، ص 109.
- ↑ ر.ك: «نقش انقلابى ياد و يادآوران»، شريعتى. بحارالانوار، ج 44، ص 278، احاديث گريستن و عزادارى بر سيدالشهداء را آورده است.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
