بیداء

در لغت به معنی بیابان نرم و هموار و بی آب و علف است. نام سرزمینی است میان مکه و مدینه؛ البته به مکه نزدیکتر در این سرزمین، لشکر سفیانی با حضرت مهدی علیه السلام وارد جنگ می شود که به امر خداوند در زمین فرو می روند و نابود می گردند.

«خسف در بیداء» به معنای فرورفتن در سرزمین بیداء، یکی از نشانه های حتمی ظهور ذکر شده است. در حدیث است که از نمازگزاردن در بیداء نهی شده، چون مورد غضب خدا واقع شده است. در حدیث دیگری است که بیداء همان «ذات الجیش» است که هر وقت امام صادق علیه السلام به آنجا می رسید، زود می گذشت و در آن نماز نمی خواند.

منابع

• منتهی الامال، باب 14، فصل 7.
• منتخب الاثر، ص 452.
• مهدی موعود، پاورقی، ص 774.