اذان
اذان، اسم مصدر باب تفعیل[۱] یا اسمى است كه قائم‌مقام ایذان مى‌شود[۲] و به معناى اعلام می‌باشد.
اذان در اصطلاح شرع، جملات مخصوصى است كه در مواردى از جمله اعلام وقت نماز و به عنوان مقدمه نماز، تشریع شده است.[۳] از نظر شیعه و برخى از اهل سنت، این جملات به صورت وحى به وسیله جبرئیل بر پیامبر عرضه گشت؛[۴] اما مشهور اهل سنت، القاى فقرات اذان را در خواب به عبدالله بن زید[۵] یا برخى دیگر از صحابه[۶] مى‌دانند.
جملات
اذان شیعه هیجده جمله است: «اللّه أكبر»، چهار بار، «أشهد أن لا اله الا اللّه»، «أشهد أنّ محمّدا رسول اللّه»، «حىّ على الصّلاة»، «حىّ على الفلاح»، «حىّ على خیرالعمل»، «اللّه أكبر» و «لا اله الا اللّه» هر كدام دوبار.[۷]
به قول مشهور، جمله «أشهد أنّ علیّا ولىّ اللّه» جزء اذان نیست، لیكن از آن جا كه شهادت به توحید و نبوت بدون شهادت به ولایت كامل نیست، پسندیده و مطلوب است كه بعد از جمله «أشهد أنّ محمّدا رسول اللّه» شهادت به ولایت امیرالمؤمنین و سایر معصومان علیهم‌السلام نیز آورده شود.[۸]
مشهور اهل سنت، با حذف حىّ على خیرالعمل و گفتن یك بار لا إله إلاّ اللّه در آخر اذان، آن را داراى 15 جمله مى‌دانند. آنان جمله «الصلوة خیرٌ مِن النوم» را در اذان صبح بعد از حى على الفلاح مى‌افزایند.[۹]
جمله «حىّ على خیرالعمل» نزد امامیه یكى از جملات اذان است كه در روایت معراج به آن تصریح شده است.[۱۰] و بر پایه منابع روایى، این فقره در زمان ابوبكر و عمر در اذان گفته مى‌شد و عمر با این پندار كه این جمله مردم را از هر كارى به سوى نماز مى‌كشاند و از جهاد باز‌مى‌دارد، دستور داد آن را از اذان حذف كنند.[۱۱]
اقسام اذان
اذان به اذان اعلام و اذان نماز تقسیم مى‌شود. اذان نماز نیز یا اذان نماز جماعت است یا اذان نماز فرادا.
حكم تكلیفى
بحثى در مشروعیت اذان براى نمازهاى یومیه اعم از ادا و قضا نیست، لیكن در وجوب و استحباب آن اختلاف است. بیشتر فقها قائل به استحباب آن هستند. اذان براى غیر نمازهاى واجب یومیه، مشروعیت ندارد. لیكن گفتن آن در گوش راست نوزاد در روز تولد یا پیش از افتادن ناف وى، در بیابان هنگام ترس از جنیان در گوش كسى كه چهل روز گوشت نخورده و نیز در گوش انسان تندخوى و نیز حیوان چموش، مستحب است.[۱۲]
شرایط صحت
نیت (قصد قربت)، دخول وقت نماز، ترتیب و موالات بین جملات به معناى فاصله طولانى بین آن‌ها نینداختن به زبان عربى و درست خواندن از شرایط صحت اذان براى نماز است.[۱۳]
آداب اذان
رو به قبله اذان گفتن وقف بر آخر هر جمله، فاصله انداختن میان اذان و اقامه به دو ركعت نماز یا سجده و یا یك گام به جلو برداشتن، صحبت نكردن بین جملات و بلند كردن صدا براى مرد، از آداب اذان نماز است.[۱۴]
اقتصار (رجوع شود: تخفیف) در اذان: مسافر و كسى كه عجله دارد، مى‌تواند جملات اذان را یك بار بگوید. براى زن نیز جایز است به تكبیر و شهادتین بلكه تنها به شهادتین اذان بسنده كند.[۱۵]
پانویس
- ↑ المصباح‌المنیر، ص 10؛ مقاییس‌اللغه، ج 1، ص 77، «اذن».
- ↑ لسان‌العرب، ج 1، ص 105، «اذن».
- ↑ جواهرالكلام، ج9، ص2ـ3.
- ↑ الكافى، ج1، ص302؛ الفقه الاسلامى، ج1، ص692.
- ↑ السیرة النبویه، ابن‌هشام، ج2، ص508.
- ↑ همان، ص509؛ السیره الحلبیه، ج2، ص96.
- ↑ جواهرالكلام، ج9، ص81.
- ↑ العروة الوثقى، ج1، ص602.
- ↑ مستمسك العروه، ج5، ص544ـ545.
- ↑ بحارالانوار، ج81، ص141.
- ↑ همان، ص140.
- ↑ العروة الوثقى، ج1، ص 601-602.
- ↑ همان، ص 608-609.
- ↑ همان، ص 609-610.
- ↑ همان، ص602-603.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، مؤسسه دائرة‌المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد 1، ص 327.
- اذان، سید عباس رضوی، دائرة المعارف قرآن کریم، ج 2، ص 410-412.
