آیه 122 آل عمران

متن آيه

«إِذْ هَمَّت طَّآئِفَتَانِ مِنكُمْ أَن تَفْشَلاَ وَاللّهُ وَلِيُّهُمَا وَ عَلَى اللّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ».

[3–122] (مشاهده آیه در سوره)

ترجمه آیه

آن هنگام كه دو گروه از شما بر آن شدند كه سستى ورزند با آن كه خدا ياورشان بود و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند.

نزول

محل نزول:

اين آيه در همچون ديگر آيات سوره آل عمران در مدينه بر پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله نازل گرديده است.

شأن نزول:

«شیخ طوسى» گوید: از جابر بن عبدالله انصارى روايت شده كه گفته است اين آيه درباره ما نازل شده است و دليل فرار دو طائفه مذكور در آيه كه عبارت از بنوسلمة و بنوحارثة هستند. بنا به قول سدى و ابن جريج آن بوده كه عبدالله بن ابى‌سلول به آن‌ها گفته بود كه به مدينه برگردند و در غزوه احد با مشركين روبرو نشوند و آن‌ها در صدد اجراى آن برآمده بودند ولى منصرف شده و انجام ندادند.

منابع

• قرآن کريم، ترجمه محمدمهدي فولادوند.
• محمدباقر محقق، نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شيخ طوسي و ساير مفسرين خاصه و عامه، انتشارات اسلامي، تهران، 1361 ش.
• فضل بن حسن طبرسي، مجمع البيان في تفسير القرآن، انتشارات ناصرخسرو، تهران، 1372 ش.

پيوندها

• سوره آل عمران
• سوره آل عمران/متن و ترجمه سوره