شیخ حسین تبریزی

{منبع اين نوشتار يک سايت است. آن را با نوشته خودتان جايگزين کنيد.}

حسين بن نجف، پير ائمه عراق، پدرش از اهالی تبريز بود. شيخ حسين در نجف متولد شد و پس از طی مقدمات علوم از محضر صاحب حدايق، وحيد بهبهانی و شيخ جعفر کبير و ديگر اساتيد به درجه اجتهاد رسيد. وی عالمی فاضل و اديبی شاعر بود. سبط بزرگوارش شيخ محمدطاها در وصف جدش چنين می نويسد: معظم له دانشمندی عالم و زاهدی کامل و بارعی خاشع بود. او در زهد، ورع و تقوی سلمان عصر خويش بود و در علم و عمل و فضائل اخلاقی صبر و حوصله، بردباری انگشت نمای مردم عصر خويش گشت. هيچ گاه به مدت عمرش خشم و غضبی از او ديده نشد. بسيار بردبار و خوش اخلاق بود. در شدائد و گرفتاريها صبور و حليم بود. او عمری طولانی نمود و فضلائی چند از محضرش برخاست. سيد محمد مجاهد به او اعتقاد وافری داشت و به علم و زهد و ورع و تقوای او غبطه می خورد. نوشته اند سيد محمد به شيخ می فرمود: آنگاه که به حضور مولايت بقية الله الاعظم می رسی از ما نيز یادی نما و در مورد حقير نيز خواهشی فرما. شيخ می فرمود: ما را چه به حضور صاحب، چه آنکه زيارت معشوق کار هر عاشق دلباخته نيست!!!

از آثار اوست: دره نجفيه در رد اشعريه و منظومه در فضائل و مناقب ائمه عليهم السلام. اين پير عاشق شيخ الائمه عراق پس از چندين سال تحقيق و عبادت و بندگی سرانجام در شب جمعه دوم محرم الحرام سال 1251 اواسط قرن سيزدهم در نجف اشرف به کنار مولايش آرميد و سالها بعد شيخ انصاری هم در کنار او خوابيد.

منبع:سایت شعائر