شیخ حسین تبریزی
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
حسين بن نجف، پير ائمه عراق، پدرش از اهالی تبريز بود. شيخ حسين در نجف متولد شد و پس از طی مقدمات علوم از محضر صاحب حدايق، وحيد بهبهانی و شيخ جعفر کبير و ديگر اساتيد به درجه اجتهاد رسيد. وی عالمی فاضل و اديبی شاعر بود. سبط بزرگوارش شيخ محمدطاها در وصف جدش چنين می نويسد: معظم له دانشمندی عالم و زاهدی کامل و بارعی خاشع بود. او در زهد، ورع و تقوی سلمان عصر خويش بود و در علم و عمل و فضائل اخلاقی صبر و حوصله، بردباری انگشت نمای مردم عصر خويش گشت. هيچ گاه به مدت عمرش خشم و غضبی از او ديده نشد. بسيار بردبار و خوش اخلاق بود. در شدائد و گرفتاريها صبور و حليم بود. او عمری طولانی نمود و فضلائی چند از محضرش برخاست. سيد محمد مجاهد به او اعتقاد وافری داشت و به علم و زهد و ورع و تقوای او غبطه می خورد. نوشته اند سيد محمد به شيخ می فرمود: آنگاه که به حضور مولايت بقية الله الاعظم می رسی از ما نيز یادی نما و در مورد حقير نيز خواهشی فرما. شيخ می فرمود: ما را چه به حضور صاحب، چه آنکه زيارت معشوق کار هر عاشق دلباخته نيست!!!
از آثار اوست: دره نجفيه در رد اشعريه و منظومه در فضائل و مناقب ائمه عليهم السلام. اين پير عاشق شيخ الائمه عراق پس از چندين سال تحقيق و عبادت و بندگی سرانجام در شب جمعه دوم محرم الحرام سال 1251 اواسط قرن سيزدهم در نجف اشرف به کنار مولايش آرميد و سالها بعد شيخ انصاری هم در کنار او خوابيد.
منبع
سایت شعائر
