قاعده حلیت

قاعده حلیت از جمله قواعد فقهی است و منظور از این قاعده آن است که هر گاه در حلیت چیزی شک کردیم اصل حلیت آن است مگر آن که دلیل بر حرمت آن یافت شود .

بیان قاعده

قاعده حلیت، به معنای جواز تصرف در اشیای خارجی است که در حلیت آنها تردید شده است؛ برای مثال، هرگاه در حلال یا حرام بودن خوردن چیزی شک شود، با اجرای اصل حلیت ، به حلال بودن آن حکم داده می‌شود. بعضی از فقها ، اصل حلیت را مترادف اصل اباحه دانسته‌اند.

ادله اثبات قاعده

برای اثبات این اصل، به آیات و روایاتی استدلال شده است، از جمله:

۱. آیه ﴿هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَکُمْ ما فِی الْاَرْضِ جَمِیعاً﴾ او است کسی که آن چه در زمین هست همه را برای شما آفرید ( بقره / 29 )

مضمون آیه، حلال بودن نعمت‌های الهی برای بندگان است، مگر این که برخلاف آن دلیل اقامه گردد

۲. روایت «کل شی ء لک حلال حتی تعلم انه حرام بعینه؛ همه چیز بر تو حلال است، مگر به حرمت آن آگاه شوی».