طغرایی اصفهانی

این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

طغرایی اصفهانی، ابواسماعیل حسین

ملیت: ایرانی
قرن: 6

(453-شهادت518/515/513 ق)، شاعر، ادیب و نویسنده. ملقب به مؤیدالدین، عمید فخرالكتاب معروف به طغرایى. وى از استادان بزرگ شعر و ادبیات عرب است كه در خانواده‌ اى كه نسب خود را به ابوالاسود دؤلى مى‌ رسانید، در اصفهان تولد یافت.

نسبت طغرایى به جهت اشتغال او به منصب طغرانویسى یا نگارش فرمان‌هاى رسمى حكومتى بود. ابتداى امر در نزد خواجه نظام‌ الملك بسر برد و در قصاید خود او را مدح گفت. در 505 ق دیوان طغرا و انشاء سلطان مسعود بن محمد بن ملك شاه سلجوقى به وى واگذار شد و در همین سال به سبب گرفتارى كه در بغداد براى او پیش آمد، قصیده ‌ى معروف «لامیه العجم» را سرود و همین قصیده از اسباب عمده اشتهار او در ادب عربى است.

طغرایى در جنگى كه میان سلطان مسعود با برادرش سلطان محمود، در نزدیكى همدان درگرفت. اسیر و بدست وزیر سلطان محمود به ناحق كشته شد. از دیگر آثار وى: «ارشاد الاولاد»؛ «تركیب الانوار»؛ «جامع الامرار»؛ «حقایق الاستشهادات»؛ «ذات الفوائد»؛ «الرد على ابن سینا»؛ «مفاتیح الرحمه و مصابیح الحكمه»؛ «دیوان» طغرائى.