طغرایی اصفهانی

این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

طغرایی اصفهانی، ابواسماعیل حسین

ملیت: ایرانی
قرن: ۶ (۴۵۳- شهادت ۵۱۳ ق)

شاعر، ادیب و نویسنده. ملقب به مؤیدالدین، عمید فخرالکتاب معروف به طغرایى. وى از استادان بزرگ شعر و ادبیات عرب است که در خانواده‌ اى که نسب خود را به ابوالاسود دؤلى مى‌ رسانید، در اصفهان تولد یافت.

نسبت طغرایى به جهت اشتغال او به منصب طغرانویسى یا نگارش فرمان‌هاى رسمى حکومتى بود. ابتداى امر در نزد خواجه نظام‌ الملک بسر برد و در قصاید خود او را مدح گفت.

در ۵۰۵ قمری دیوان طغرا و انشاء سلطان مسعود بن محمد بن ملک شاه سلجوقى به وى واگذار شد و در همین سال به سبب گرفتارى که در بغداد براى او پیش آمد، قصیده ‌معروف «لامیة العجم» را سرود و همین قصیده از اسباب عمده اشتهار او در ادب عربى است.

طغرایى در جنگى که میان سلطان مسعود با برادرش سلطان محمود، در نزدیکى همدان درگرفت، اسیر و بدست وزیر سلطان محمود به ناحق کشته شد.

از دیگر آثار وى: «ارشاد الاولاد»؛ «ترکیب الانوار»؛ «جامع الامرار»؛ «حقایق الاستشهادات»؛ «ذات الفوائد»؛ «الرد على ابن سینا»؛ «مفاتیح الرحمه و مصابیح الحکمه»؛ دیوان شعر.