عرش

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

عرش، به معناى چيزى داراى سقف است. مجلس شاه را عرش گويند، به اعتبار علوّ آن، و كنايه از عزّت، سلطنت و مملكت [حكومت] شاه است؛ امّا عرش خدا، چيزى است كه حقيقت آن را بشر نمى داند، و تنها مى توان گفت كه كلمه «ذوالعرش» در قرآن به مملكت و سلطنت خداوند اشاره دارد. برخى گفته اند: مقصود از عرش الهى، اعمّ از عالم روحانى و جسمانى كه مظهر علم الهى است. و تمام خلق به آن قيام دارند و به منزله ظرف است براى آنها،

و نيز گفته اند: عرش، مقامى است و از جمله آن، اوامر و فرامين الهى است كه به وسيله آن جهان اداره مى شود و ملائكه، مجريان مشيّت و عاملان اويند.

منابع

فرهنگ قرآن، جلد 20، صفحه 342.