سمیع (اسم الله)

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

سميع، به معناى سامع و مبالغه در آن است؛ به اين معنا كه خداوند شنونده و درك كننده اصوات آفريده ها و اسرار و نجوا است و در پيشگاه او سخن آشكار، خفى و نطق و سكوت مساوى است و 47 بار در قرآن به تنهايى و يا با ديگر اوصاف الهى آمده است. گرچه اكثر موارد استعمال آن با صفت علیم مى باشد.

...اِنَّكَ اَنتَ السَّميعُ العَليم. بقره (2) 127

و نيز : بقره (2) 137 و 181 و 224 و 227 و 244 و 256 ؛ آل عمران (3) 34 و 35 و 38 و 121 ؛ نساء (4) 58 و 134 و 148 ؛ مائده (5) 76 ؛ انعام (6) 13 و 115 ؛ اعراف (7) 200 ؛ انفال (8) 17 و 42 و 53 و 61 ؛ توبه (9) 98 و 103 ؛ يونس (10) 65 ؛ هود (11) 24 ؛ يوسف (12) 34 ؛ ابراهيم (14) 39 ؛ اسراء (17) 1 ؛ انبياء (21) 4 ؛ حج (22) 61 و 75 ؛ نور(24) 31 و 60 ؛ شعراء (26) 220 ؛ عنكبوت (29) 5 و 60 ؛ لقمان (31) 28 ؛ سبأ (34) 50 ؛ غافر (40) 20 و 56 ؛ فصلت (41) 36 ؛ شورى (42) 11 ؛ دخان (44) 6 ؛ حجرات (49) 1 ؛ مجادله (58) 1 ؛ انسان (76) 2

منابع

فرهنگ قرآن، جلد 16، صفحه 314 .