نخل گردانی
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
نخل، درخت خرماست اما در اصطلاح مراسم سوگوارى محرم، به وسيله‌اى بزرگ و اتاقكى تابوت مانند گفته مى‌شود كه با پوشش سياه و انواع شالهاى رنگارنگ و آيينه و چراغ... مى‌آرايند و به عنوان سمبل تابوت سیدالشهدا علیه السلام در روز عاشورا در حسينيه‌ها و تكيه‌ها آن را بلند مى‌كنند و به محل اجراى تعزيه مى‌برند.
«فلسفه آن چنين است كه: اگرچه در كربلا نبوديم و جسم پاره پاره شهدا بر زمين ماند، امروز سمبل جنازه آن عزيزان را با تشريفات و آذين‌بندى و با احترام تشييع مى‌كنيم و با چندين بار گرداندن در كوچه‌ها و محله‌ها با نداى يا محمد، يا فاطمه، يا على، يا حسن و يا حسين، آن را با احترام بر زمين مى‌گذارند».[۱]
نخل بندى، نخل آرايى، نخل گردانى از اصطلاحات اين سنت مذهبى است و در هند، رواج بيشترى دارد. عموما مردم شهرها براى نخل، قداست خاصى قائلند و بلندكردن آن را طى مراسم سنتى ويژه‌اى انجام مى‌دهند. نخل ها اغلب سنگين است و حمل و نقل آن را عده‌اى مردان قوى عهده‌دار مى‌شوند. «نخل آرا» به كسى گويند كه نخل محرم را مى‌آرايد، نخل محرم، نخل عزا، نخل تابوت، نخل ماتم نيز گفته مى‌شود.
پانویس
- ↑ روزنامه كيهان، (گزارشى از مراسم عزادارى در ميبد)، 9/4/73، ص 17.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
