مارقین
لقب گروهى از دشمنان امام على علیه السلام است به معناى كسانى كه از دين بيرون رفته‌اند. اينان را «خوارج» نيز گويند.
محتویات
لغت
عرب به خارج شدن تیر از کمان مرق می گوید. و خوارج را به خاطر اینکه همچون تیری که از کمان برون می جهد به یکباره از جمع مسلمانان بیرون رفتند مارقین نامیدند.[۱]
مارقین چه کسانی بودند
مارقين کسانی بودند كه در جنگ صفين امام علیه السلام را به قبول حكميت واداشتند. همينان پس از جنگ و شكست حكميت، شعار «لاحُكمَ الّا لِلَّه» سر دادند و قبول حكميت را گناهى بزرگ شمردند.[۲] و گفتند همگی به ویژه امام علی علیه السلام باید از این لغزش توبه كنند.
امام على علیه السلام در آغاز از در مسالمت و مدارا با آنان برخورد كرد؛ اما سرانجام مجبور گشت با اين گروه - كه در جهل و تعصب و تصلّب غوطه‌ور بودند - بجنگد.
از اين جنگ در تاريخ اسلام با عنوان «جنگ نهروان» ياد مى‌شود كه در سال 38 ه. روى داد و چهار هزار نفر از خوارج در آن كشته شدند.
کشته شدن امام علی علیه السلام به دست مارقین
در نهایت گروهی از بازماندگان خوارج كينه امام على علیه السلام را به دل گرفتند و تصميم بر قتل ايشان بستند. عبدالرّحمن بن ملجم مرادى از اين كسان بود. او مخفيانه خود را به كوفه رساند و در 19 رمضان سال 40 ه. امام را در محراب نماز صبح هدف شمشير زهرآلود خويش كرد.[۳]
پانویس
منابع
- فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص97.
- ابن دريد، محمد بن حسن، جمهرة اللغة، 3جلد، دار العلم للملايين - بيروت، چاپ: اول، 1988 م.
