سوره نحل
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
منبع: ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج13، ص: 221
نویسنده: فضل بن حسن طبرسی
چهل آيه اول اين سوره، مکی و بقيه- از «وَ الَّذِينَ هاجَرُوا فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ...» تا آخر سوره مدنی است. اين نظر، از حسن و قتاده است.
ابن عباس، عطا و شعبى گويند: تمام سوره، مكى است، بجز سه آيه آخر آن- وَ إِنْ عاقَبْتُمْ فَعاقِبُوا تا آخر سوره- كه ميان مكه و مدينه، هنگام بازگشت پيامبر از «احد» نازل شد.
بنا بر روايتى ديگر از ابن عباس، قسمتى از اين سوره، مكى و قسمتى مدنى است؛از آغاز تا «وَ لَكُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ» مكى و از «لا تَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَناً قَلِيلًا» تا «بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُونَ» مدنى است.
شماره آيات:
بدون هيچگونه اختلافى، تعداد آيات 128 است.
فضيلت سوره:
ابى بن كعب، از پيامبر گرامى روايت كرده است كه: هر كس، اين سوره را بخواند، خداوند نعمتهايى كه در دنيا به او داده، با او حساب نخواهد كرد و اجر او به اندازه كسى است كه: بميرد و وصيتى نيكو از خود بيادگار گذارد و اگر در همان روز يا شبى كه اين سوره را خوانده بميرد، اجر او مانند كسى است كه با وصيت نيكو و پسنديده از دنيا رفته است.
محمد بن مسلم از امام باقر علیه السلام روايت كند كه: هر كس سوره نحل را در هر ماه بخواند، در دنيا زيان نبيند و هفتاد نوع بلا- كه آسانترين آنها جنون و جذام و پيسى است- از او دور خواهد شد و جاى او در بهشت عدن است، كه در وسط بهشت‌هاى ديگر قرار دارد.
پیوست
