خطابیه

نام فرقه اى از غلاة شيعه ميباشد كه پيروان محمد بن ابى زينب اسدى معروف به ابو الخطاب اند.

ابوالخطاب و دعوی امامت

او خود را در آغاز از پيروان امام صادق (ع) ميدانسته و چون منحرف شد و به غلوّ دست زد و حضرت شنيد فوراً از او تبرى جست، و چون ابوالخطاب به اعتراض امام پى برد مردم را به سوى خود خواند و دعوى امامت كرد و مي گفت امامان پيامبرانند و خود يكى از آنها است و به مردم مى فهماند كه پيامبران فرمانبردارى ابو الخطاب را بر همگى واجب شمرده اند، بدين حد نيز اكتفا ننمود و پيروانش گفتند: امامان خدايند و حسن و حسين (ع) فرزندان خدا و امام جعفر الصادق (ع) نيز خدا ميباشد لكن ابو الخطاب از او برتر است. و در مسلك آنها است كه بهشت و دوزخ نعيم و رنج اين جهان است و دنيا فنا پذير نيست و پيروان اين مسلك محرمات را مباح ميشمردند و واجبات را ترك ميكردند. سرانجام عيسى بن موسى والى كوفه بسال 143 او را دستگير و بقتل رسانيد.

نصر بن صبّاح گويد: روزى سجاده حسن بن على بن عثمان (كه از پيروان فرقه خطابيه بود) به من گفت: كداميك افضلند محمد بن ابى زينب يا محمد بن عبدالله بن عبد المطلب؟ گفتم: تو خود بگو. وى گفت: از نظر من محمد بن ابى زينب، مگر نمى بينى كه خداوند در چند جاى قرآن محمد بن عبدالله را توبيخ نموده از جمله (و لولا ان ثبتناك لقد كدت تركن اليهم...) ولى محمد بن ابى زينب را هرگز توبيخ ننموده؟!

ابو عمرو كشى گويد: «خدا لعنت كند سجاده را كه وى از فرقه عليائيه بود و حضرت رسول (ص) را قَدْح مى كرد و به ساحت قدس حضرت جسارت مى نمود».

منبع

• سید مصطفی حسینی دشتی، معارف و معاریف.