حمار

«حمار» به معنی الاغ، حیوانی است دراز گوش، که در قرآن کریم چند بار از آن نام برده شده است:

• «مَثَلُ الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ یحْمِلُوهَا کمَثَلِ الْحِمَارِ یحْمِلُ أَسْفَارًا...»؛ آنانکه تورات را حمل مى کنند (علماى یهود) و بدان عمل نمى کنند به خر مى مانند که کتاب هائى را به پشت خویش حمل نماید.
• «وَالْخَیلَ وَالْبِغَالَ وَالْحَمِیرَ لِتَرْکبُوهَا وَ زِینَةً...»؛ اسبان و استران و خران را آفریدیم که بر آنها سوار شوید و زینت زندگى شما باشند.
• «... إِنَّ أَنْکرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِیرِ»؛ ناپسندترین آوازها آواز خران است.

از امیرالمؤمنین (علیه السلام) روایت شده که فرمود: عبادتکارى که عبادتش نه از روى دانش و فهم باشد، به خر آسیاب مى ماند که به دور خود مى چرخد و به جائى نمى رسد.

محمد بن مسلم گوید: از امام باقر (علیه السلام) راجع به گوشت خر و اسب و استر سؤال شد، فرمود: حلال است ولى طبع شما آن را نمى پذیرد.

منابع

• سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.
• محمدباقر مجلسی، بحارالانوار.