الساعة
کلمه «ساعَة» در لغت به جزئى از زمان[۱] یا بخشی از اجزاى شبانه روز گفته مى‌شود؛[۲] و «السّاعَة» در اصطلاح قرآنی، نام زمانى است که انسانها از قبرها برمى خیزند و قیامت برپا مى شود. در قرآن کریم هر جا که این واژه آمده، مقصود زمان برپایى قیامت است.[۳] چنانکه می فرماید: «اِنَّ زَلزَلَةَ السّاعَةِ شَىءٌ عَظیم * یومَ تَرَونَها تَذهَلُ کلُّ مُرضِعَة عَمّا اَرضَعَت وتَضَعُ کلُّ ذاتِ حَمل حَملَها وتَرَى النّاسَ سُکارى وما هُم بِسُکارى ولکنَّ عَذابَ اللّهِ شَدید» (سوره حج، ۱ـ۲).
همچنین در آیه «اِقتَرَبَتِ السّاعَةُ وانشَقَّ القَمَر» (سوره قمر، ۱)، بخش نخست آیه به گفته مفسران، به نزدیک شدن قیامت اشاره دارد.
تعبیر روایی «اَشْراطُ السّاعة» نیز بر اساس آیه «فَقَد جاءَ اَشراطُها» (سوره محمد، ۱۸)، نشانه‌هایى است که پیش از قیامت یا در آستانه ظهور قیامت، واقع مى‌شوند.
پانویس
منابع
- فرهنگ قرآن، ج۱۵، ص۴۸۹.
- "اشراط الساعة"، دائرة المعارف قرآن کریم، على نصیرى، ج۳، ص۳۴۵-۳۵۴.
