فساد
فساد به معنای تباهى و تباه شدن است و دانشمندان اهل لغت آن را ضد «صلاح» بیان داشته اند.[۱]
واژه فساد در قرآن
خداوند در قرآن کریم در صفات بندگان پسندیده اش مى فرماید: «لَا یرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا»؛ برترى (گردنکشى) و تباهى در زمین را دنبال نمى کنند.[۲]
و در آیه ای دیگر مى فرماید: «لَوْ کانَ فِیهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا»؛ اگر در آسمان و زمین خدایانى جز خدا مى بود آنها از اعتدال خارج شده تباه مى گشتند.[۳]
واژه فساد در روایات
امیرالمؤمنین (ع) در نکوهش مردم زمان خود مى فرماید: «...والناس على اربعة اصناف: منهم من لا یمنعه الفساد فى الارض الا مهانة نفسه و کلالة حده و نضیض وفره...»؛ مردمان (در این عصر) به چهار گروه تقسیم مى شوند: یک گروه کسانی اند که تنها مانع آنها از تبهکارى در روى زمین بى عرضگى و کندى سلاح و تهیدستى آنها است... .[۴]
و نیز از سخنان آن حضرت است: فساد اخلاق در معاشرت و همزیستى با بی خردان، و شایستگى اخلاق در معاشرت با خردمندان است.[۵]
پانویس
- ↑ صاحب بن عباد، کافى الکفاة، اسماعیل بن عباد، المحیط فی اللغة، ۱۰ جلد،ج۸، ص۲۸۸ عالم الکتاب، بیروت - لبنان، اول، ۱۴۱۴ ه ق
- ↑ سوره قصص: ۸۳
- ↑ سوره انبیاء: ۲۲
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۳۲
- ↑ مرحوم محمد باقر مجلسی، بحارالانوار : ۱/۱۶۰
منابع
- صاحب بن عباد، المحیط فی اللغه.
- سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.
