القاب امام موسی کاظم (علیه السلام)
نسخهٔ تاریخ ۱۵ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۵ توسط مهدی موسوی (بحث | مشارکت‌ها)
القاب امام موسی کاظم (علیه السلام) که دلیل مظاهر شخصیت و جهات عظمت او است، به شرح زیر می باشد:
- صابر: از آن جهت است که امام کاظم علیه السلام بر گرفتاریها و سختیهایی که از طرف حاکمان ظالم عباسی می دید صبر می کرد. براستی که اینان انواع غمها بر دل آن بزرگوار وارد کردند، و هر نوع بدی و ناروائی را بر آن حضرت روا داشتند.
- زاهر: از آنرو که تجلی اخلاق والا و شخصیت نورانی اش، تجسم خلق و خوی جد بزرگوارش پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) بود.
- عبد صالح: به خاطر عبادت و کوشش در اطاعت پروردگار به این لقب مشهور شد. تا آن جا که در طول زمان و گذشت نسلها، در عبادت خدا ضرب المثل گشت، و با این لقب در نزد راویان حدیث معروف شد، و کسی که از او حدیث نقل می کرد، می گفت: عبد صالح چنین فرمود.
- سیّد: زیرا که آن بزرگوار از سادات و بزرگان مسلمین و یکی از پیشوایان آنها است و شاعر معروف ابوالفتح، با همین لقب او را در شعر خود ستوده است: أنا للسید الشریف غلام حیثما کنت فلیبلغ سلامی * واذا کنت للشریف غلاما فأنا الحرّ و الزمان غلامی
- وفیّ: از آن رو که وی باوفاترین انسان زمان خود بود. او به حق، نسبت به برادران و شیعیانش وفادار و نیکوکار بود و حتی نسبت به دشمنان و کینه توزان به نیکی رفتار می کرد.
- امین: کلمه امانت - به تمام معنی - در شخصیت بزرگ امام کاظم علیه السلام تجسم یافته بود. براستی که او امین بر تمام شؤون و احکام دینی بود و همچنین نسبت به امور مسلمانان رعایت امانت می فرمود و همچون جدش پیامبر اسلام -که پیش از او به امین ملقبشده بود به این لقب شهرت یافت و بدین وسیله مورد اطمینان همه ی مردم قرار گرفت.
- کاظم: این لقب را از آن جهت گرفته است که نسبت به هر نوع سرکوبی و ستمی که از ستمگران می دید، خشم خود را فرو می خورد؛ به حدی که با زهر جفا در سیاهچاله ی زندان به شهادت رسید و هرگز از غمها و گرفتاری هایش به کسی چیزی نگفت، بلکه در مقابل آن همه شداید به شکر و ثنای خدا می پرداخت. ابن اثیر می گوید: او به خاطر شکیبائی و نرمش اخلاقی و نیکی در برابر بدی،به این لقب، مشهور شد.
- نفس زکیه: به دلیل صفای ذاتش که هرگز به گناهان زندگی و پلیدیهای مادی آلوده نشد و به حد والایی رسیده و بی نظیر گردید.
- باب الحوائج: امام هفتم بیش از هر لقبی، به این لقب یاد می شود و از همه القاب آن بزرگوار معروف تر است. در میان عام و خاص مشهور است که هیچ گرفتار و یا اندوه رسیده ای رو به آن حضرت نیاورد، مگر این که خداوند گرفتاریها و غم های او را برطرف ساخت. ابوعلی خلال دانشمند بزرگ و رهبر فکری حنبلی ها است که می گوید: هیچ گرفتاری برای من پیش نیامد که من به قبر موسی بن جعفر علیه السلام متوسل شدم، مگر این که آنچه می خواستم خداوند برایم فراهم ساخت. گرفتاری های روزگار و مصائب دوران بر شانه گروهی از شعرا و ادبا سنگینی کرده و متوسل به آن بزرگوار و پناهندهی ضریح مقدس او شده اند و او را در رفع اندوه و برطرف ساختن رنج گرفتاری و بلای خویش، به پیشگاه خدا وسیله قرار داده اند و خداوند گرفتاری آنها را برطرف ساخته است.
منابع
- تحلیلی از زندگانی امام کاظم علیه‌السلام، باقر شریف قرشی، ترجمه محمدرضا عطایی.
