ابوالبرکات کوفی: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | عمر فرزند ابراهيم بن محمد بن محمد از نوادگان زيد بن على بن الحسين علیه السلام از پيشوايان نحو و فقه و حديث در [[كوفه]] بوده.<ref name=":0">أمالي ابن الشجري، مقدمةج1، ص: 21</ref> | + | عمر فرزند ابراهيم بن محمد بن محمد از نوادگان زيد بن على بن الحسين علیه السلام از پيشوايان نحو و فقه و حديث در [[كوفه]] بوده.<ref name=":0">أمالي ابن الشجري، مقدمةج1، ص: 21</ref> اغلب مورخين او را شيعه می دانند ولى برخى او را زيدى مذهب دانسته اند<ref name=":1" />. سمعانی از او نقل کرده که: «من زیدی مذهب هستم اما بر مذهب ابو حنیفه فتوا می دهم»<ref name=":2" /> |
| − | و سپس در [[بغداد]] از حوزه درس ابوبكر خطيب و ديگران بهره گرفت <ref name=":1">الأنساب، سمعاني، ج6، ص: 366</ref> و در كوفه از محضر ابوالفرج محمد بن علان و ديگران استفاده نمود.<ref name=":1" /> | + | ابوالبرکات کوفی در سال 455 ق به سرزمین [[شام]] سفر کرد و مدتی در دمشق زندگی کرد و سپس به حلب رفت و در آنجا کتاب «الایضاح» ابو علی فارسی را آموخت. <ref name=":0" /> و سپس در [[بغداد]] از حوزه درس ابوبكر خطيب و ديگران بهره گرفت <ref name=":1">الأنساب، سمعاني، ج6، ص: 366</ref> و در كوفه از محضر ابوالفرج محمد بن علان و ديگران استفاده نمود.<ref name=":1" /> |
| − | |||
| − | |||
| − | + | او از مشايخ عمادالدين طبرى است. | |
| − | از جمله تاليفات او شرح اللمع است | + | او در سال 539 در گذشت<ref name=":2">الوافي بالوفيات، ج22، ص: 412</ref>. در حالات او نوشته اند که مردی صبور و قانع و زاهد بود <ref name=":2" /> و حتی در سالخوردگی خط زیبایی داشت<ref>الوافي بالوفيات، ج22، ص: 413</ref> جایگاه اجتماعی او در کوفه تا حدی بود که 30 هزار نفر بر پیکر او نماز خواندند. <ref name=":2" /> |
| + | |||
| + | از جمله تاليفات او شرح اللمع است<ref>الوافي بالوفيات، ج22، ص: 413</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۹ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۲۱
عمر فرزند ابراهيم بن محمد بن محمد از نوادگان زيد بن على بن الحسين علیه السلام از پيشوايان نحو و فقه و حديث در كوفه بوده.[۱] اغلب مورخين او را شيعه می دانند ولى برخى او را زيدى مذهب دانسته اند[۲]. سمعانی از او نقل کرده که: «من زیدی مذهب هستم اما بر مذهب ابو حنیفه فتوا می دهم»[۳]
ابوالبرکات کوفی در سال 455 ق به سرزمین شام سفر کرد و مدتی در دمشق زندگی کرد و سپس به حلب رفت و در آنجا کتاب «الایضاح» ابو علی فارسی را آموخت. [۱] و سپس در بغداد از حوزه درس ابوبكر خطيب و ديگران بهره گرفت [۲] و در كوفه از محضر ابوالفرج محمد بن علان و ديگران استفاده نمود.[۲]
او از مشايخ عمادالدين طبرى است.
او در سال 539 در گذشت[۳]. در حالات او نوشته اند که مردی صبور و قانع و زاهد بود [۳] و حتی در سالخوردگی خط زیبایی داشت[۴] جایگاه اجتماعی او در کوفه تا حدی بود که 30 هزار نفر بر پیکر او نماز خواندند. [۳]
از جمله تاليفات او شرح اللمع است[۵]
پانویس
منابع
- هبة الله بن علي بن محمد بن حمزة الحسني العلوي، أمالي ابن الشجري - قاهرة، چاپ: _، ق1412 / م1992.
- أبو سعد عبد الكريم بن محمد بن منصور التميمي السمعاني، الأنساب، سمعاني - حيدر آباد، چاپ: اول، 1382 ق.
- صفدى، خليل بن ايبك، الوافي بالوفيات، 22جلد، دار النشر فرانز شتاينر - لبنان - بيروت، چاپ: 2، 1401 ه.ق.
