آیه ایلاء: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 226 سوره بقره/ 2 را «آيه ايلاء» گفته اند.<ref> احكام القرآن، ابن العربى، ج 1، ...' ایجاد کرد) |
جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | ===آیه ایلاء=== | |
| − | + | آیه 226 [[سوره بقره]]/ 2 را «آیه ایلاء» گفته اند.<ref> احكام القرآن، ابن العربى، ج 1، ص 355.</ref> | |
| − | ''''' | + | '''''«لِلّذینَ یُؤلونَ مِن نِسال- هِم تَربُّصُ أَربَعةِ أَشهُرٍ فَإِن فَاءُو فَإِنّ اللّهَ غَفورٌ رَحیمٌ».''''' |
| − | در | + | در جاهلیت هنگامى كه مردى از همسر خویش متنفر مى شد، سوگند یاد مى كرد كه با او هم بستر نشود و از طلاق او نیز سرباز مى زد و از این طریق، او را مى آزرد. در آغاز اسلام نیز برخى چنین مى كردند كه این آیه نازل شد و فرمود: هر كس چنین سوگندى بخورد، فقط چهارماه مى توان بر این وضعیت صبر كرد و اگر شوهر پس از این مدت از تصمیم خود برگردد، اشكالى ندارد؛ البته مرد باید كفاره بدهد و ده فقیر را اطعام كند. |
| − | اگر پس از | + | اگر پس از این مدت، مراجعه نكرد. بر اساس روایات، زن مى تواند به حاكم اسلامى مراجعه كند و حاكم اسلامى مرد را وامى دارد كه یا رجوع كند یا زن را [[طلاق]] دهد و اگر سرباز زد، او را حبس مى كند تا بپذیرد.<ref> قمى، ج 1، ص 101.</ref> |
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
===منابع=== | ===منابع=== | ||
| − | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن | + | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 375 |
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۳۰
آیه ایلاء
آیه 226 سوره بقره/ 2 را «آیه ایلاء» گفته اند.[۱]
«لِلّذینَ یُؤلونَ مِن نِسال- هِم تَربُّصُ أَربَعةِ أَشهُرٍ فَإِن فَاءُو فَإِنّ اللّهَ غَفورٌ رَحیمٌ».
در جاهلیت هنگامى كه مردى از همسر خویش متنفر مى شد، سوگند یاد مى كرد كه با او هم بستر نشود و از طلاق او نیز سرباز مى زد و از این طریق، او را مى آزرد. در آغاز اسلام نیز برخى چنین مى كردند كه این آیه نازل شد و فرمود: هر كس چنین سوگندى بخورد، فقط چهارماه مى توان بر این وضعیت صبر كرد و اگر شوهر پس از این مدت از تصمیم خود برگردد، اشكالى ندارد؛ البته مرد باید كفاره بدهد و ده فقیر را اطعام كند.
اگر پس از این مدت، مراجعه نكرد. بر اساس روایات، زن مى تواند به حاكم اسلامى مراجعه كند و حاكم اسلامى مرد را وامى دارد كه یا رجوع كند یا زن را طلاق دهد و اگر سرباز زد، او را حبس مى كند تا بپذیرد.[۲]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 375
