ترحیم: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{نیازمند ویرایش فنی}} {{مدخل دائرة المعارف|دانشنامه جهان اسلام}} مجلسی که خانواد...' ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
{{مدخل دائرة المعارف|دانشنامه جهان اسلام}} | {{مدخل دائرة المعارف|دانشنامه جهان اسلام}} | ||
| − | |||
| − | + | مجلسی که خانواده و خویشانِ شخصِ درگذشته به منظور آمرزش خواهی برای وی ترتیب می دهند. | |
| − | + | ==معنای واژه ترحیم== | |
| − | == | ||
| − | در | + | ترحیم در لغت به معنای «مهربانی کردن بر کسی»، «طلب آمرزش کردن»، «درود فرستادن برای میّت» و «رَحِمَهُ اللّه گفتن برای کسی» است. در عربی به مجلس ترحیم، تَأبین، حَفْلَة التَّأبین<ref>ابن منظور؛ آذرنوش، ذیل «ابن».</ref>، فاتحه و تعزیه<ref>شاکر صابر ضابط، ص67ـ68.</ref> گفته می شود. |
| − | == | + | ==انواع مجالس ترحیم در ایران== |
| − | + | در ایران برای متوفی مجالس ترحیم متعددی برگزار می شود که عبارت اند از: مجلس سومین روز درگذشتِ متوفی که مجلس ترحیم، ختم، فاتحه خوانی، تذکر (در تهران)، تعزیه (در مشهد) و پُرسه (در میان زردشتیان و اهالی کرمان و یزد و شیراز) خوانده می شود؛ مجلسی در روز هفتم و چهلم (چله، اربعین)؛ گاه نیز مجلسی در روز هفتم و سی ام در برخی شهرهای کردستان برگزار می شود<ref>وکیلیان، مصاحبة مورخ اسفند 1380.</ref> و مجلس سالروز. | |
| − | + | تاجیکان در روز بیستم و چهلم و سالروز<ref>مسلمانیان قبادیانی، مصاحبة مورخ اسفند 1380.</ref> نیز مجلسی برگزار می کنند و در آن برای آمرزش متوفی خیرات می دهند. در برخی شهرهای کردستان و در میان اهل سنت، مراسمی به مدت سه روز از صبح تا عصر در مسجد محل برای شرکت آقایان و مجلس ختمی برای شرکت بانوان در منزل برگزار می شود. اخیراً در این شهرها، این مدت به دو روز تقلیل یافته است و مراسم شب هفتم، چهلم و سالگرد به هیچ وجه برگزار نمی شود.<ref>ضیایی، مصاحبة مورخ اسفند 1380؛ نیز رجوع کنید به ادامة مقاله.</ref> | |
| − | در | + | ==پذیرایی در مجالس ترحیم== |
| − | + | از گذشته پذیرایی از شرکت کنندگان در مراسم سوگواری معمول بوده است. در روایات شیعی و سنی با استناد به حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در شهادت جعفر بن ابی طالب، تصریح شده که مستحب است خویشان و نزدیکان متوفی به مدت سه روز در تهیه غذا و فراهم آوردن برخی امکانات به خانواده او که دچار تألمات روحی شده اند، یاری رسانند و از آنان مراقبت و به آنان مهربانی کنند. | |
| − | + | به گفته [[امام صادق]] علیه السلام از همان زمان، این کار به صورت «سنّت» درآمد؛<ref>رجوع کنید به ابوداوود، ج3، ص497، ش3132.</ref> <ref>ابن ماجه، ج1، ص511، ش1601.</ref> <ref>ترمذی، ج3، ص323، ش998.</ref> <ref>حر عاملی، ج3، ص235ـ238.</ref> از پیامبر اکرم و اهل بیت علیهم السلام سخن روشنی دالّ بر رد یا پذیرش برگزاری مجالس پرهزینه برای متوفی در دست نیست اما بنابر قراینی در سیره ایشان این کار پذیرفته نبوده است.<ref>اربابی، ص72ـ73.</ref> <ref>خن و دیگران، ج1، ص264.</ref> به گفته ابن بطوطه<ref>ج2، ص585.</ref> در سده هشتم، آوردن طعام به منزل صاحب عزا از رسوم معمول در هند دوره اسلامی بوده است. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | == | + | ==مهمترین مجلس ترحیم== |
| − | + | در ایران، اولین و مهمترین مجلس در سومین روز پس از خاکسپاری، در خانه متوفی یا مسجد یا تکیه برگزار می شود که برگزاری آن سابقه ای دیرینه دارد؛ مقدسی در سده چهارم (ص440)، ابن اثیر در سده هفتم (ج8، ص134) و شبانکاره ای در سده هشتم (ص45) درباره برگزار کردن مراسم سه روزه عزاداری مطالبی نوشته اند. به نوشته ابن بطوطه<ref>ج2، ص584.</ref>، هندیان مجلس ترحیم را بر سر مزار برگزار می کردند. در پاکستان نیز در روز سوم مراسمی برگزار می شود که آن را «رسم قُل» می نامند. | |
| − | == مجلس | + | ==آداب مجلس ترحیم== |
| − | در | + | در ایران غالباً در قسمتی از محل برگزاری مجلس ترحیم، شال ترمه پهن می کنند و بر آن [[قرآن]] و گلاب پاش و صندوقی حاوی جزوه هایی مشتمل بر یک دوره کامل قرآن به نام سی پاره یا شصت پاره یا صد و بیست پاره و گاه گلدان یا گلدانهایی با گلهای سفید و شمعهای سیاه یا سفید و ظرفهای حلوا و خرما و عکس متوفی می گذارند.<ref>بلوکباشی، ص79.</ref> <ref>شکورزاده، ص214ـ215.</ref> در تاجیکستان شمعهایی به نام «نوکچه» درست می کنند که طی سه یا هفت روز عزاداری دائماً روشن است.<ref>مسلمانیان قبادیانی، همانجا.</ref> |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | گذاشتن قرآن و گلاب و حلوا بر این سفره متداولتر و قدیمتر است.<ref>مظاهری، ص82 به نقل از بسحاق اطعمه.</ref> <ref>نیز رجوع کنید به ابن بطوطه، ج1، ص109.</ref> در برخی نواحی ایران خوراکی های دیگری نیز برای پذیرایی از مهمانان بر سفره می گذارند؛ از جمله، قهوه<ref>کتیرایی، ص286.</ref> و قُوَّتو (یا قاووت، مخلوطی از قهوه و تخم چند گیاه و شکر، هر سه آسیاب شده) در خراسان؛ قهوه و قوّتو و کاکائو و کُماج و روغن جوشی (هر دو از شیرینی های محلی) در کرمان و رَنگینَک در شیراز<ref>ماسه، ج1، ص157.</ref> <ref> شکورزاده، ص215.</ref> | ||
| + | |||
| + | به نوشته ابن بطوطه<ref>ج2، ص584ـ585.</ref> در هند در مجلس ترحیم از مهمانان با شربت و میوه های خشک و نارگیل پذیرایی می شده است. در کردستان از مهمانان در مسجد و خانه فقط با آب خنک پذیرایی می کنند و دعوت از آنان برای صرف غذا معمول نیست.<ref>ضیایی، همانجا.</ref> قبلاً در کردستان مرسوم بود که روز سوم خانواده میت به زنانی که بر سر مزار حضور داشتند، کلوچه می دادند.<ref>همانجا.</ref> به نوشته پورکریم<ref>ص32.</ref> ترکمن ها از مهمانان با آبگوشتی به نام «اللّه یُلی» در روز سوم و پنجم پذیرایی می کردند. | ||
| + | |||
| + | در میان کُردها به پیروی از سنّت پیامبر، وابستگان دورتر میّت یا همسایگان او، خانوادة متوفی و اقوام نزدیک او را برای صرف غذا دعوت می کنند یا به خانه متوفی غذا می فرستند.<ref>ضیایی، همانجا.</ref> در برخی شهرهای جنوبی ایران پیش از مجلس یا پس از آن، غذاهایی مانند عدس پلو<ref>همایونی، ص557.</ref> و خوراکی از گوشت و برنج به نام «صواب [ثواب] میّت»<ref>افشار سیستانی، ص278.</ref> داده می شود. | ||
| + | |||
| + | دود کردن اسفند <ref>مسلمانیان قبادیانی، همانجا.</ref> و کُندر و عود نیز از دیگر آداب این مجالس در برخی نواحی تاجیکستان است. معمولاً صاحبان مجلسِ ترحیم، قاریانی دعوت می کنند تا در طول مجلس، قرآن تلاوت کنند.<ref>بلوکباشی، همانجا.</ref> در بعضی شهرهای ایران این قاریان را «مُعرِّف» می گویند.<ref>احمد پناهی، ص271.</ref> به گفته ابن بطوطه<ref>ج1، ص108ـ109.</ref>، در دمشق هنگام ورود بزرگان به مجلس «تعزیه» (ترحیم)، معرّف موظف بود که با صدای بلند نام و لقب آنان و جای مناسب برای نشستن هر یک را اعلام کند. | ||
| + | |||
| + | صاحبان عزا همچنین یک روحانی و یک روضه خوان به مجلس دعوت می کنند. روحانی درباره سجایای اخلاقی متوفی و گذرا بودن زندگی و ناگزیر بودن مرگ و لزوم توجه به آخرت سخن می گوید و بازماندگان را به صبر دعوت می کند. روضه خوان نیز با اشاره به واقعه [[کربلا]] و سوکواری برای اهل بیت فضای سوکوارانه مجلس را تشدید می کند. | ||
| + | |||
| + | در بعضی نواحی مانند خراسان<ref>شکورزاده، ص216.</ref>، روضه خوانِ مجلسِ زنانه، زن است که او را «آتو» یا «آتون»<ref>وکیلیان؛ مسلمانیان قبادیانی، همانجاها.</ref> می نامند. پیشتر، روضه خوانان مجلس سه یا پنج تن بودند؛ شمار آنها می بایست فرد می بود.<ref> کتیرایی، ص286.</ref> | ||
| + | |||
| + | صاحبان عزا از مهمانان که برای «عرض تسلیت» و «سرسلامتی» می آیند، استقبال می کنند اما خودشان از آنان پذیرایی نمی کنند بلکه کسی که گاه او را «میاندار» می گویند<ref>بلوکباشی، همانجا.</ref> به مهمانان گلاب و جزوه ای از قرآن تعارف می کند و چند تنِ دیگر نیز از مهمانان با خوراکی ها پذیرایی می کنند. | ||
| + | |||
| + | حاضران در مجلس، معمولاً سکوت می کنند یا زیرلب قرآن می خوانند. بازماندگان معمولاً در جلو یا بالای مجلس به ترتیب درجه قرابتشان با متوفی یا اهمیت جایگاه اجتماعی و شیخوختشان، قرار می گیرند. هر تازه وارد پس از تسلیت گفتن به بازماندگان در جایی که می یابد یا به او نشان می دهند، می نشیند و حمد و سوره می خواند و برای متوفی آمرزش می طلبد. در برخی شهرهای کردستان در روز آخر مراسم در [[مسجد]]، بعد از اقامه نماز عصر، حاضران حدود نیم ساعت قرآن می خوانند به این نیت که ثواب آن به متوفی برسد. سپس روحانی مسجد با خواندن فاتحه، ختم مجلس را اعلام می کند.<ref>ضیایی، همانجا.</ref> | ||
| + | |||
| + | در پایان مجلس حاضران نزد صاحبان عزا می روند و با عباراتی کوتاه آنان را دلداری می دهند.<ref>شکورزاده، ص214.</ref><ref>شاکر صابر ضابط، ص67ـ68؛ نیز رجوع کنید به بلوکباشی، ص80.</ref> | ||
| + | |||
| + | در [[مصر]] و برخی کشورهای عربی زنانی که در عزاداری کردن مهارت دارند («باکیه»ها) برای تأثرانگیزتر کردن مجلس دعوت می شوند .<ref>رجوع کنید به فاخوری، ص146.</ref> شدت عزاداری زنان در مصر چنان بود که گاه برای حفظ نظم مجلس از شرکت کردن آنان در مراسم سوکواری جلوگیری می کردند.<ref>برای نمونه رجوع کنید به مظاهری، ص76.</ref> شیون، خودزنی، کندن موی سر، دریدن جامه و سنگ بر سینه کوفتن از جمله کارهای برخی زنان در مجلس ترحیم است. آنان در مجالسی که در منزل برگزار می شود معمولاً دیرتر از مردان مجلس را ترک می کنند.<ref>کتیرایی، ص283ـ284.</ref> | ||
| + | |||
| + | به گزارش مقدسی <ref>ص440.</ref> در سدة چهارم در شیراز نواختن طبل و نی در مجلس ترحیم معمول بود. از گذشته های دور در مصر به ویژه در روستاها، موسیقی خاصی با دف نواخته می شد و زنانی که به آنان «ندّابه» می گفتند با رنگ کردن چهره هایشان با نیل، حرکاتی موزون انجام می دادند.<ref>احمد امین، ذیل «جنازه»، «عزا».</ref> <ref>لین، ص517.</ref> در میان یزیدیة عراق نیز نواختن نغمات حزن آور با طبل و زَمّاره (نوعی نی لبک) معمول بوده است.<ref>رجوع کنید به حسنی، ص807.</ref><ref>تونجی، ص165.</ref> | ||
| + | |||
| + | در روز هفتم و چهلم و سالروز درگذشتِ متوفی نیز مجالسی برگزار می شود که کمابیش مشابه مجلس ترحیم اما بیشتر به قصد تذکر است. حضور اشخاص در مجالس چهلم و سالروز به دعوت بازماندگان بستگی دارد. مدعوین پس از حضور یافتن بر سر مزار متوفی به خانه یا مسجدی که محل برگزاری مجلس است، می روند. | ||
| + | |||
| + | در آذربایجان مراسم شب هفتم برگزار نمی شود بلکه بعد از مجلس ترحیم در هر شب جمعه تا چهلم، بازماندگان و آشنایان در خانه متوفی عزاداری می کنند. در کرمان شرکت کنندگان در مجلس هفتم برای صاحبان عزا به رسم احترام و برای کمک در تأمین مخارج مراسم، کله قند و چای می بردند. به نوشته پورکریم<ref>ص31.</ref> ترکمن های اینجه برون یک روز پس از خاکسپاری هدایایی چون کله قند و پارچه و برّه برای صاحبان عزا می بردند. | ||
| + | |||
| + | ==مراسم چهلم== | ||
| + | |||
| + | 39 روز پس از خاکسپاری، سنگ قبر روی مدفن قرار می دهند که این رسم را در تهران «پاگرفتن» می نامند<ref>بلوکباشی، ص82ـ83.</ref> و به همین سبب مجلس چهلم را «شب پا گرفتن» نیز می خوانند. در برخی شهرهای ایران برای تعیین تاریخ چهلمین روز، تعداد کل فرزندان یا تعداد فرزندان ذکور متوفی را از عدد چهل کم می کنند و تاریخ بدست آمده را چهلم اعلام می کنند. در تاجیکستان در مراسم چهلم حلوای مخصوصی می پزند و بنا به عقیده عامه، این حلوا نشان دهنده تجزیة جسد میت در چهلمین روز است.<ref>مسلمانیان قبادیانی، همانجا.</ref> در تاجیکستان تا سالروز [[مرگ]]، جمعه ها مجلس کوچکی برای قرآن خوانی به نام «جمعگی» برگزار می شود. | ||
| + | |||
| + | ==مجلس نوروزی ترحیم== | ||
| + | |||
| + | در نخستین عید نوروز پس از مرگ متوفی نیز «مجلس نوروزی» برگزار می شود که در آن از مهمانان با برگه زردآلو پذیرایی میکنند. <ref>همانجا.</ref> در ایران نیز حضور در منزل متوفی و دیدار از بازماندگان در اولین عید مذهبی یا ملی پس از فوت وی مرسوم است | ||
| + | . | ||
| + | |||
| + | امروزه خویشان و آشنایان متوفی را برای شرکت در مراسم خاکسپاری و اطلاع از ساعت و روز برگزاری مجلس ترحیم از طریق درج آگهی در روزنامه و اطلاعیه چاپی آگاه می کنند. گاه بازماندگان از تعداد مجالس ترحیم و سایر تشریفات سوکواری می کاهند و مخارج آن را صرف امور خیر می کنند. در برخی نواحی ایران اگر صاحبان عزا برای برگزاری مراسم توانایی مالی نداشته باشند، اهالی محل در پرداخت هزینه ها یاری می کنند.<ref>احمدپناهی، ص271.</ref> | ||
| + | |||
| + | برگزاری مجالس ترحیم در برخی جوامع مسلمان از مراسم خانوادگی و شخصی فراتر می رفت و نوعی پافشاری بر معتقدات دینی و هویت قومی به شمار می آمد، چنانکه در جمهوری های مسلمان نشین در دوره شوروی سابق این مجالس برای درگذشت برخی مقامات حزبی برگزار می شد.<ref>رجوع کنید به رحمانف، ص12.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| + | {{پانویس}} | ||
| − | + | ==منابع== | |
| − | == | + | * [http://www.encyclopaediaislamica.com/ دانشنامه جهان اسلام]، "مدخل ترحیم" از افسانه منفرد و سوسن فرهنگی. |
| − | |||
| − | |||
[[رده:آداب و سنن]] | [[رده:آداب و سنن]] | ||
نسخهٔ ۱۰ مارس ۲۰۱۴، ساعت ۰۶:۲۵
این صفحه مدخلی از دانشنامه جهان اسلام است
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
مجلسی که خانواده و خویشانِ شخصِ درگذشته به منظور آمرزش خواهی برای وی ترتیب می دهند.
محتویات
معنای واژه ترحیم
ترحیم در لغت به معنای «مهربانی کردن بر کسی»، «طلب آمرزش کردن»، «درود فرستادن برای میّت» و «رَحِمَهُ اللّه گفتن برای کسی» است. در عربی به مجلس ترحیم، تَأبین، حَفْلَة التَّأبین[۱]، فاتحه و تعزیه[۲] گفته می شود.
انواع مجالس ترحیم در ایران
در ایران برای متوفی مجالس ترحیم متعددی برگزار می شود که عبارت اند از: مجلس سومین روز درگذشتِ متوفی که مجلس ترحیم، ختم، فاتحه خوانی، تذکر (در تهران)، تعزیه (در مشهد) و پُرسه (در میان زردشتیان و اهالی کرمان و یزد و شیراز) خوانده می شود؛ مجلسی در روز هفتم و چهلم (چله، اربعین)؛ گاه نیز مجلسی در روز هفتم و سی ام در برخی شهرهای کردستان برگزار می شود[۳] و مجلس سالروز.
تاجیکان در روز بیستم و چهلم و سالروز[۴] نیز مجلسی برگزار می کنند و در آن برای آمرزش متوفی خیرات می دهند. در برخی شهرهای کردستان و در میان اهل سنت، مراسمی به مدت سه روز از صبح تا عصر در مسجد محل برای شرکت آقایان و مجلس ختمی برای شرکت بانوان در منزل برگزار می شود. اخیراً در این شهرها، این مدت به دو روز تقلیل یافته است و مراسم شب هفتم، چهلم و سالگرد به هیچ وجه برگزار نمی شود.[۵]
پذیرایی در مجالس ترحیم
از گذشته پذیرایی از شرکت کنندگان در مراسم سوگواری معمول بوده است. در روایات شیعی و سنی با استناد به حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در شهادت جعفر بن ابی طالب، تصریح شده که مستحب است خویشان و نزدیکان متوفی به مدت سه روز در تهیه غذا و فراهم آوردن برخی امکانات به خانواده او که دچار تألمات روحی شده اند، یاری رسانند و از آنان مراقبت و به آنان مهربانی کنند.
به گفته امام صادق علیه السلام از همان زمان، این کار به صورت «سنّت» درآمد؛[۶] [۷] [۸] [۹] از پیامبر اکرم و اهل بیت علیهم السلام سخن روشنی دالّ بر رد یا پذیرش برگزاری مجالس پرهزینه برای متوفی در دست نیست اما بنابر قراینی در سیره ایشان این کار پذیرفته نبوده است.[۱۰] [۱۱] به گفته ابن بطوطه[۱۲] در سده هشتم، آوردن طعام به منزل صاحب عزا از رسوم معمول در هند دوره اسلامی بوده است.
مهمترین مجلس ترحیم
در ایران، اولین و مهمترین مجلس در سومین روز پس از خاکسپاری، در خانه متوفی یا مسجد یا تکیه برگزار می شود که برگزاری آن سابقه ای دیرینه دارد؛ مقدسی در سده چهارم (ص440)، ابن اثیر در سده هفتم (ج8، ص134) و شبانکاره ای در سده هشتم (ص45) درباره برگزار کردن مراسم سه روزه عزاداری مطالبی نوشته اند. به نوشته ابن بطوطه[۱۳]، هندیان مجلس ترحیم را بر سر مزار برگزار می کردند. در پاکستان نیز در روز سوم مراسمی برگزار می شود که آن را «رسم قُل» می نامند.
آداب مجلس ترحیم
در ایران غالباً در قسمتی از محل برگزاری مجلس ترحیم، شال ترمه پهن می کنند و بر آن قرآن و گلاب پاش و صندوقی حاوی جزوه هایی مشتمل بر یک دوره کامل قرآن به نام سی پاره یا شصت پاره یا صد و بیست پاره و گاه گلدان یا گلدانهایی با گلهای سفید و شمعهای سیاه یا سفید و ظرفهای حلوا و خرما و عکس متوفی می گذارند.[۱۴] [۱۵] در تاجیکستان شمعهایی به نام «نوکچه» درست می کنند که طی سه یا هفت روز عزاداری دائماً روشن است.[۱۶]
گذاشتن قرآن و گلاب و حلوا بر این سفره متداولتر و قدیمتر است.[۱۷] [۱۸] در برخی نواحی ایران خوراکی های دیگری نیز برای پذیرایی از مهمانان بر سفره می گذارند؛ از جمله، قهوه[۱۹] و قُوَّتو (یا قاووت، مخلوطی از قهوه و تخم چند گیاه و شکر، هر سه آسیاب شده) در خراسان؛ قهوه و قوّتو و کاکائو و کُماج و روغن جوشی (هر دو از شیرینی های محلی) در کرمان و رَنگینَک در شیراز[۲۰] [۲۱]
به نوشته ابن بطوطه[۲۲] در هند در مجلس ترحیم از مهمانان با شربت و میوه های خشک و نارگیل پذیرایی می شده است. در کردستان از مهمانان در مسجد و خانه فقط با آب خنک پذیرایی می کنند و دعوت از آنان برای صرف غذا معمول نیست.[۲۳] قبلاً در کردستان مرسوم بود که روز سوم خانواده میت به زنانی که بر سر مزار حضور داشتند، کلوچه می دادند.[۲۴] به نوشته پورکریم[۲۵] ترکمن ها از مهمانان با آبگوشتی به نام «اللّه یُلی» در روز سوم و پنجم پذیرایی می کردند.
در میان کُردها به پیروی از سنّت پیامبر، وابستگان دورتر میّت یا همسایگان او، خانوادة متوفی و اقوام نزدیک او را برای صرف غذا دعوت می کنند یا به خانه متوفی غذا می فرستند.[۲۶] در برخی شهرهای جنوبی ایران پیش از مجلس یا پس از آن، غذاهایی مانند عدس پلو[۲۷] و خوراکی از گوشت و برنج به نام «صواب [ثواب] میّت»[۲۸] داده می شود.
دود کردن اسفند [۲۹] و کُندر و عود نیز از دیگر آداب این مجالس در برخی نواحی تاجیکستان است. معمولاً صاحبان مجلسِ ترحیم، قاریانی دعوت می کنند تا در طول مجلس، قرآن تلاوت کنند.[۳۰] در بعضی شهرهای ایران این قاریان را «مُعرِّف» می گویند.[۳۱] به گفته ابن بطوطه[۳۲]، در دمشق هنگام ورود بزرگان به مجلس «تعزیه» (ترحیم)، معرّف موظف بود که با صدای بلند نام و لقب آنان و جای مناسب برای نشستن هر یک را اعلام کند.
صاحبان عزا همچنین یک روحانی و یک روضه خوان به مجلس دعوت می کنند. روحانی درباره سجایای اخلاقی متوفی و گذرا بودن زندگی و ناگزیر بودن مرگ و لزوم توجه به آخرت سخن می گوید و بازماندگان را به صبر دعوت می کند. روضه خوان نیز با اشاره به واقعه کربلا و سوکواری برای اهل بیت فضای سوکوارانه مجلس را تشدید می کند.
در بعضی نواحی مانند خراسان[۳۳]، روضه خوانِ مجلسِ زنانه، زن است که او را «آتو» یا «آتون»[۳۴] می نامند. پیشتر، روضه خوانان مجلس سه یا پنج تن بودند؛ شمار آنها می بایست فرد می بود.[۳۵]
صاحبان عزا از مهمانان که برای «عرض تسلیت» و «سرسلامتی» می آیند، استقبال می کنند اما خودشان از آنان پذیرایی نمی کنند بلکه کسی که گاه او را «میاندار» می گویند[۳۶] به مهمانان گلاب و جزوه ای از قرآن تعارف می کند و چند تنِ دیگر نیز از مهمانان با خوراکی ها پذیرایی می کنند.
حاضران در مجلس، معمولاً سکوت می کنند یا زیرلب قرآن می خوانند. بازماندگان معمولاً در جلو یا بالای مجلس به ترتیب درجه قرابتشان با متوفی یا اهمیت جایگاه اجتماعی و شیخوختشان، قرار می گیرند. هر تازه وارد پس از تسلیت گفتن به بازماندگان در جایی که می یابد یا به او نشان می دهند، می نشیند و حمد و سوره می خواند و برای متوفی آمرزش می طلبد. در برخی شهرهای کردستان در روز آخر مراسم در مسجد، بعد از اقامه نماز عصر، حاضران حدود نیم ساعت قرآن می خوانند به این نیت که ثواب آن به متوفی برسد. سپس روحانی مسجد با خواندن فاتحه، ختم مجلس را اعلام می کند.[۳۷]
در پایان مجلس حاضران نزد صاحبان عزا می روند و با عباراتی کوتاه آنان را دلداری می دهند.[۳۸][۳۹]
در مصر و برخی کشورهای عربی زنانی که در عزاداری کردن مهارت دارند («باکیه»ها) برای تأثرانگیزتر کردن مجلس دعوت می شوند .[۴۰] شدت عزاداری زنان در مصر چنان بود که گاه برای حفظ نظم مجلس از شرکت کردن آنان در مراسم سوکواری جلوگیری می کردند.[۴۱] شیون، خودزنی، کندن موی سر، دریدن جامه و سنگ بر سینه کوفتن از جمله کارهای برخی زنان در مجلس ترحیم است. آنان در مجالسی که در منزل برگزار می شود معمولاً دیرتر از مردان مجلس را ترک می کنند.[۴۲]
به گزارش مقدسی [۴۳] در سدة چهارم در شیراز نواختن طبل و نی در مجلس ترحیم معمول بود. از گذشته های دور در مصر به ویژه در روستاها، موسیقی خاصی با دف نواخته می شد و زنانی که به آنان «ندّابه» می گفتند با رنگ کردن چهره هایشان با نیل، حرکاتی موزون انجام می دادند.[۴۴] [۴۵] در میان یزیدیة عراق نیز نواختن نغمات حزن آور با طبل و زَمّاره (نوعی نی لبک) معمول بوده است.[۴۶][۴۷]
در روز هفتم و چهلم و سالروز درگذشتِ متوفی نیز مجالسی برگزار می شود که کمابیش مشابه مجلس ترحیم اما بیشتر به قصد تذکر است. حضور اشخاص در مجالس چهلم و سالروز به دعوت بازماندگان بستگی دارد. مدعوین پس از حضور یافتن بر سر مزار متوفی به خانه یا مسجدی که محل برگزاری مجلس است، می روند.
در آذربایجان مراسم شب هفتم برگزار نمی شود بلکه بعد از مجلس ترحیم در هر شب جمعه تا چهلم، بازماندگان و آشنایان در خانه متوفی عزاداری می کنند. در کرمان شرکت کنندگان در مجلس هفتم برای صاحبان عزا به رسم احترام و برای کمک در تأمین مخارج مراسم، کله قند و چای می بردند. به نوشته پورکریم[۴۸] ترکمن های اینجه برون یک روز پس از خاکسپاری هدایایی چون کله قند و پارچه و برّه برای صاحبان عزا می بردند.
مراسم چهلم
39 روز پس از خاکسپاری، سنگ قبر روی مدفن قرار می دهند که این رسم را در تهران «پاگرفتن» می نامند[۴۹] و به همین سبب مجلس چهلم را «شب پا گرفتن» نیز می خوانند. در برخی شهرهای ایران برای تعیین تاریخ چهلمین روز، تعداد کل فرزندان یا تعداد فرزندان ذکور متوفی را از عدد چهل کم می کنند و تاریخ بدست آمده را چهلم اعلام می کنند. در تاجیکستان در مراسم چهلم حلوای مخصوصی می پزند و بنا به عقیده عامه، این حلوا نشان دهنده تجزیة جسد میت در چهلمین روز است.[۵۰] در تاجیکستان تا سالروز مرگ، جمعه ها مجلس کوچکی برای قرآن خوانی به نام «جمعگی» برگزار می شود.
مجلس نوروزی ترحیم
در نخستین عید نوروز پس از مرگ متوفی نیز «مجلس نوروزی» برگزار می شود که در آن از مهمانان با برگه زردآلو پذیرایی میکنند. [۵۱] در ایران نیز حضور در منزل متوفی و دیدار از بازماندگان در اولین عید مذهبی یا ملی پس از فوت وی مرسوم است .
امروزه خویشان و آشنایان متوفی را برای شرکت در مراسم خاکسپاری و اطلاع از ساعت و روز برگزاری مجلس ترحیم از طریق درج آگهی در روزنامه و اطلاعیه چاپی آگاه می کنند. گاه بازماندگان از تعداد مجالس ترحیم و سایر تشریفات سوکواری می کاهند و مخارج آن را صرف امور خیر می کنند. در برخی نواحی ایران اگر صاحبان عزا برای برگزاری مراسم توانایی مالی نداشته باشند، اهالی محل در پرداخت هزینه ها یاری می کنند.[۵۲]
برگزاری مجالس ترحیم در برخی جوامع مسلمان از مراسم خانوادگی و شخصی فراتر می رفت و نوعی پافشاری بر معتقدات دینی و هویت قومی به شمار می آمد، چنانکه در جمهوری های مسلمان نشین در دوره شوروی سابق این مجالس برای درگذشت برخی مقامات حزبی برگزار می شد.[۵۳]
پانویس
- ↑ ابن منظور؛ آذرنوش، ذیل «ابن».
- ↑ شاکر صابر ضابط، ص67ـ68.
- ↑ وکیلیان، مصاحبة مورخ اسفند 1380.
- ↑ مسلمانیان قبادیانی، مصاحبة مورخ اسفند 1380.
- ↑ ضیایی، مصاحبة مورخ اسفند 1380؛ نیز رجوع کنید به ادامة مقاله.
- ↑ رجوع کنید به ابوداوود، ج3، ص497، ش3132.
- ↑ ابن ماجه، ج1، ص511، ش1601.
- ↑ ترمذی، ج3، ص323، ش998.
- ↑ حر عاملی، ج3، ص235ـ238.
- ↑ اربابی، ص72ـ73.
- ↑ خن و دیگران، ج1، ص264.
- ↑ ج2، ص585.
- ↑ ج2، ص584.
- ↑ بلوکباشی، ص79.
- ↑ شکورزاده، ص214ـ215.
- ↑ مسلمانیان قبادیانی، همانجا.
- ↑ مظاهری، ص82 به نقل از بسحاق اطعمه.
- ↑ نیز رجوع کنید به ابن بطوطه، ج1، ص109.
- ↑ کتیرایی، ص286.
- ↑ ماسه، ج1، ص157.
- ↑ شکورزاده، ص215.
- ↑ ج2، ص584ـ585.
- ↑ ضیایی، همانجا.
- ↑ همانجا.
- ↑ ص32.
- ↑ ضیایی، همانجا.
- ↑ همایونی، ص557.
- ↑ افشار سیستانی، ص278.
- ↑ مسلمانیان قبادیانی، همانجا.
- ↑ بلوکباشی، همانجا.
- ↑ احمد پناهی، ص271.
- ↑ ج1، ص108ـ109.
- ↑ شکورزاده، ص216.
- ↑ وکیلیان؛ مسلمانیان قبادیانی، همانجاها.
- ↑ کتیرایی، ص286.
- ↑ بلوکباشی، همانجا.
- ↑ ضیایی، همانجا.
- ↑ شکورزاده، ص214.
- ↑ شاکر صابر ضابط، ص67ـ68؛ نیز رجوع کنید به بلوکباشی، ص80.
- ↑ رجوع کنید به فاخوری، ص146.
- ↑ برای نمونه رجوع کنید به مظاهری، ص76.
- ↑ کتیرایی، ص283ـ284.
- ↑ ص440.
- ↑ احمد امین، ذیل «جنازه»، «عزا».
- ↑ لین، ص517.
- ↑ رجوع کنید به حسنی، ص807.
- ↑ تونجی، ص165.
- ↑ ص31.
- ↑ بلوکباشی، ص82ـ83.
- ↑ مسلمانیان قبادیانی، همانجا.
- ↑ همانجا.
- ↑ احمدپناهی، ص271.
- ↑ رجوع کنید به رحمانف، ص12.
منابع
- دانشنامه جهان اسلام، "مدخل ترحیم" از افسانه منفرد و سوسن فرهنگی.
