کربلایی کاظم ساروقی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(اضافه کردن رده)
سطر ۱: سطر ۱:
−
{{بخشی از یک کتاب}}
+
کربلایی کاظم فراهاني، فرد بی سوادی که در امامزادگان ‪ ۷۲‬تن ساروق یکباره حافظ قرآن شده‌است.
−
كرامت قرآني
 
  
−
'''فروغ ساروق'''
+
==ولادت==
  
−
ملا محمدكاظم، مشهور به «كربلايي كاظم» در سال 1300 ق. در يكي از روستاهاي فراهان اراك به نام «ساروق» ديده به جهان گشود. صفاي [[روح]] و سادگي، در كنار حافظه و استعداد كم، موجب شد تا وي نتواند به مكتب رَود و خواندن و نوشتن را بياموزد. زراعت و انس با طبيعت از همان آغاز، محمدكاظم را به سوي تأمل و تفكر در آفريده‌هاي هستي بخش سوق می‌‌دهد و توجه وي را به [[خلقت]] و [[عظمت]] خداوند دوچندان می‌‌كند.
+
ملا محمدكاظم، مشهور به «كربلايي كاظم» در سال 1300 ق. در يكي از روستاهاي فراهان اراك به نام «ساروق» ديده به جهان گشود.
  
−
كاظم از سحرگاه تا شامگاه به همراه پدر مشغول به زراعت می‌‌شد و خستگي كار هيچ‌گاه وي را از انجام فرايض ديني بازنمی‌‌داشت. عطش وي در شناخت مرز بايدها و نبايدهاي زندگي و مراعات [[حلال]] و [[حرام]] تا بدان جا بود كه با ورود هر روحاني به روستا، به سوي وي می‌‌شتافت و مسائل ديني خود را مطرح و پاسخ پرسش‌هايش را دريافت می‌‌كرد.
+
==زندگی نامه کربلایی کاظم ==
 +
صفای [[روح]] و سادگی، در کنار حافظه و استعداد کم، موجب شد تا وی نتواند به مکتب رَود و خواندن و نوشتن را بیاموزد. زراعت و انس با طبیعت از همان آغاز، محمدکاظم را به سوی تأمل و تفکر در آفریده‌های هستی بخش سوق می‌دهد و توجه وی را به [[خلقت]] و [[عظمت]] خداوند دوچندان می‌کند.
  
−
در يكي از جلسات موعظه و منبر، از روحاني اين مطلب را می‌‌شنود كه: «هر كس [[خمس]] و [[زكات]] خود را ندهد و با آن پول، لباس بخرد و [[نماز]] بخواند، نمازش باطل می‌‌شود و پرداخت خمس و زكات در اسلام واجب است». اين جمله، كاظم را سخت در خود فرومی‌‌برد و انقلابي دروني در وجودش به پا می‌‌كند. با خود می‌‌انديشد: مگر نه اين است كه اين حكم خدا است و بايد آن را به جاي آورد و در زندگي پياده كرد؟!
 
  
−
او پس از بازگشت به خانه، با ادب و احترام موضوع پرداخت [[خمس]] را با پدر در ميان می‌‌گذارد و بر اين نكته تأكيد می‌‌كند كه اگر كسي خمس و زكات ندهد و با آن پول، لباس بخرد و با آن نماز بخواند، نمازش باطل است. او بدين طريق سعي داشت تا پدر را به دادن خمس اموال ترغيب كند. اما پدر به سخنان فرزند توجه نمی‌‌كند و او را از پيگيري چنين موضوعي مورد عتاب قرار می‌‌دهد. كاظم خطاب به پدر می‌‌گويد: «تا حال كه نمی‌‌دانستي، مسئله فرق می‌‌كرد؛ حال كه دانستي بايد عمل كني».
+
کاظم از سحرگاه تا شامگاه به همراه پدر مشغول به زراعت می‌شد و خستگی کار هیچ‌گاه وی را از انجام فرایض دینی بازنمی‌داشت. عطش وی در شناخت مرز بایدها و نبایدهای زندگی و مراعات [[حلال]] و [[حرام]] تا بدان جا بود که با ورود هر روحانی به روستا، به سوی وی می‌شتافت و مسائل دینی خود را مطرح و پاسخ پرسش‌هایش را دریافت می‌کرد.
  
−
اصرار كاظم بر پرداخت خمس هيچ سودي نمی‌‌بخشد. از اين رو، تصميم می‌‌گيرد تا از روستا هجرت كند. كاظم راهي شهر می‌‌شود و در آن جا به كارگري مشغول می‌‌شود تا شايد با دستمزد آن غذا و پوشاك براي خود تهيه كند. اهالي روستا در رفت و آمد به شهر و مشاهده كاظم با لباس كارگري در جمع كارگران، نزد پدر وي لب به شكوه می‌‌گشايند و كارگري كاظم را در حالي كه پدر زمين زراعتي بسيار دارد، نوعي عار براي وي قلمداد می‌‌كنند. پدر ناچار به شهر می‌‌رود و كاظم را مجبور به بازگشت به روستا می‌‌كند.
+
در یکی از جلسات موعظه و منبر، از روحانی این مطلب را می‌شنود که:«هر کس [[خمس]] و [[زکات]] خود را ندهد و با آن پول، لباس بخرد و [[نماز]] بخواند، نمازش باطل می‌شود و پرداخت خمس و زکات در اسلام واجب است». این جمله، کاظم را سخت در خود فرومی‌برد و انقلابی درونی در وجودش به پا می‌کند. با خود می‌اندیشد:مگر نه این است که این حکم خدا است و باید آن را به جای آورد و در زندگی پیاده کرد؟!
  
−
كاظم مجدداً پدر را به دادن خمس مال خود ترغيب می‌‌كند؛ اما پدر نمی‌‌پذيرد و بار ديگر كاظم راهي شهر می‌‌شود و به كارگري مشغول می‌‌شود. پس از مدتي اهالي مجدداً بين پدر و كاظم وساطت می‌‌كنند و كاظم را به روستا برمی‌‌گردانند؛ ولي اين بار وي پدر را تهديد می‌‌كند كه اگر خمس نپردازي، جايي می‌‌روم كه هرگز دستت به من نرسد. پدر پيشنهاد می‌‌دهد كه كاظم در قطعه زميني به همراه هشت بار گندم به زراعت مشغول شود. كاظم به اين شرط كه پدر در كسب و كار و زراعت وي دخالت نكند، آن را می‌‌پذيرد.
+
او پس از بازگشت به خانه، با ادب و احترام موضوع پرداخت [[خمس]] را با پدر در میان می‌گذارد و بر این نکته تأکید می‌کند که اگر کسی خمس و زکات ندهد و با آن پول، لباس بخرد و با آن نماز بخواند، نمازش باطل است. او بدین طریق سعی داشت تا پدر را به دادن خمس اموال ترغیب کند. اما پدر به سخنان فرزند توجه نمی‌کند و او را از پیگیری چنین موضوعی مورد عتاب قرار می‌دهد. کاظم خطاب به پدر می‌گوید:«تا حال که نمی‌دانستی، مسئله فرق می‌کرد؛ حال که دانستی باید عمل کنی».
  
−
كاظم با شراكت يكي از دوستانش زمين را كِشت می‌‌كند و سال نخست، پس از برداشت محصول و تقسيم آن با دوست خود، نصف سهم خودش را بين فقرا تقسيم می‌‌كند و نصف ديگر را براي خود نگه می‌‌دارد. هنگامی ‌‌كه پدر ماجرا را می‌‌شنود، به كار كاظم اعتراض می‌‌كند و می‌‌گويد: هدف من از دادن زمين و گندم، تقسيم آن بين مردم نيست؛ بلكه مقصود من سر و سامان گرفتن تو است. ولي كاظم با متانت شرط خود را مبني بر عدم دخالت او در كارها، متذكر می‌‌شود.
+
اصرار کاظم بر پرداخت خمس هیچ سودی نمی‌بخشد. از این رو، تصمیم می‌گیرد تا از روستا هجرت کند. کاظم راهی شهر می‌شود و در آن جا به کارگری مشغول می‌شود تا شاید با دستمزد آن غذا و پوشاک برای خود تهیه کند. اهالی روستا در رفت و آمد به شهر و مشاهده کاظم با لباس کارگری در جمع کارگران، نزد پدر وی لب به شکوه می‌گشایند و کارگری کاظم را در حالی که پدر زمین زراعتی بسیار دارد، نوعی عار برای وی قلمداد می‌کنند. پدر ناچار به شهر می‌رود و کاظم را مجبور به بازگشت به روستا می‌کند.
  
−
كاظم سال آينده نيز به همين ترتيب با كمك دوستش زمين‌ها را كشت می‌‌كند. يك روز پس از جمع كردن گندم، در خرمن هر چه منتظر می‌‌مانند كه باد بوزد تا گندم را از كاه جدا كنند، بادي نمی‌‌وزد. از اين رو، دوستش را به ده می‌‌فرستد و می‌‌گويد: تو به ده برو و من پس از جاروكردن دور خرمن، به ده بازمی‌‌گردم. كاظم پس از جاروكردن خرمن، ساعات باقي مانده تا غروب را مشغول جمع‌آوري علوفه می‌‌شود و غروب آفتاب با بر دوش گرفتن علوفه‌ها رهسپار روستا می‌‌شود.
+
کاظم مجدداً پدر را به دادن خمس مال خود ترغیب می‌کند؛ اما پدر نمی‌پذیرد و بار دیگر کاظم راهی شهر می‌شود و به کارگری مشغول می‌شود. پس از مدتی اهالی مجدداً بین پدر و کاظم وساطت می‌کنند و کاظم را به روستا برمی‌گردانند؛ ولی این بار وی پدر را تهدید می‌کند که اگر خمس نپردازی، جایی می‌روم که هرگز دستت به من نرسد. پدر پیشنهاد می‌دهد که کاظم در قطعه زمینی به همراه هشت بار گندم به زراعت مشغول شود. کاظم به این شرط که پدر در کسب و کار و زراعت وی دخالت نکند، آن را می‌پذیرد.
  
−
'''دو سيد جوان'''
+
کاظم با شراکت یکی از دوستانش زمین را کِشت می‌کند و سال نخست، پس از برداشت محصول و تقسیم آن با دوست خود، نصف سهم خودش را بین فقرا تقسیم می‌کند و نصف دیگر را برای خود نگه می‌دارد. هنگامی ‌که پدر ماجرا را می‌شنود، به کار کاظم اعتراض می‌کند و می‌گوید:هدف من از دادن زمین و گندم، تقسیم آن بین مردم نیست؛ بلکه مقصود من سر و سامان گرفتن تو است. ولی کاظم با متانت شرط خود را مبنی بر عدم دخالت او در کارها، متذکر می‌شود.
  
−
نزديك ده به دو سيد جوان با سيمايي نوراني كه به سوي وي می‌‌آمدند، برخورد می‌‌كند. آن دو، آدرس امامزاده روستا را می‌‌گيرند كه در ابتداي روستا با فاصله كمی ‌‌نزديك هم قرار داشتند. كاظم بار بردوش پيشاپيش آن دو سيد به راه می‌‌افتد و به طرف امامزاده‌ها حركت می‌‌كند. به در امامزاده كه می‌‌رسند، او در بيرون امامزاده بار خود را بر زمين می‌‌گذارد و پس درآوردن كفش‌هايش وارد امامزاده می‌‌شود و در حالي كه آن دو سيد مشغول خواندن زيارتنامه هستند، او ضريح را [[طواف]] می‌‌كند و بر آ ن بوسه می‌‌زند.  
+
کاظم سال آینده نیز به همین ترتیب با کمک دوستش زمین‌ها را کشت می‌کند. یک روز پس از جمع کردن گندم، در خرمن هر چه منتظر می‌مانند که باد بوزد تا گندم را از کاه جدا کنند، بادی نمی‌وزد. از این رو، دوستش را به ده می‌فرستد و می‌گوید:تو به ده برو و من پس از جاروکردن دور خرمن، به ده بازمی‌گردم. کاظم پس از جاروکردن خرمن، ساعات باقی مانده تا غروب را مشغول جمع‌آوری علوفه می‌شود و غروب آفتاب با بر دوش گرفتن علوفه‌ها رهسپار روستا می‌شود.
  
−
پس از [[زيارت]] او، دو سيد را به امامزاده ديگر می‌‌برد و آن دو مشغول خواندن زيارتنامه و وي نيز مشغول دورزدن و بوسيدن ضريح می‌‌شود كه در اين هنگام يكي از آن دو جوان دست بر شانه وي می‌‌گذارد و به ديوار بالاي ضريح اشاره می‌‌كند و می‌‌گويد: اين آيات را بخوان! كاظم می‌‌گويد: من مكتب نرفته‌ام و سواد خواندن ندارم. جوان می‌‌گويد: تو می‌‌تواني بخواني. هر چه وي انكار می‌‌كند، آن دو سيد نيز بر گفته خود پافشاري می‌‌كنند.
+
==دو سید جوان==
  
−
به ناچار كاظم به آن قسمت ديوار می‌‌نگرد و با كمال ناباوري می‌‌بيند آياتي با نور سبز بر ديوار نوشته شده است؛ به طوري كه نور آن تمام فضاي امامزاده را روشن كرده است و شروع به خواندن آن آيات می‌‌كند: «انّ ربّكم الذي خلق السّموات والارض في ستة ايام ثمّ استوي علي العرش يغشي اللّيل النّهار يطلبُهُ حثيثاً والشمس والقمر والنجوم مسخراتٍ بامره الا له الخلق والامر تبارك الله ربُّ العالمين اُدعوا ربكم تضرعاً و خفية انه لايحبّ المعتدين و لاتفسدوا في الارض بعد اصلاحها و ادعوه خوفاً و طمعاً انّ رحمت الله قريبٌ من المحسنين».
+
نزدیک ده به دو سید جوان با سیمایی نورانی که به سوی وی می‌آمدند، برخورد می‌کند. آن دو، آدرس امامزاده روستا را می‌گیرند که در ابتدای روستا با فاصله کمی ‌نزدیک هم قرار داشتند. کاظم بار بردوش پیشاپیش آن دو سید به راه می‌افتد و به طرف امامزاده‌ها حرکت می‌کند. به در امامزاده که می‌رسند، او در بیرون امامزاده بار خود را بر زمین می‌گذارد و پس درآوردن کفش‌هایش وارد امامزاده می‌شود و در حالی که آن دو سید مشغول خواندن زیارتنامه هستند، او ضریح را [[طواف]] می‌کند و بر آ ن بوسه می‌زند.  
  
−
كاظم پس از خواندن آيات، به خود می‌‌آيد و از اين كه توانسته است [[قرآن]] بخواند، شگفت زده می‌‌شود. شگفتي او هنگامی‌‌ دوچندان می‌‌شود كه می‌‌بيند از آن دو سيد جوان، ديگر خبري نيست. با خود فكر می‌‌كند كه شايد به امامزاده ديگر رفته‌اند؛ اما وقتي به آن جا می‌‌شتابد، آن جا هم آن ها را نمی‌‌بيند. باز به جاي قبلي خود بازمی‌‌گردد و آيات را به همان صورت نوراني می‌‌بيند؛ ولي آن دو جوان را نمی‌‌يابد. به خيال اين كه به روستا رفته‌اند، به طرف ده حركت می‌‌كند. نزديك ده با حيرت به خود می‌‌گويد: «آن ها به ده نرفته‌اند و شايد هنوز در امامزاده‌ها هستند!» و باز برمی‌‌گردد. رفت و برگشت كاظم به امامزاده‌ها، از شب تا اذان صبح بارها تكرار می‌‌شود. در اين رفت و آمدها او احساس می‌‌كند كه حافظ همه قرآن شده است. صبح فرامی‌‌رسد و او نااميد از يافتن آن ها، به ده نزد دوستش بازمی‌‌گردد.  
+
پس از [[زیارت]] او، دو سید را به امامزاده دیگر می‌برد و آن دو مشغول خواندن زیارتنامه و وی نیز مشغول دورزدن و بوسیدن ضریح می‌شود که در این هنگام یکی از آن دو جوان دست بر شانه وی می‌گذارد و به دیوار بالای ضریح اشاره می‌کند و می‌گوید:این آیات را بخوان! کاظم می‌گوید:من مکتب نرفته‌ام و سواد خواندن ندارم. جوان می‌گوید:تو می‌توانی بخوانی. هر چه وی انکار می‌کند، آن دو سید نیز بر گفته خود پافشاری می‌کنند.  
  
−
دوستش با تعجب می‌‌گويد: ما گمان می‌‌كرديم كه گرگ‌ها تو را دريده‌اند؟! كاظم بي‌درنگ و با صداقت خاصي به دوستش می‌‌گويد كه حافظ كل قرآن شده است. دوستش ناباورانه او را ملامت می‌‌كند. و چون می‌‌دانست كاظم بي‌سواد است، ادعاي او را انكار می‌‌كند. به هر حال، هر دو نزد امام جماعت مسجد می‌‌روند و كاظم تمام ماجرا را براي امام جماعت تعريف می‌‌كند. امام جماعت با تكيه بر اين نكته كه «شايد خواب ديده و يا خيالاتي شده‌اي» وي را به تأمل در سخنان خود فرامی‌‌خواند؛ اما كاظم بر گفته خود اصرار می‌‌ورزد. در اين هنگام امام جماعت قرآني می‌‌آورد تا وي را بيازمايد؛ ولي كاظم بدون تأمل به همه پرسش‌ها پاسخ می‌‌دهد.
+
به ناچار کاظم به آن قسمت دیوار می‌نگرد و با کمال ناباوری می‌بیند آیاتی با نور سبز بر دیوار نوشته شده است؛ به طوری که نور آن تمام فضای امامزاده را روشن کرده است و شروع به خواندن آن آیات می‌کند:«انّ ربّکم الذی خلق السّموات والارض فی ستة ایام ثمّ استوی علی العرش یغشی اللّیل النّهار یطلبُهُ حثیثاً والشمس والقمر والنجوم مسخراتٍ بامره الا له الخلق والامر تبارک الله ربُّ العالمین اُدعوا ربکم تضرعاً و خفیة انه لایحبّ المعتدین و لاتفسدوا فی الارض بعد اصلاحها و ادعوه خوفاً و طمعاً انّ رحمت الله قریبٌ من المحسنین».
  
−
امام جماعت ادعاي كاظم را می‌‌پذيرد. اهالي پاك و ساده روستا كه چنين می‌‌بينند، بر سر كاظم می‌‌ريزند و تمام لباس‌هاي وي را تكه تكه می‌‌كنند و به عنوان تبرك، هر يك تكه‌اي را برمی‌‌دارند. امام جماعت كه جان كاظم را در معرض خطر می‌‌بيند، او را از دست مردم می‌‌رهاند و به منزل می‌‌برد.
+
کاظم پس از خواندن آیات، به خود می‌آید و از این که توانسته است [[قرآن]] بخواند، شگفت زده می‌شود. شگفتی او هنگامی‌ دوچندان می‌شود که می‌بیند از آن دو سید جوان، دیگر خبری نیست. با خود فکر می‌کند که شاید به امامزاده دیگر رفته‌اند؛ اما وقتی به آن جا می‌شتابد، آن جا هم آن ها را نمی‌بیند. باز به جای قبلی خود بازمی‌گردد و آیات را به همان صورت نورانی می‌بیند؛ ولی آن دو جوان را نمی‌یابد. به خیال این که به روستا رفته‌اند، به طرف ده حرکت می‌کند. نزدیک ده با حیرت به خود می‌گوید:«آن ها به ده نرفته‌اند و شاید هنوز در امامزاده‌ها هستند!» و باز برمی‌گردد. رفت و برگشت کاظم به امامزاده‌ها، از شب تا اذان صبح بارها تکرار می‌شود. در این رفت و آمدها او احساس می‌کند که حافظ همه قرآن شده است. صبح فرامی‌رسد و او ناامید از یافتن آن ها، به ده نزد دوستش بازمی‌گردد.  
  
−
'''ديدار آيت الله مكارم شيرازي'''
+
دوستش با تعجب می‌گوید:ما گمان می‌کردیم که گرگ‌ها تو را دریده‌اند؟! کاظم بی‌درنگ و با صداقت خاصی به دوستش می‌گوید که حافظ کل قرآن شده است. دوستش ناباورانه او را ملامت می‌کند. و چون می‌دانست کاظم بی‌سواد است، ادعای او را انکار می‌کند. به هر حال، هر دو نزد امام جماعت مسجد می‌روند و کاظم تمام ماجرا را برای امام جماعت تعریف می‌کند. امام جماعت با تکیه بر این نکته که «شاید خواب دیده و یا خیالاتی شده‌ای» وی را به تأمل در سخنان خود فرامی‌خواند؛ اما کاظم بر گفته خود اصرار می‌ورزد. در این هنگام امام جماعت قرآنی می‌آورد تا وی را بیازماید؛ ولی کاظم بدون تأمل به همه پرسش‌ها پاسخ می‌دهد.
  
−
حضرت آيت الله مكارم شيرازي از جمله كساني است كه در ايام تبليغ در ملاير به ديدار كاظم، كه در آن هنگام به كربلايي كاظم و ملا كاظم شهرت يافته بود، شتافت. ايشان نقل كرده است، كه با تلخيص و تصرف، ذكر می‌‌شود: «حدود چهل سال قبل براي تبليغ در ايام [[محرم]] به اطراف ملاير به نام حسين آباد رفته بودم. گفتند: در اين جا پيرمردي است كه حافظ تمام [[قرآن]] است. او كشاورزي ساده است كه موهبتي بزرگ نصيبش گشته و حافظ تمام قرآن شده است. تصميم گرفتم او را امتحان كنم. پس از آزمون، ديدم اين مرد دهاتي و بي‌سواد با تسلط كامل به سؤالات پاسخ می‌‌گويد. در آن روز هنوز وجود اين مرد در محافل علمی ‌‌به اصطلاح كشف نشده بود و در [[قم]] از او خبر نداشتند. من پس از بازگشت به قم اين ماجراي جالب را به عنوان ره‌آورد اين سفر، براي دوستان شرح دادم. بعد از مدتي بعضي از علاقه‌مندان، او را به قم دعوت كردند و آوازه او همه جا پيچيد. خدمت مراجع عظام و آيات بزرگ مخصوصاً آيت الله العظمی ‌‌بروجردي رسيد و طلاب در [[مدرسه فيضيه]] مثل پروانه اطراف وجودش را گرفتند و اگر كسي از دور اين منظره را می‌‌ديد، تعجب می‌‌كرد كه اين مرد ساده دهاتي با همان لباس محلي در ميان اين جمع طلاب چه می‌‌كند و چه می‌‌گويد! ولي واقعاً او از نظر تسلط بر آيات [[قرآن]]، چون چشمه جوشاني بود و طلاب همچون تشنگان بر گرد اين چشمه.
+
امام جماعت ادعای کاظم را می‌پذیرد. اهالی پاک و ساده روستا که چنین می‌بینند، بر سر کاظم می‌ریزند و تمام لباس‌های وی را تکه تکه می‌کنند و به عنوان تبرک، هر یک تکه‌ای را برمی‌دارند. امام جماعت که جان کاظم را در معرض خطر می‌بیند، او را از دست مردم می‌رهاند و به منزل می‌برد.
  
−
گاه بعضي از طلاب چند جمله از آيات [[قرآن]] را تلفيق می‌‌كردند و می‌‌گفتند: اين آيه در كدام [[سوره]] است؟ او خنده‌اي می‌‌كرد و گفت: جمله اول در فلان سوره و قبل و بعدش اين است، و جمله دوم در فلان سوره و قبل و بعدش چنين است. گويي همه قرآن، يك جا در مقابل چشمش بود. جاي آيات را نيز دقيقاً می‌‌دانست؛ مثل اين كه لوحي بزرگ در برابر او است. من با آن كه آدم ديرباوري هستم، در تماس‌هاي مختلفي كه با او داشتم، مطمئن شدم مسئله عادي نيست و يك جريان الهي در كار است.
+
==دیدار آیت الله مکارم شیرازی==
  
−
از حفظ قرآن مهمتر، پيدا كردن آيات بود. هر قرآن، با هر چاپي كه به او می‌‌دادند و می‌‌گفتند: فلان آيه را بياور، مثل [[استخاره]] كردن با قرآن كه قرآن را باز می‌‌كنند، قرآن را می‌‌گشود و آيه در همان صفحه يا صفحه قبل و بعد از آن بود. من اين مسئله را با چشم ديدم و تفسيري براي آن جز يك امداد الهي نيافتم؛ زيرا در مورد حفظ قرآن ممكن است كسي بگويد حافظه او بسيار قوي است (و البته اين طور هم نبود؛ و او حافظه‌اي بسيار ضعيف داشت)؛ ولي پيدا كردن فوري آيات، آن هم نه از روي يك قرآن معين، بلكه از قرآن‌هاي كاملاً مختلف و متفاوت چاپي و خطي و ريز و درشت، امري نيست كه بتوان از طريق مادي تفسيري براي آن يافت.
+
حضرت آیت الله مکارم شیرازی از جمله کسانی است که در ایام تبلیغ در ملایر به دیدار کاظم، که در آن هنگام به کربلایی کاظم و ملا کاظم شهرت یافته بود، شتافت. ایشان نقل کرده است، که با تلخیص و تصرف، ذکر می‌شود:«حدود چهل سال قبل برای تبلیغ در ایام [[محرم]] به اطراف ملایر به نام حسین آباد رفته بودم. گفتند:در این جا پیرمردی است که حافظ تمام [[قرآن]] است. او کشاورزی ساده است که موهبتی بزرگ نصیبش گشته و حافظ تمام قرآن شده است. تصمیم گرفتم او را امتحان کنم. پس از آزمون، دیدم این مرد دهاتی و بی‌سواد با تسلط کامل به سؤالات پاسخ می‌گوید. در آن روز هنوز وجود این مرد در محافل علمی ‌به اصطلاح کشف نشده بود و در [[قم]] از او خبر نداشتند. من پس از بازگشت به قم این ماجرای جالب را به عنوان ره‌آورد این سفر، برای دوستان شرح دادم. بعد از مدتی بعضی از علاقه‌مندان، او را به قم دعوت کردند و آوازه او همه جا پیچید. خدمت مراجع عظام و آیات بزرگ مخصوصاً آیت الله العظمی ‌بروجردی رسید و طلاب در [[مدرسه فیضیه]] مثل پروانه اطراف وجودش را گرفتند و اگر کسی از دور این منظره را می‌دید، تعجب می‌کرد که این مرد ساده دهاتی با همان لباس محلی در میان این جمع طلاب چه می‌کند و چه می‌گوید! ولی واقعاً او از نظر تسلط بر آیات [[قرآن]]، چون چشمه جوشانی بود و طلاب همچون تشنگان بر گرد این چشمه.
  
−
جالب اين كه عالم بزرگوار، مرحوم حاجي ميرزا مهدي بروجردي منشي مخصوص و مشاور معروف آيت الله العظمی ‌‌حائري يزدي مؤسس [[حوزه علميه]] قم، مشغول تأليف كتابي به نام برهان روشن در عدم تحريف [[قرآن]] بود و با علاقه عجيبي اين مسئله را تعقيب می‌‌كرد و سرانجام اين كتاب را منتشر ساخت. يك روز اطلاع يافتم كه او در صدد تماسي نزديك با كربلايي كاظم است. معلوم شد كه ايشان می‌‌خواهد يكي از دلايل عدم تحريف قرآن را اين موضوع معرفي كند؛ زيرا مسلماً قرآني كه كربلايي كاظم با امداد غيبي حفظ شده، قاعدتاً بايد قرآن اصلي باشد؛ چون كمترين تفاوتي در ميان آن چه كربلايي كاظم می‌‌خواند، و با قرآن موجود، وجود ندارد».
+
گاه بعضی از طلاب چند جمله از آیات [[قرآن]] را تلفیق می‌کردند و می‌گفتند:این آیه در کدام [[سوره]] است؟ او خنده‌ای می‌کرد و گفت:جمله اول در فلان سوره و قبل و بعدش این است، و جمله دوم در فلان سوره و قبل و بعدش چنین است. گویی همه قرآن، یک جا در مقابل چشمش بود. جای آیات را نیز دقیقاً می‌دانست؛ مثل این که لوحی بزرگ در برابر او است. من با آن که آدم دیرباوری هستم، در تماس‌های مختلفی که با او داشتم، مطمئن شدم مسئله عادی نیست و یک جریان الهی در کار است.
  
−
'''ديدار با صدرالدين محلاتي'''
+
از حفظ قرآن مهمتر، پیدا کردن آیات بود. هر قرآن، با هر چاپی که به او می‌دادند و می‌گفتند:فلان آیه را بیاور، مثل [[استخاره]] کردن با قرآن که قرآن را باز می‌کنند، قرآن را می‌گشود و آیه در همان صفحه یا صفحه قبل و بعد از آن بود. من این مسئله را با چشم دیدم و تفسیری برای آن جز یک امداد الهی نیافتم؛ زیرا در مورد حفظ قرآن ممکن است کسی بگوید حافظه او بسیار قوی است (و البته این طور هم نبود؛ و او حافظه‌ای بسیار ضعیف داشت)؛ ولی پیدا کردن فوری آیات، آن هم نه از روی یک قرآن معین، بلکه از قرآن‌های کاملاً مختلف و متفاوت چاپی و خطی و ریز و درشت، امری نیست که بتوان از طریق مادی تفسیری برای آن یافت.
  
−
شيخ صدرالدين محلاتي از دانشمندان شيراز می‌‌گويد: «من اين مرد را در تهران ملاقات نمودم و ملاقات با ايشان اثر عميق و فراموش نشدني در من ايجاد كرد. اين مرد، موسوم به كربلايي كاظم كريمي، مردي است بي‌سواد و عامی‌‌ و هيچ گونه توانايي بر نوشتن و خواندن ندارد؛ ولي به طرز شگفت آوري حافظ تمام [[قرآن]] می‌‌باشد. عجيب است كه تا يكي از آيات يا جمله‌هاي مشابه را می‌‌خوانند، بدون فكر و ترديد می‌‌گويد كه در اين سوره چند جاي آن، اين آيات مشابه و يا اين جمله‌هاي مشابه است. و عجيب‌تر اين كه هر قرآني با چاپ‌هاي مختلف بدست او بدهند و آيه‌اي را از او بخواهند كه پيدا كند، فوراً قرآن را بازمی‌‌كند و با يك ورق برگرداندن به طرف راست يا چپ، آيه را نشان می‌‌دهد.
+
جالب این که عالم بزرگوار، مرحوم حاجی میرزا مهدی بروجردی منشی مخصوص و مشاور معروف آیت الله العظمی ‌حائری یزدی مؤسس [[حوزه علمیه]] قم، مشغول تألیف کتابی به نام برهان روشن در عدم تحریف [[قرآن]] بود و با علاقه عجیبی این مسئله را تعقیب می‌کرد و سرانجام این کتاب را منتشر ساخت. یک روز اطلاع یافتم که او در صدد تماسی نزدیک با کربلایی کاظم است. معلوم شد که ایشان می‌خواهد یکی از دلایل عدم تحریف قرآن را این موضوع معرفی کند؛ زیرا مسلماً قرآنی که کربلایی کاظم با امداد غیبی حفظ شده، قاعدتاً باید قرآن اصلی باشد؛ چون کمترین تفاوتی در میان آن چه کربلایی کاظم می‌خواند، و با قرآن موجود، وجود ندارد».
  
−
روزهاي جمعه معمولاً در منزل حضرت آيت الله زاده مازندراني (پسر شيخ زين العابدين مازندراني كه در مشروطه نقش بسزايي داشت)، در تهران تا ظهر مجلسي منعقد بود و عده زيادي از دوستان و ارادتمندان ايشان از هر طايفه و صنفي حضور می‌‌يافتند. اتفاقاً در يكي از روزهاي جمعه كربلايي كاظم در جلسه حضور پيدا می‌‌كند. آقاي آيت الله زاده راجع به موهبت الهي كه نصيب اين مرد شده، صحبت می‌‌كند و عده زيادي از حضار مجلس، او را آزمايش می‌‌كنند. و قرآن‌هاي چاپ مختلف و حتي قرآن‌هاي خطي كوچك و بزرگ در مجلس آورده می‌‌شود و هر كس كه قرآني در نزد خود داشته است و حتي قرآن‌هاي جيبي را بيرون می‌‌آورند، او را به خواندن آيات مختلفه از سوره‌هاي مختلف آزمايش می‌‌كنند.
+
==دیدار با صدرالدین محلاتی==
  
−
بنده كربلايي كاظم را به منزل جناب آقاي رضوي آوردم و او را به انواع و اقسام امتحانات آزمايش نمودم. آيه‌اي را غلط خواندم، وي گفت: نه، اين درست نيست و اين طور است. تعداد مكرر در يك سوره را از او می‌‌پرسيدم فوراً می‌‌گفت چند تا است. چندين نوع قرآن به چاپ‌هاي مختلف را حاضر نمودم و از اواسط و اوايل و اواخر قرآن آيه‌اي را می‌‌خواندم و قرآن را به او می‌‌دادم. بلافاصله آن را می‌‌گشود و آيه منظور را نشان می‌‌داد؛ به طوري كه من دچار حيرت می‌‌شدم.<ref> داستان كربلايي كاظم، هيئت تحريريه مؤسسه در راه حق، ص 23.</ref>
+
شیخ صدرالدین محلاتی از دانشمندان شیراز می‌گوید:«من این مرد را در تهران ملاقات نمودم و ملاقات با ایشان اثر عمیق و فراموش نشدنی در من ایجاد کرد. این مرد، موسوم به کربلایی کاظم کریمی، مردی است بی‌سواد و عامی‌ و هیچ گونه توانایی بر نوشتن و خواندن ندارد؛ ولی به طرز شگفت آوری حافظ تمام [[قرآن]] می‌باشد. عجیب است که تا یکی از آیات یا جمله‌های مشابه را می‌خوانند، بدون فکر و تردید می‌گوید که در این سوره چند جای آن، این آیات مشابه و یا این جمله‌های مشابه است. و عجیب‌تر این که هر قرآنی با چاپ‌های مختلف بدست او بدهند و آیه‌ای را از او بخواهند که پیدا کند، فوراً قرآن را بازمی‌کند و با یک ورق برگرداندن به طرف راست یا چپ، آیه را نشان می‌دهد.
  
−
'''ديدار با مؤلف «گنجينه»'''
+
روزهای جمعه معمولاً در منزل حضرت آیت الله زاده مازندرانی (پسر شیخ زین العابدین مازندرانی که در مشروطه نقش بسزایی داشت)، در تهران تا ظهر مجلسی منعقد بود و عده زیادی از دوستان و ارادتمندان ایشان از هر طایفه و صنفی حضور می‌یافتند. اتفاقاً در یکی از روزهای جمعه کربلایی کاظم در جلسه حضور پیدا می‌کند. آقای آیت الله زاده راجع به موهبت الهی که نصیب این مرد شده، صحبت می‌کند و عده زیادی از حضار مجلس، او را آزمایش می‌کنند. و قرآن‌های چاپ مختلف و حتی قرآن‌های خطی کوچک و بزرگ در مجلس آورده می‌شود و هر کس که قرآنی در نزد خود داشته است و حتی قرآن‌های جیبی را بیرون می‌آورند، او را به خواندن آیات مختلفه از سوره‌های مختلف آزمایش می‌کنند.
  
−
شيخ محمد رازي، مؤلف كتاب «گنجينه دانشمندان»، از ديگر علمايي كه كربلايي كاظم را ملاقات كرده و بيش از ديگران با ايشان انس و الفت و مراوده داشته، به طوري كه مدتي ميزبان ايشان بوده و طبعاً در اين مدت نسبتاً طولاني سؤالات متعددي از وي پرسيده است.
+
بنده کربلایی کاظم را به منزل جناب آقای رضوی آوردم و او را به انواع و اقسام امتحانات آزمایش نمودم. آیه‌ای را غلط خواندم، وی گفت:نه، این درست نیست و این طور است. تعداد مکرر در یک سوره را از او می‌پرسیدم فوراً می‌گفت چند تا است. چندین نوع قرآن به چاپ‌های مختلف را حاضر نمودم و از اواسط و اوایل و اواخر قرآن آیه‌ای را می‌خواندم و قرآن را به او می‌دادم. بلافاصله آن را می‌گشود و آیه منظور را نشان می‌داد؛ به طوری که من دچار حیرت می‌شدم.<ref> داستان کربلایی کاظم، هیئت تحریریه مؤسسه در راه حق، ص 23.</ref>
  
−
ايشان شرح ديدار خود با مرحوم كربلايي كاظم را اين گونه می‌‌نگارد: «مرحوم كربلايي كاظم از اهالي ساروق فراهان، حافظ القرآن، عجيب زمان بود. وي مدت چند ماهي در منزل نگارنده در [[قم]] بود. مرد عامی ‌‌و بي‌سوادي، ولي به طوري [[قرآن]] شريف را حافظ بود كه براي غيرمعصوم و امام كه حجت خداست، ميسور نيست. و اين بنده صدها بار او را تجربه و آزمايش نمودم؛ نشد كه تأمل و فكر كند و جواب بدهد. هر آيه‌اي از آيات شريفه قرآن را كه می‌‌پرسيدند، اگر از آيات مكرره بود فوراً می‌‌گفت: اين آيه مشابه دارد و در فلان سوره و فلان سوره موجود است. و اگر غيرمكرر بود، فوراً می‌‌گفت: در فلان سوره است و قبل و بعدش چنين است. به او می‌‌گفتند: اين آيه را از قرآن نشان بده. و هر قرآن كوچك و يا بزرگ، خطي يا چاپي بدست او می‌‌دادند، با گرفتن يك قبضه از قرآن، همان آيه مطلوب را ارائه می‌‌داد.
+
==دیدار با مؤلف «گنجینه»==
  
−
كليه مراجع عظام تقليد [[نجف]] و [[كربلا]] مانند مرحوم حضرت آيت الله العظمی ‌‌آقاي سيد ابوالحسن اصفهاني و آيت الله العظمی ‌‌خويي و حضرت آيت الله العظمی ‌‌آقا ميرزا هادي خراساني و مراجع عظام تقليد حوزه علميه قم، چون مرحوم آيت الله العظمی ‌‌بروجردي و آيت الله العظمی ‌‌حجت و آيت الله العظمی ‌‌سيد محمدتقي خوانساري و آيت الله العظمی ‌‌صدر و آيت الله العظمی ‌‌مرعشي نجفي و ديگران و علماي بزرگ همدان و كرمانشاه و اراك و ملاير و تهران و مشهد و غيره، وي را ديده و آزمايش و امتحان نموده و گفتند: اين كار او غيرعادي و غيرطبيعي است».<ref> نقل مستقيم نگارنده از سيد ابوالفضل تقوي كه ايشان را ملاقات نموده است.</ref>
+
شیخ محمد رازی، مؤلف کتاب «گنجینه دانشمندان»، از دیگر علمایی که کربلایی کاظم را ملاقات کرده و بیش از دیگران با ایشان انس و الفت و مراوده داشته، به طوری که مدتی میزبان ایشان بوده و طبعاً در این مدت نسبتاً طولانی سؤالات متعددی از وی پرسیده است.
  
−
'''در محضر آيت الله بروجردي'''
+
ایشان شرح دیدار خود با مرحوم کربلایی کاظم را این گونه می‌نگارد:«مرحوم کربلایی کاظم از اهالی ساروق فراهان، حافظ القرآن، عجیب زمان بود. وی مدت چند ماهی در منزل نگارنده در [[قم]] بود. مرد عامی ‌و بی‌سوادی، ولی به طوری [[قرآن]] شریف را حافظ بود که برای غیرمعصوم و امام که حجت خداست، میسور نیست. و این بنده صدها بار او را تجربه و آزمایش نمودم؛ نشد که تأمل و فکر کند و جواب بدهد. هر آیه‌ای از آیات شریفه قرآن را که می‌پرسیدند، اگر از آیات مکرره بود فوراً می‌گفت:این آیه مشابه دارد و در فلان سوره و فلان سوره موجود است. و اگر غیرمکرر بود، فوراً می‌گفت:در فلان سوره است و قبل و بعدش چنین است. به او می‌گفتند:این آیه را از قرآن نشان بده. و هر قرآن کوچک و یا بزرگ، خطی یا چاپی بدست او می‌دادند، با گرفتن یک قبضه از قرآن، همان آیه مطلوب را ارائه می‌داد.
  
−
آقاي سيد اسماعيل علوي در سال 1330 ش. مرحوم كربلايي كاظم را از ملاير و يا تويسركان به [[قم]] می‌‌آورد و او را به منزل آيت الله بروجردي می‌‌برد. در اين هنگام، داستان او شهرت يافته بود. در مورد ملاقات كربلايي كاظم با آيت الله بروجردي، داستان‌هاي متعددي نقل شده كه در اين جا جريان را از زبان خود كربلايي كاظم می‌‌خوانيم:
+
کلیه مراجع عظام تقلید [[نجف]] و [[کربلا]] مانند مرحوم حضرت آیت الله العظمی ‌آقای سید ابوالحسن اصفهانی و آیت الله العظمی ‌خویی و حضرت آیت الله العظمی ‌آقا میرزا هادی خراسانی و مراجع عظام تقلید حوزه علمیه قم، چون مرحوم آیت الله العظمی ‌بروجردی و آیت الله العظمی ‌حجت و آیت الله العظمی ‌سید محمدتقی خوانساری و آیت الله العظمی ‌صدر و آیت الله العظمی ‌مرعشی نجفی و دیگران و علمای بزرگ همدان و کرمانشاه و اراک و ملایر و تهران و مشهد و غیره، وی را دیده و آزمایش و امتحان نموده و گفتند:این کار او غیرعادی و غیرطبیعی است».<ref> نقل مستقیم نگارنده از سید ابوالفضل تقوی که ایشان را ملاقات نموده است.</ref>
  
−
«در منزل آقا، من آهسته آهسته [[قرآن]] می‌‌خواندم. ديدم همه آن ها كه با آقاي آيت الله كار داشتند، بيكار نشسته‌اند. من گفتم: چرا بيكار نشسته‌ايد؟ لااقل تا تشريف آوردن آقا، قرآن بخوانيد. باز ديدم كه قرآن نمی‌‌خوانند. خود من قرآن می‌‌خواندم. آن ها كه ديدند من قرآن می‌‌خوانم، گفتند: تو اين همه آيه ها را چطور حفظ كرده‌اي؟ گفتم: ما درس نخوانده‌ايم، همين طوري به ما موهبت شده. آن ها گفتند: شما همان كربلايي كاظم هستي؟ گفتم: بله. آن ها به آيت الله خبر دادند. بعد آيت الله زود تشريف آوردند. پس از احوال پرسي، يك صفحه قرآن را بازكردند و فرمودند: دنبال اين آيه را بخوان. «اذ يَعدكم الله احدي الطائفتين». آن وقت قرآن را بستند. من دنباله آيه را خواندم و گفتم: اول آيه، حرف «واو» دارد و شما آن را نخوانديد. آيه هست: «و اذ يعدكم الله...» ايشان لبخندي زدند و حاضران با من تندي كردند و گفتند: آقا درست خوانده‌اند. من گفتم: شما اين قرآن را بگيريد، پيدا كنيد.
+
==در محضر آیت الله بروجردی==
  
−
آن‌ها قرآن را درآوردند، خيلي گشتند، پيدا نكردند. گفتم: بدهيد برايتان پيدا كنم. قرآن را گرفتم و آيه را در سوره «انفال» نشان دادم. همه ديدند كه اين طور است كه من خوانده‌ام. بعد ايشان آيات ديگري خواندند و من دنباله آن ها را قرائت كردم و گفتم: در كدام سوره و در كدام جزء است. آقا فرمودند: كربلايي كاظم! جلو بيا با هم مصافحه كنيم. من جلو رفتم با آقاي آيت الله ديده بوسي كرديم. من به آقا عرض كردم: شما اين همه از من پرسيديد، ديدي كه من دانستم. حالا من می‌‌خواهم يك كلام از شما بپرسم. آقا تبسمی ‌‌كرد و حضار از اين سؤال من به خنده افتادند. بعد آيت الله فرمود: بپرس. پس گفتم: بگو ببينم كدام [[سوره]] است كه هفت حرف را ندارد؟
+
آقای سید اسماعیل علوی در سال 1330 ش. مرحوم کربلایی کاظم را از ملایر و یا تویسرکان به [[قم]] می‌آورد و او را به منزل آیت الله بروجردی می‌برد. در این هنگام، داستان او شهرت یافته بود. در مورد ملاقات کربلایی کاظم با آیت الله بروجردی، داستان‌های متعددی نقل شده که در این جا جریان را از زبان خود کربلایی کاظم می‌خوانیم:
  
−
آقا قدري فكر كرد و فرمود: به خاطر ندارم. شما خودت بگو. من گفتم: آن سوره، «فاتحة الكتاب» است كه هفت حرف ندارد و چون اين هفت حرف، مربوط به هفت طبقه [[جهنم]] است؛ آن را از فاتحة الكتاب كه سوره رحمت است، برداشتند و آن هفت حرف اين است: «ث، ج، خ، ز، ش، ظ، ف» بعد كربلايي كاظم آياتي را می‌‌خواند كه اين حروف در آن‌ها آمده است. و اين حروف در كلمات «ثبور»، «جهنّم»، «خسران»، «زقّوم»، «شقوا»، «لظي» و «فزع» آمده است.
+
«در منزل آقا، من آهسته آهسته [[قرآن]] می‌خواندم. دیدم همه آن ها که با آقای آیت الله کار داشتند، بیکار نشسته‌اند. من گفتم:چرا بیکار نشسته‌اید؟ لااقل تا تشریف آوردن آقا، قرآن بخوانید. باز دیدم که قرآن نمی‌خوانند. خود من قرآن می‌خواندم. آن ها که دیدند من قرآن می‌خوانم، گفتند:تو این همه آیه ها را چطور حفظ کرده‌ای؟ گفتم:ما درس نخوانده‌ایم، همین طوری به ما موهبت شده. آن ها گفتند:شما همان کربلایی کاظم هستی؟ گفتم:بله. آن ها به آیت الله خبر دادند. بعد آیت الله زود تشریف آوردند. پس از احوال پرسی، یک صفحه قرآن را بازکردند و فرمودند:دنبال این آیه را بخوان. «اذ یَعدکم الله احدی الطائفتین». آن وقت قرآن را بستند. من دنباله آیه را خواندم و گفتم:اول آیه، حرف «واو» دارد و شما آن را نخواندید. آیه هست:«و اذ یعدکم الله...» ایشان لبخندی زدند و حاضران با من تندی کردند و گفتند:آقا درست خوانده‌اند. من گفتم:شما این قرآن را بگیرید، پیدا کنید.
  
−
كربلايي كاظم می‌‌گويد: «آقاي آيت الله بروجردي قلم و كاغذ خواستند و اين ها را نوشتند - دستور فرمودند نوشتند بعد هم صد تومان به ما انعام دادند. بعد، من هم خداحافظي كردم و بيرون آمدم».<ref> داستان كربلايي كاظم، ص 13، با تصرف.</ref>
+
آن‌ها قرآن را درآوردند، خیلی گشتند، پیدا نکردند. گفتم:بدهید برایتان پیدا کنم. قرآن را گرفتم و آیه را در سوره «انفال» نشان دادم. همه دیدند که این طور است که من خوانده‌ام. بعد ایشان آیات دیگری خواندند و من دنباله آن ها را قرائت کردم و گفتم:در کدام سوره و در کدام جزء است. آقا فرمودند:کربلایی کاظم! جلو بیا با هم مصافحه کنیم. من جلو رفتم با آقای آیت الله دیده بوسی کردیم. من به آقا عرض کردم:شما این همه از من پرسیدید، دیدی که من دانستم. حالا من می‌خواهم یک کلام از شما بپرسم. آقا تبسمی ‌کرد و حضار از این سؤال من به خنده افتادند. بعد آیت الله فرمود:بپرس. پس گفتم:بگو ببینم کدام [[سوره]] است که هفت حرف را ندارد؟
  
−
'''نظر آيت الله ميلاني'''
+
آقا قدری فکر کرد و فرمود:به خاطر ندارم. شما خودت بگو. من گفتم:آن سوره، «فاتحة الکتاب» است که هفت حرف ندارد و چون این هفت حرف، مربوط به هفت طبقه [[جهنم]] است؛ آن را از فاتحة الکتاب که سوره رحمت است، برداشتند و آن هفت حرف این است:«ث، ج، خ، ز، ش، ظ، ف» بعد کربلایی کاظم آیاتی را می‌خواند که این حروف در آن‌ها آمده است. و این حروف در کلمات «ثبور»، «جهنّم»، «خسران»، «زقّوم»، «شقوا»، «لظی» و «فزع» آمده است.
  
−
حضرت آيت الله العظمی‌ ‌ميلاني در جواب كساني كه نظر ايشان را درباره كربلايي كاظم خواسته بودند، مرقوم فرمودند: بسمه جلت اسماؤه. با ايشان مجالس عديده در [[نجف]] اشرف و در [[كربلا]] ملاقاتمان شد و جمعي از اهل علم حضور داشتند و همچنين از ساير طبقات هم بودند و به انحاي كثيره و طرق مختلفه از ايشان اختبار (امتحان) شد.
+
کربلایی کاظم می‌گوید:«آقای آیت الله بروجردی قلم و کاغذ خواستند و این ها را نوشتند - دستور فرمودند نوشتند بعد هم صد تومان به ما انعام دادند. بعد، من هم خداحافظی کردم و بیرون آمدم».<ref> داستان کربلایی کاظم، ص 13، با تصرف.</ref>
  
−
حقيقتاً مهارتشان در اطلاع به آيات و كلمات [[قرآن]] مجيد، امري است برخلاف عادت و موهبتي است الهيه. و بر شخصي كه با ايشان قدري معاشرت نمايد و به اوضاع و احوال ايشان در مراحل عاديه مطلع شود و قوه حافظه ايشان در [[معرفت]] به جميع خصوصيات قرآن مجيد كرامت فوق‌العاده بوده؛ بلكه توان گفت قوه حافظه هر اندازه قوت داشته باشد نتواند عهده‌دار شود اين گونه امتحانات و اختبارات را كه به انحاي دقيقه بسيار به عمل آمده و هو سبحانه و تعالي يهب مايشاء و لمن يشاء وله الحمد.<ref> همان، ص 41، با تصرف.</ref> الاحقر محمدهادي الحسيني الميلاني.
+
==نظر آیت الله میلانی==
  
−
'''همراه با نواب صفوي'''
+
حضرت آیت الله العظمی‌ ‌میلانی در جواب کسانی که نظر ایشان را درباره کربلایی کاظم خواسته بودند، مرقوم فرمودند:بسمه جلت اسماؤه. با ایشان مجالس عدیده در [[نجف]] اشرف و در [[کربلا]] ملاقاتمان شد و جمعی از اهل علم حضور داشتند و همچنین از سایر طبقات هم بودند و به انحای کثیره و طرق مختلفه از ایشان اختبار (امتحان) شد.
  
−
در همان سالي كه كربلايي كاظم به [[قم]] می‌‌آيد و به محضر حضرت آيت الله بروجردي مشرف می‌‌شود، مرحوم نواب صفوي به قم مسافرت می‌‌كند و در آن جا دانشمند محترم جناب شيخ محمد رازي، او را از حالات كربلايي كاظم مطلع می‌‌كند. مرحوم نواب هنگام بازگشت، كربلايي كاظم را با خود به تهران می‌‌برد و براي وي يك جلسه مصاحبه مطبوعاتي ترتيب می‌‌دهد و خبرنگاران و روزنامه‌نگاران داخلي و خارجي را دعوت می‌‌كند. لذا نمايندگاني از روزنامه‌هاي اطلاعات، كيهان، آسياي جوان، مجله ترقي و چند خبرنگار خارجي و نماينده خبرگزاري هاي آسوشيتدپرس، يونايتدپرس و نماينده سفارت پاكستان در جلسه حضور می‌‌يابند.
+
حقیقتاً مهارتشان در اطلاع به آیات و کلمات [[قرآن]] مجید، امری است برخلاف عادت و موهبتی است الهیه. و بر شخصی که با ایشان قدری معاشرت نماید و به اوضاع و احوال ایشان در مراحل عادیه مطلع شود و قوه حافظه ایشان در [[معرفت]] به جمیع خصوصیات قرآن مجید کرامت فوق‌العاده بوده؛ بلکه توان گفت قوه حافظه هر اندازه قوت داشته باشد نتواند عهده‌دار شود این گونه امتحانات و اختبارات را که به انحای دقیقه بسیار به عمل آمده و هو سبحانه و تعالی یهب مایشاء و لمن یشاء وله الحمد.<ref> همان، ص 41، با تصرف.</ref> الاحقر محمدهادی الحسینی المیلانی.
  
−
مرحوم نواب صفوي كه آن روزها حرف اول را در صحنه سياست ايران می‌‌زد، سخناني را در مورد كربلايي كاظم ايراد داشت و از حضار مجلس كه در محيطي از رعب و ناباوري قرار گرفته بودند، خواست كه سخنان او را عيناً در جرايد نقل كنند. سپس از حاضران خواست كه هر طور می‌‌خواهند كربلايي كاظم را امتحان كنند تا صدق مدعاي او را مشاهده كنند و سپس مشاهدات خود را نشر دهند. در آغاز، نماينده پاكستان كه مرد فاضل و تحصيل كرده‌اي بود و از فنون و علوم [[قرآن]] و تفسير نيز آگاهي داشت، سؤالاتي را مطرح كرد كه در همان جا اذعان كرد اين گونه آگاهي از قرآن تنها يك موهبت الهي است و كار حافظه و درس و مطالعه نيست.
+
==همراه با نواب صفوی==
  
−
سپس خبرنگاران شروع به سؤالات آزمايشي نمودند و قبل از همه، يك خبرنگار يهودي آيه‌اي را با اندك تغيير و با حذف يك حركت، قرائت كرد و گفت: بقيه آيه را بخوان. كربلايي كاظم می‌‌گويد: اين آيه را غلط خواندي و صحيح آن، اين است و دنباله آن چنين است.
+
در همان سالی که کربلایی کاظم به [[قم]] می‌آید و به محضر حضرت آیت الله بروجردی مشرف می‌شود، مرحوم نواب صفوی به قم مسافرت می‌کند و در آن جا دانشمند محترم جناب شیخ محمد رازی، او را از حالات کربلایی کاظم مطلع می‌کند. مرحوم نواب هنگام بازگشت، کربلایی کاظم را با خود به تهران می‌برد و برای وی یک جلسه مصاحبه مطبوعاتی ترتیب می‌دهد و خبرنگاران و روزنامه‌نگاران داخلی و خارجی را دعوت می‌کند. لذا نمایندگانی از روزنامه‌های اطلاعات، کیهان، آسیای جوان، مجله ترقی و چند خبرنگار خارجی و نماینده خبرگزاری های آسوشیتدپرس، یونایتدپرس و نماینده سفارت پاکستان در جلسه حضور می‌یابند.
  
−
آن خبرنگار يهودي كه با ديگر خبرنگاران تباني كرده بود، در جواب گفت: نه، اين طور نيست. من آيه را كاملاً درست خواندم. آن وقت [[قرآن]] را باز كرد، به چند نفر ديگر داد و آن ها هم براي اين كه كربلايي كاظم را به ترديد بيندازند، هر كدام به قرآن نگاه كرده، گفتند: نه، اين جا ديگر اشتباه كردي؛ آيه همين طور است كه اين دوست می‌‌گويد. چندين نفر با تباني قبلي قرآن‌ها را باز كرده به سود خبرنگار گواهي دادند؛ ليكن كربلايي كاظم در حالي كه چپق خودش را چاق كرده و دودش را به هوا می‌‌كرد، گفت: من كه به شما گفتم. شما اشتباه خوانده‌ايد، در اين مدت كه قرآن به من موهبت شده هيچ كس نتوانسته يك غلط از من بگيرد.
+
مرحوم نواب صفوی که آن روزها حرف اول را در صحنه سیاست ایران می‌زد، سخنانی را در مورد کربلایی کاظم ایراد داشت و از حضار مجلس که در محیطی از رعب و ناباوری قرار گرفته بودند، خواست که سخنان او را عیناً در جراید نقل کنند. سپس از حاضران خواست که هر طور می‌خواهند کربلایی کاظم را امتحان کنند تا صدق مدعای او را مشاهده کنند و سپس مشاهدات خود را نشر دهند. در آغاز، نماینده پاکستان که مرد فاضل و تحصیل کرده‌ای بود و از فنون و علوم [[قرآن]] و تفسیر نیز آگاهی داشت، سؤالاتی را مطرح کرد که در همان جا اذعان کرد این گونه آگاهی از قرآن تنها یک موهبت الهی است و کار حافظه و درس و مطالعه نیست.
  
−
خبرنگاران باز هم با سرسختي گفتند: تو خيال كردي ما هم مثل مردم ساده هستيم كه تو هر چه می‌‌گويي، ما باور كنيم. كربلايي كاظم گفت: شما هر چه می‌‌خواهيد بگوييد؛ آيه، همان است كه من خواندم. اگر باور نمی‌‌كنيد، برويد از آقايان علما بپرسيد. شما همه‌تان درس خوانده‌ايد. حال خواستيد يك آيه از [[سوره نازعات]] را پيدا كنيد، اين همه معطل شديد. اگر من هم مثل شما درس خوانده بودم، مثل شما معطل می‌‌شدم؛ ولي من از روي موهبت می‌‌فهمم. آن‌ها فوراً قرآن را بستند و گفتند: حالا همين آيه را پيدا كن. كربلايي كاظم قرآن را گرفت و فوراً آن را پيدا كرد و به آنان نشان داد.  
+
سپس خبرنگاران شروع به سؤالات آزمایشی نمودند و قبل از همه، یک خبرنگار یهودی آیه‌ای را با اندک تغییر و با حذف یک حرکت، قرائت کرد و گفت:بقیه آیه را بخوان. کربلایی کاظم می‌گوید:این آیه را غلط خواندی و صحیح آن، این است و دنباله آن چنین است.
  
−
هر كدام از خبرنگاران يك آيه‌اي از روي قرآن پيدا كردند و خواندند و قرآن را بستند و به كربلايي كاظم دادند كه او بلافاصله آن آيات را پيدا می‌‌كرد و نشان می‌‌داد. در آن جلسه، مسئله پيدا كردن آيات از درون قرآن‌هاي متعدد و در بالا و پايين صفحه، براي خبرنگاران شگفت‌تر از قرائت قرآن بود. سرانجام با انجام صدها آزمايش، همگي اذعان كردند كه مسئله كربلايي كاظم، يك موهبت الهي است.<ref> داستان‌هاي شگفت، آيت الله دستغيب، ص 66.</ref>
+
آن خبرنگار یهودی که با دیگر خبرنگاران تبانی کرده بود، در جواب گفت:نه، این طور نیست. من آیه را کاملاً درست خواندم. آن وقت [[قرآن]] را باز کرد، به چند نفر دیگر داد و آن ها هم برای این که کربلایی کاظم را به تردید بیندازند، هر کدام به قرآن نگاه کرده، گفتند:نه، این جا دیگر اشتباه کردی؛ آیه همین طور است که این دوست می‌گوید. چندین نفر با تبانی قبلی قرآن‌ها را باز کرده به سود خبرنگار گواهی دادند؛ لیکن کربلایی کاظم در حالی که چپق خودش را چاق کرده و دودش را به هوا می‌کرد، گفت:من که به شما گفتم. شما اشتباه خوانده‌اید، در این مدت که قرآن به من موهبت شده هیچ کس نتوانسته یک غلط از من بگیرد.
  
−
'''تو سوره حمد را حفظي؟'''
+
خبرنگاران باز هم با سرسختی گفتند:تو خیال کردی ما هم مثل مردم ساده هستیم که تو هر چه می‌گویی، ما باور کنیم. کربلایی کاظم گفت:شما هر چه می‌خواهید بگویید؛ آیه، همان است که من خواندم. اگر باور نمی‌کنید، بروید از آقایان علما بپرسید. شما همه‌تان درس خوانده‌اید. حال خواستید یک آیه از [[سوره نازعات]] را پیدا کنید، این همه معطل شدید. اگر من هم مثل شما درس خوانده بودم، مثل شما معطل می‌شدم؛ ولی من از روی موهبت می‌فهمم. آن‌ها فوراً قرآن را بستند و گفتند:حالا همین آیه را پیدا کن. کربلایی کاظم قرآن را گرفت و فوراً آن را پیدا کرد و به آنان نشان داد.
  
−
يكي از نويسندگان [[مشهد]] نقل می‌‌كند: در سال 1333 ش. مدت پانزده روز در [[قم]]، در منزل جناب آقاي حاج شيخ محمد رازي ساكن بودم. در اين مدت، كربلايي كاظم كريمی ‌‌حافظ ساروقي نيز ميهمان ايشان بود. مرحوم نواب براي [[زيارت]] كربلايي كاظم به آن جا می‌‌آمد و به خاطر عنايتي كه حضرت بقية الله روحي له الفداء به كربلايي نموده و او را در يك لحظه حافظ قرآن كرده بود، به كربلايي فوق العاده احترام می‌‌گذاشت. البته خود كربلايي كاظم خيلي به اين احترامات توجهي نمی‌‌كرد.
+
هر کدام از خبرنگاران یک آیه‌ای از روی قرآن پیدا کردند و خواندند و قرآن را بستند و به کربلایی کاظم دادند که او بلافاصله آن آیات را پیدا می‌کرد و نشان می‌داد. در آن جلسه، مسئله پیدا کردن آیات از درون قرآن‌های متعدد و در بالا و پایین صفحه، برای خبرنگاران شگفت‌تر از قرائت قرآن بود. سرانجام با انجام صدها آزمایش، همگی اذعان کردند که مسئله کربلایی کاظم، یک موهبت الهی است.<ref> داستان‌های شگفت، آیت الله دستغیب، ص 66.</ref>
  
−
كربلايي كاظم داراي حفظي بود كه يك موهبت الهي بود. يكي از خصوصيات حيرت آورش اين بود كه قرآني را به او می‌‌دادند و هر آيه را كه می‌‌گفتند او بزودي قرآن را باز می‌‌كرد و همان آيه را جلو صورتش قرار می‌‌داد و آيه را بدون تأمل با انگشت نشان می‌‌داد. عجبتر اين بود كه اگر كتابي مانند مكاسب شيخ انصاري و يا شرح لمعه شهيد ثاني را جلوش بازمی‌‌كردند، كربلايي كاظم آيه‌هاي قرآني موجود در آن را نشان می‌‌داد؛ در حالي كه آيات قرآني در اين دو كتاب درسي به خط ساده نوشته شده است و فرقي با ديگر نوشته‌ها ندارد، و گاهي فقط يك كلمه قرآني را نوشته‌اند، خيلي كوتاه.
+
'''تو سوره حمد را حفظی؟'''
  
−
يك روز من در حالي كه او را به يك نفر ديگري معرفي می‌‌كردم، گفتم: اين كربلايي كاظم سراسر قرآن را حفظ است؛ مانند ما كه سوره حمد را حفظ هستيم. كربلايي كاظم رو به من كرد و گفت: حالا تو سوره حمد را خوب حفظي؟ گفتم: معلوم است كه حفظ هستم. گفت: كلمه وسط سوره حمد كدام است؟ من صبر كردم كه كلمات را بشمارم و بعد جواب را بگويم. او گفت: نه، همين طور بگو. گفتم: نمی‌‌دانم. گفت: كلمه وسط حمد (نستعين) است. و همين طور هم بود. من بعدها با آزمايش‌ها و سؤال‌هاي متعدد متوجه شدم كه او علاوه بر حفظ آيات، تمام كلمات قرآن را با محاسبه دقيق می‌‌داند.
+
یکی از نویسندگان [[مشهد]] نقل می‌کند:در سال 1333 ش. مدت پانزده روز در [[قم]]، در منزل جناب آقای حاج شیخ محمد رازی ساکن بودم. در این مدت، کربلایی کاظم کریمی ‌حافظ ساروقی نیز میهمان ایشان بود. مرحوم نواب برای [[زیارت]] کربلایی کاظم به آن جا می‌آمد و به خاطر عنایتی که حضرت بقیة الله روحی له الفداء به کربلایی نموده و او را در یک لحظه حافظ قرآن کرده بود، به کربلایی فوق العاده احترام می‌گذاشت. البته خود کربلایی کاظم خیلی به این احترامات توجهی نمی‌کرد.
  
−
يك روز آقاي مير سيد تقوي خويي براي اين جانب نقل كردند كه از كربلايي كاظم سؤال شد: كدام آيه از آيات قرآن بيش از ساير آيات حرف «ميم» دارد؟ ايشان گفت: اين آيه «يا نوح اهبط بسلام منّا و علي امم ممن معك و امم سَنُمَتِّعُهُمْ ثم نضطرهم الي عذاب اليم» در مورد حرف «قاف» و ديگر حروف نيز از ايشان سؤال شده بود كه همه را بدون تأمّل جواب می‌‌داد و همه اين امور در حفظ او هميشه حاضر بود.
+
کربلایی کاظم دارای حفظی بود که یک موهبت الهی بود. یکی از خصوصیات حیرت آورش این بود که قرآنی را به او می‌دادند و هر آیه را که می‌گفتند او بزودی قرآن را باز می‌کرد و همان آیه را جلو صورتش قرار می‌داد و آیه را بدون تأمل با انگشت نشان می‌داد. عجبتر این بود که اگر کتابی مانند مکاسب شیخ انصاری و یا شرح لمعه شهید ثانی را جلوش بازمی‌کردند، کربلایی کاظم آیه‌های قرآنی موجود در آن را نشان می‌داد؛ در حالی که آیات قرآنی در این دو کتاب درسی به خط ساده نوشته شده است و فرقی با دیگر نوشته‌ها ندارد، و گاهی فقط یک کلمه قرآنی را نوشته‌اند، خیلی کوتاه.
  
−
'''سخن شهيد دستغيب'''
+
یک روز من در حالی که او را به یک نفر دیگری معرفی می‌کردم، گفتم:این کربلایی کاظم سراسر قرآن را حفظ است؛ مانند ما که سوره حمد را حفظ هستیم. کربلایی کاظم رو به من کرد و گفت:حالا تو سوره حمد را خوب حفظی؟ گفتم:معلوم است که حفظ هستم. گفت:کلمه وسط سوره حمد کدام است؟ من صبر کردم که کلمات را بشمارم و بعد جواب را بگویم. او گفت:نه، همین طور بگو. گفتم:نمی‌دانم. گفت:کلمه وسط حمد (نستعین) است. و همین طور هم بود. من بعدها با آزمایش‌ها و سؤال‌های متعدد متوجه شدم که او علاوه بر حفظ آیات، تمام کلمات قرآن را با محاسبه دقیق می‌داند.
  
−
شهيد بزرگوار آيت الله دستغيب داستان كربلايي كاظم را در كتاب داستان‌هاي شگفت، پس از نقل چگونگي حفظ قرآن، اين گونه نقل كرده است: «از جناب آقاي ميرزا حسن، نواده مرحوم ميرزاي شيرازي شنيدم، فرمود: مكرر او را امتحان كردم. هر آيه را كه از او می‌‌پرسيدم، فوراً می‌‌گفت: از فلان سوره است و عجيب‌تر آن كه هر [[سوره]] را می‌‌توانست به قهقرا بخواند؛ يعني از آخر سوره تا اول آن را می‌‌خواند و نيز فرمود: كتاب تفسير صافي در دست داشتم؛ برايش باز كردم، گفتم: اين قرآن است و از روي خط آن بخوان. كتاب را گرفت. چون در آن نظر كرد، گفت: آقا! تمام اين صفحه قرآن نيست. و روي آيه شريفه دست می‌‌گذاشت و می‌‌گفت: تنها اين سطر قرآن است يا اين نيم سطر قرآن است و هكذا و مابقي قرآن نيست. گفتم: از كجا می‌‌گويي، تو كه سواد عربي و فارسي نداري؟ گفت: آقا! كلام خدا نور است؛ اين قسمت نوراني است و قسمت ديگرش تاريك است. و چند نفر ديگر از علماي اعلام را ملاقات كردم كه می‌‌فرمودند: همه ما او را امتحان كرديم و يقين كرديم امر او خارق عادت است و از مبدأ فياض جل و علا به او چنين افاضه شده».
+
یک روز آقای میر سید تقوی خویی برای این جانب نقل کردند که از کربلایی کاظم سؤال شد:کدام آیه از آیات قرآن بیش از سایر آیات حرف «میم» دارد؟ ایشان گفت:این آیه «یا نوح اهبط بسلام منّا و علی امم ممن معک و امم سَنُمَتِّعُهُمْ ثم نضطرهم الی عذاب الیم» در مورد حرف «قاف» و دیگر حروف نیز از ایشان سؤال شده بود که همه را بدون تأمّل جواب می‌داد و همه این امور در حفظ او همیشه حاضر بود.
  
−
سپس شهيد دستغيب اضافه می‌‌كند: «سالنامه نور دانش سال 1335، ص 223 عكس كربلايي كاظم مزبور را چاپ كرد. و مقاله‌اي تحت عنوان «نمونه‌اي از اشراقات رباني» نوشته و در آن شهادت عده‌اي از بزرگان علما را بر خارق‌العاده بودن امر او، نقل نموده است. تا اين كه می‌‌نويسد: از مجموع دست خط‌هاي فوق، موهبتي بودن حفظ قرآن كربلايي كاظم ساروقي به دو دليل ثابت می‌‌شود:
+
==سخن شهید دستغیب==
  
−
* 1. بي‌سوادي او، كه عموم اهالي ده و او شهادت می‌‌دهند و احدي خلاف آن را اظهار ننموده است.
+
شهید بزرگوار آیت الله دستغیب داستان کربلایی کاظم را در کتاب داستان‌های شگفت، پس از نقل چگونگی حفظ قرآن، این گونه نقل کرده است:«از جناب آقای میرزا حسن، نواده مرحوم میرزای شیرازی شنیدم، فرمود:مکرر او را امتحان کردم. هر آیه را که از او می‌پرسیدم، فوراً می‌گفت:از فلان سوره است و عجیب‌تر آن که هر [[سوره]] را می‌توانست به قهقرا بخواند؛ یعنی از آخر سوره تا اول آن را می‌خواند و نیز فرمود:کتاب تفسیر صافی در دست داشتم؛ برایش باز کردم، گفتم:این قرآن است و از روی خط آن بخوان. کتاب را گرفت. چون در آن نظر کرد، گفت:آقا! تمام این صفحه قرآن نیست. و روی آیه شریفه دست می‌گذاشت و می‌گفت:تنها این سطر قرآن است یا این نیم سطر قرآن است و هکذا و مابقی قرآن نیست. گفتم:از کجا می‌گویی، تو که سواد عربی و فارسی نداری؟ گفت:آقا! کلام خدا نور است؛ این قسمت نورانی است و قسمت دیگرش تاریک است. و چند نفر دیگر از علمای اعلام را ملاقات کردم که می‌فرمودند:همه ما او را امتحان کردیم و یقین کردیم امر او خارق عادت است و از مبدأ فیاض جل و علا به او چنین افاضه شده».
  
−
* 2. بعضي از خصوصيات حفظ [[قرآن]] او، كه از عهده تحصيل و درس خواندن خارج است، به شرح زير:
+
سپس شهید دستغیب اضافه می‌کند:«سالنامه نور دانش سال 1335، ص 223 عکس کربلایی کاظم مزبور را چاپ کرد. و مقاله‌ای تحت عنوان «نمونه‌ای از اشراقات ربانی» نوشته و در آن شهادت عده‌ای از بزرگان علما را بر خارق‌العاده بودن امر او، نقل نموده است. تا این که می‌نویسد:از مجموع دست خط‌های فوق، موهبتی بودن حفظ قرآن کربلایی کاظم ساروقی به دو دلیل ثابت می‌شود:
  
−
- هرگاه يك كلمه عربي يا غيرعربي بر او خوانده شود، فوراً می‌‌گويد كه در قرآن هست يا نيست.
+
* 1. بی‌سوادی او، که عموم اهالی ده و او شهادت می‌دهند و احدی خلاف آن را اظهار ننموده است.
  
−
- اگر يك كلمه قرآني از او پرسيده شود، فوراً می‌‌گويد در چه [[سوره]] و كدام جزء است.
+
* 2. بعضی از خصوصیات حفظ [[قرآن]] او، که از عهده تحصیل و درس خواندن خارج است، به شرح زیر:
  
−
- هرگاه كلمه‌اي در چند جاي [[قرآن]] آمده باشد، تمام آن موارد را بدون وقفه می‌‌شمارد و دنباله هر كدام را می‌‌خواند.
+
- هرگاه یک کلمه عربی یا غیرعربی بر او خوانده شود، فوراً می‌گوید که در قرآن هست یا نیست.
  
−
- هرگاه در يك آيه يك كلمه يا يك حركت غلط خوانده شود يا زياد و كم كنند، بدون انديشه متوجه می‌‌شود و خبر می‌‌دهد.
+
- اگر یک کلمه قرآنی از او پرسیده شود، فوراً می‌گوید در چه [[سوره]] و کدام جزء است.
  
−
- هرگاه چند كلمه از چند سوره به دنبال هم خوانده شود، محل هر كدام را بدون اشتباه بيان می‌‌كند.
+
- هرگاه کلمه‌ای در چند جای [[قرآن]] آمده باشد، تمام آن موارد را بدون وقفه می‌شمارد و دنباله هر کدام را می‌خواند.
  
−
- هر آيه يا كلمه قرآني را از هر قرآني كه به او بدهند، آنی نشان می‌‌دهد.
+
- هرگاه در یک آیه یک کلمه یا یک حرکت غلط خوانده شود یا زیاد و کم کنند، بدون اندیشه متوجه می‌شود و خبر می‌دهد.
  
−
- هرگاه در يك صفحه عربي يا غيرعربي يك آيه مطابق ساير كلمات نوشته شود، آيه را تميز می‌‌دهد، كه تشخيص آن براي اهل فضل نيز دشوار است».<ref> گنجينه دانشمندان، شيخ محمد رازي، ج 6، ص 9، با تصرف.</ref>
+
- هرگاه چند کلمه از چند سوره به دنبال هم خوانده شود، محل هر کدام را بدون اشتباه بیان می‌کند.
  
−
'''ويژگي‌هاي اخلاقي'''
+
- هر آیه یا کلمه قرآنی را از هر قرآنی که به او بدهند، آنی نشان می‌دهد.
  
−
كساني كه كربلايي كاظم را ديده‌اند، خصوصيات زير را از او نقل كرده‌اند:
+
- هرگاه در یک صفحه عربی یا غیرعربی یک آیه مطابق سایر کلمات نوشته شود، آیه را تمیز می‌دهد، که تشخیص آن برای اهل فضل نیز دشوار است».<ref> گنجینه دانشمندان، شیخ محمد رازی، ج 6، ص 9، با تصرف.</ref>
  
−
- سادگي و بي‌آلايشي؛ به طوري كه تا پايان عمر همان قيافه روستايي ساده را داشت.
+
==ویژگی‌های اخلاقی==
  
−
- كم‌حافظگي و كم‌استعدادي. با وجود حفظ [[قرآن]] راجع به مسائل ديگر حافظه‌اش كم بود و اگر بيست بار هم فردي را می‌‌ديد، اظهار ناآشنايي می‌‌كرد؛ مثلاً راه مدرسه حجتيه را در هر روز گم می‌‌كرد و به ندرت ميزبان خود را می‌‌شناخت. اين از آن جهت بود كه خداوند متعال می‌‌خواست روشن سازد كه حفظ قرآن ايشان امري موهبتي است و عادي نيست.
+
کسانی که کربلایی کاظم را دیده‌اند، خصوصیات زیر را از او نقل کرده‌اند:
  
−
- او به كسي توجه نداشت و مقام، رياست و شخصيت ديگران اثري در او نمی‌‌گذاشت. با بزرگان و مراجع می‌‌نشست ولي اين نشست و برخاست تأثيري در ايشان نداشت و همه را به يك چشم نگاه می‌‌كرد.
+
- سادگی و بی‌آلایشی؛ به طوری که تا پایان عمر همان قیافه روستایی ساده را داشت.
  
−
- با اين كه آن اعجاز درباره او انجام شده بود، كوچكترين ادعايي نداشت و خود را هيچ می‌‌ديد و خود را برتر نمی‌‌انگاشت و امتيازي از اين جهت براي خود قائل نبود. متواضع بود و غالباً روي زمين يا زيلو می‌‌نشست. تنها ادعاي او، حافظ قرآن بودنش بود.
+
- کم‌حافظگی و کم‌استعدادی. با وجود حفظ [[قرآن]] راجع به مسائل دیگر حافظه‌اش کم بود و اگر بیست بار هم فردی را می‌دید، اظهار ناآشنایی می‌کرد؛ مثلاً راه مدرسه حجتیه را در هر روز گم می‌کرد و به ندرت میزبان خود را می‌شناخت. این از آن جهت بود که خداوند متعال می‌خواست روشن سازد که حفظ قرآن ایشان امری موهبتی است و عادی نیست.
  
−
- او بيشتر مهمان طلبه‌ها می‌‌شد و هر غذايي جلويش می‌‌گذاشتند، می‌‌خورد و می‌‌گفت: «خانه غير اهل علم نمی‌‌روم؛ چون هر وقت غذاي شبهه‌ناك بخورم، يك پرده‌اي روي سينه و حافظه قرآني‌ام می‌‌افتد و آن قدر بايد انگشت در حلقم فروبرم تا قي كنم و آن غذا بيرون بيايد و دوباره صفحه دلم پاك گردد».
+
- او به کسی توجه نداشت و مقام، ریاست و شخصیت دیگران اثری در او نمی‌گذاشت. با بزرگان و مراجع می‌نشست ولی این نشست و برخاست تأثیری در ایشان نداشت و همه را به یک چشم نگاه می‌کرد.
  
−
- از اين كه اين موهبت الهي درباره او انجام شده بود، سوء استفاده مادي نكرد و ثروتي نيندوخت. هرگز پولي از كسي قبول نمی‌‌كرد، مگر از مرحوم آيت الله حجت و برخي از علماي ديگر؛ آن هم به مقدار ناچيز.
+
- با این که آن اعجاز درباره او انجام شده بود، کوچکترین ادعایی نداشت و خود را هیچ می‌دید و خود را برتر نمی‌انگاشت و امتیازی از این جهت برای خود قائل نبود. متواضع بود و غالباً روی زمین یا زیلو می‌نشست. تنها ادعای او، حافظ قرآن بودنش بود.
  
−
- كربلايي كاظم فكر می‌‌كرد كه اگر از ناحيه حفظ [[قرآن]] استفاده مالي برد، از ثوابش كم می‌‌شود و می‌‌گفت: «من نمی‌‌خواهم اين معجزه خدايي را به هيچ چيز ديگر بفروشم».
+
- او بیشتر مهمان طلبه‌ها می‌شد و هر غذایی جلویش می‌گذاشتند، می‌خورد و می‌گفت:«خانه غیر اهل علم نمی‌روم؛ چون هر وقت غذای شبهه‌ناک بخورم، یک پرده‌ای روی سینه و حافظه قرآنی‌ام می‌افتد و آن قدر باید انگشت در حلقم فروبرم تا قی کنم و آن غذا بیرون بیاید و دوباره صفحه دلم پاک گردد».
  
−
- از ديگر خصوصيات او، مداومت در تلاوت قرآن بود. از زماني كه موهبت حفظ قرآن به كربلايي رسيد، در هر شبانه‌روز حداقل يك بار قرآن را ختم می‌‌كرد و نه تنها كارهاي بدني، بلكه كارهاي فكري هم مانع قرآن خواندن او نمی‌‌شد.
+
- از این که این موهبت الهی درباره او انجام شده بود، سوء استفاده مادی نکرد و ثروتی نیندوخت. هرگز پولی از کسی قبول نمی‌کرد، مگر از مرحوم آیت الله حجت و برخی از علمای دیگر؛ آن هم به مقدار ناچیز.
  
−
- طوري بود كه به هيچ وجه احتمال نمی‌‌رفت كه در فكر شيطنت و حقه‌بازي و سوء استفاده كردن است.
+
- کربلایی کاظم فکر می‌کرد که اگر از ناحیه حفظ [[قرآن]] استفاده مالی برد، از ثوابش کم می‌شود و می‌گفت:«من نمی‌خواهم این معجزه خدایی را به هیچ چیز دیگر بفروشم».
  
−
مجموعه اين خصوصيات و ويژگي‌هاي اخلاقي و فردي، اين حقيقت را آشكار می‌‌كند كه [[قرآن]] نور است و اين نور جز در قلوب نوراني و پاك از جميع پلشتي‌ها و رذالت‌ها قرار نمی‌‌گيرد و هر قلبي لياقت و شايستگي پذيرش انوار حيات بخش قرآن كريم را ندارد.
+
- از دیگر خصوصیات او، مداومت در تلاوت قرآن بود. از زمانی که موهبت حفظ قرآن به کربلایی رسید، در هر شبانه‌روز حداقل یک بار قرآن را ختم می‌کرد و نه تنها کارهای بدنی، بلکه کارهای فکری هم مانع قرآن خواندن او نمی‌شد.
  
−
چه گوهر پاك ببايد كه شود قابل فيض × ور نه هر سنگ و گلي لؤلؤ و مرجان نشود.
+
- طوری بود که به هیچ وجه احتمال نمی‌رفت که در فکر شیطنت و حقه‌بازی و سوء استفاده کردن است.
  
−
لذا وقتي از او سؤال می‌‌كنند كه: آيا می‌‌شود كه گاهي نتواني قرآن بخواني و آيات نوراني قرآن را ببيني؟ می‌‌گويد: «آري، هرگاه غذاي شبهه‌ناك (حلال مخلوط به حرام) بخورم، تا مدتي كه اين غذا در بدنم هست، پرده و حجاب جلوي چشمانم را می‌‌گيرد و آن وقت آيات شريفه قرآن را هم مانند نوشته‌هاي ديگر می‌‌بينم».
+
مجموعه این خصوصیات و ویژگی‌های اخلاقی و فردی، این حقیقت را آشکار می‌کند که [[قرآن]] نور است و این نور جز در قلوب نورانی و پاک از جمیع پلشتی‌ها و رذالت‌ها قرار نمی‌گیرد و هر قلبی لیاقت و شایستگی پذیرش انوار حیات بخش قرآن کریم را ندارد.
  
−
باري، كربلايي كاظم، مرد «اُمّي» و بي‌سوادي كه به لطف پروردگار و عنايت [[اهل بيت]] عصمت و طهارت علیهم السلام حافظ كل قرآن شد، به مقامی ‌‌نايل شد كه وقتي بزرگترين مرجع تقليد شيعيان، حضرت آيت الله العظمی ‌‌بروجردي در حرفي در [[قرآن]] كريم چون «فاء» يا «واو» ترديد می‌‌كند كه مبادا در نسخه چاپي قرآن‌ها اشتباهي رخ داده باشد، به دنبال كربلايي كاظم می‌‌فرستد و از او نظر می‌‌خواهد.
+
چه گوهر پاک بباید که شود قابل فیض × ور نه هر سنگ و گلی لؤلؤ و مرجان نشود.
  
−
عدم تحريف قرآن و تفاوت علم لدُنّي با علوم ديگر، تنها پيام كرامت كربلايي كاظم در عصر كنوني نيست؛ بلكه نقش بسيار مؤثر «لقمه حلال» در دست يازيدن به معارف الهي و تأثير لقمه [[حرام]] در پرده افكندن بر حقايق الهي - چنان كه خود وي می‌‌گفت كه وقتي لقمه‌اي شبهه‌ناك را می‌‌خورد تا اثرش از بين نرود، حجابي براي وي رخ می‌‌دهد پيام ديگر زندگي چنين پاكمرد باصفايي است كه از زخارف دنيا چشم پوشيد.
+
لذا وقتی از او سؤال می‌کنند که:آیا می‌شود که گاهی نتوانی قرآن بخوانی و آیات نورانی قرآن را ببینی؟ می‌گوید:«آری، هرگاه غذای شبهه‌ناک (حلال مخلوط به حرام) بخورم، تا مدتی که این غذا در بدنم هست، پرده و حجاب جلوی چشمانم را می‌گیرد و آن وقت آیات شریفه قرآن را هم مانند نوشته‌های دیگر می‌بینم».
  
−
'''به سوي رحمت ايزدي'''
+
باری، کربلایی کاظم، مرد «اُمّی» و بی‌سوادی که به لطف پروردگار و عنایت [[اهل بیت]] عصمت و طهارت علیهم السلام حافظ کل قرآن شد، به مقامی ‌نایل شد که وقتی بزرگترین مرجع تقلید شیعیان، حضرت آیت الله العظمی ‌بروجردی در حرفی در [[قرآن]] کریم چون «فاء» یا «واو» تردید می‌کند که مبادا در نسخه چاپی قرآن‌ها اشتباهی رخ داده باشد، به دنبال کربلایی کاظم می‌فرستد و از او نظر می‌خواهد.
  
−
سرانجام كربلايي كاظم، كه به جرأت می‌‌توان او را سندي قطعي بر عدم تحريف قرآن كريم بشمار آورد، در سال 1378 ق. در سن 78 سالگي به رحمت ايزدي پيوست و در شهر مقدس [[قم]]، در «قبرستان نو» به خاك سپرده شد. قبر وي كه اكنون مقبره‌اي نسبتاً بزرگ و در خور شأن آن كرامت قرآن است، مؤمنان را به سوي زندگي بي‌آلايش و پاك فرامی‌‌خواند.
+
عدم تحریف قرآن و تفاوت علم لدُنّی با علوم دیگر، تنها پیام کرامت کربلایی کاظم در عصر کنونی نیست؛ بلکه نقش بسیار مؤثر «لقمه حلال» در دست یازیدن به معارف الهی و تأثیر لقمه [[حرام]] در پرده افکندن بر حقایق الهی - چنان که خود وی می‌گفت که وقتی لقمه‌ای شبهه‌ناک را می‌خورد تا اثرش از بین نرود، حجابی برای وی رخ می‌دهد پیام دیگر زندگی چنین پاکمرد باصفایی است که از زخارف دنیا چشم پوشید.
  
−
همسر وي به نام آمنه خانم نيز در همين سال بدرود حيات گفت و در روستاي ساروق به خاك سپرده شد. از اين مرد و زن پاك سيرت، سه فرزند به نام‌هاي اسماعيل كريمی‌‌ (متولد 1307) ابراهيم كريمی‌‌ (متولد 1310) و اكبر كريمی‌‌ (متولد 1313) به يادگار ماند.(*)
+
==وفات==
  
−
==پانویس ==
+
سرانجام کربلایی کاظم، که به جرأت می‌توان او را سندی قطعی بر عدم تحریف قرآن کریم بشمار آورد، در سال 1378 ق. در سن 78 سالگی به رحمت ایزدی پیوست و در شهر مقدس [[قم]]، در «قبرستان نو» به خاک سپرده شد. قبر وی که اکنون مقبره‌ای نسبتاً بزرگ و در خور شأن آن کرامت قرآن است، مؤمنان را به سوی زندگی بی‌آلایش و پاک فرامی‌خواند.
−
<references />
 
−
(7). معجزه قرآن، كربلايي كاظم، مرد بي‌سوادي كه ناگهان حافظ [[قرآن]] شد، سيد ابوالفتح دعوتي، ص 71.
 
  
−
(8). همان، ص 78، با تصرف.
+
همسر وی به نام آمنه خانم نیز در همین سال بدرود حیات گفت و در روستای ساروق به خاک سپرده شد. از این مرد و زن پاک سیرت، سه فرزند به نام‌های اسماعیل کریمی‌ (متولد 1307) ابراهیم کریمی‌ (متولد 1310) و اکبر کریمی‌ (متولد 1313) به یادگار ماند.(*)
  
−
(9). همان، ص 13، با تصرف.
+
==پانویس==
 +
{{پانویس}}
  
−
(10). داستان‌هاي شگفت، ص 64، با اندكي تصرف.
+
==منابع==
  
−
(*). منابع ديگري كه جريان كربلايي كاظم را به رشته تحرير درآورده‌اند:
+
*محمد حاج‌اسماعيلي,"كربلايي كاظم فراهاني"ستارگان حرم، جلد 15، صفحه 126-145
−
 
 
−
(1). يك معجزه آشكار، اسماعيل كريمی ‌‌فرزند كربلايي كاظم؛
 
−
 
 
−
(2). اعجاز ولايت، شيخ محمد رازي؛
 
−
 
 
−
(3). به خاطر تو، حسين صالح؛
 
−
 
 
−
(4). معجزه ولايت، نجم السادات حسيني.
 
−
 
 
−
===منبع===
 
−
 
 
−
محمد حاج‌اسماعيلي, ستارگان حرم، جلد 15، صفحه 126-145
 
 
[[رده:علمای قرن چهاردهم]]
 
[[رده:علمای قرن چهاردهم]]

نسخهٔ ‏۱۸ دسامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۶:۲۸

کربلایی کاظم فراهاني، فرد بی سوادی که در امامزادگان ‪ ۷۲‬تن ساروق یکباره حافظ قرآن شده‌است.

ولادت

ملا محمدكاظم، مشهور به «كربلايي كاظم» در سال 1300 ق. در يكي از روستاهاي فراهان اراك به نام «ساروق» ديده به جهان گشود.

زندگی نامه کربلایی کاظم

صفای روح و سادگی، در کنار حافظه و استعداد کم، موجب شد تا وی نتواند به مکتب رَود و خواندن و نوشتن را بیاموزد. زراعت و انس با طبیعت از همان آغاز، محمدکاظم را به سوی تأمل و تفکر در آفریده‌های هستی بخش سوق می‌دهد و توجه وی را به خلقت و عظمت خداوند دوچندان می‌کند.


کاظم از سحرگاه تا شامگاه به همراه پدر مشغول به زراعت می‌شد و خستگی کار هیچ‌گاه وی را از انجام فرایض دینی بازنمی‌داشت. عطش وی در شناخت مرز بایدها و نبایدهای زندگی و مراعات حلال و حرام تا بدان جا بود که با ورود هر روحانی به روستا، به سوی وی می‌شتافت و مسائل دینی خود را مطرح و پاسخ پرسش‌هایش را دریافت می‌کرد.

در یکی از جلسات موعظه و منبر، از روحانی این مطلب را می‌شنود که:«هر کس خمس و زکات خود را ندهد و با آن پول، لباس بخرد و نماز بخواند، نمازش باطل می‌شود و پرداخت خمس و زکات در اسلام واجب است». این جمله، کاظم را سخت در خود فرومی‌برد و انقلابی درونی در وجودش به پا می‌کند. با خود می‌اندیشد:مگر نه این است که این حکم خدا است و باید آن را به جای آورد و در زندگی پیاده کرد؟!

او پس از بازگشت به خانه، با ادب و احترام موضوع پرداخت خمس را با پدر در میان می‌گذارد و بر این نکته تأکید می‌کند که اگر کسی خمس و زکات ندهد و با آن پول، لباس بخرد و با آن نماز بخواند، نمازش باطل است. او بدین طریق سعی داشت تا پدر را به دادن خمس اموال ترغیب کند. اما پدر به سخنان فرزند توجه نمی‌کند و او را از پیگیری چنین موضوعی مورد عتاب قرار می‌دهد. کاظم خطاب به پدر می‌گوید:«تا حال که نمی‌دانستی، مسئله فرق می‌کرد؛ حال که دانستی باید عمل کنی».

اصرار کاظم بر پرداخت خمس هیچ سودی نمی‌بخشد. از این رو، تصمیم می‌گیرد تا از روستا هجرت کند. کاظم راهی شهر می‌شود و در آن جا به کارگری مشغول می‌شود تا شاید با دستمزد آن غذا و پوشاک برای خود تهیه کند. اهالی روستا در رفت و آمد به شهر و مشاهده کاظم با لباس کارگری در جمع کارگران، نزد پدر وی لب به شکوه می‌گشایند و کارگری کاظم را در حالی که پدر زمین زراعتی بسیار دارد، نوعی عار برای وی قلمداد می‌کنند. پدر ناچار به شهر می‌رود و کاظم را مجبور به بازگشت به روستا می‌کند.

کاظم مجدداً پدر را به دادن خمس مال خود ترغیب می‌کند؛ اما پدر نمی‌پذیرد و بار دیگر کاظم راهی شهر می‌شود و به کارگری مشغول می‌شود. پس از مدتی اهالی مجدداً بین پدر و کاظم وساطت می‌کنند و کاظم را به روستا برمی‌گردانند؛ ولی این بار وی پدر را تهدید می‌کند که اگر خمس نپردازی، جایی می‌روم که هرگز دستت به من نرسد. پدر پیشنهاد می‌دهد که کاظم در قطعه زمینی به همراه هشت بار گندم به زراعت مشغول شود. کاظم به این شرط که پدر در کسب و کار و زراعت وی دخالت نکند، آن را می‌پذیرد.

کاظم با شراکت یکی از دوستانش زمین را کِشت می‌کند و سال نخست، پس از برداشت محصول و تقسیم آن با دوست خود، نصف سهم خودش را بین فقرا تقسیم می‌کند و نصف دیگر را برای خود نگه می‌دارد. هنگامی ‌که پدر ماجرا را می‌شنود، به کار کاظم اعتراض می‌کند و می‌گوید:هدف من از دادن زمین و گندم، تقسیم آن بین مردم نیست؛ بلکه مقصود من سر و سامان گرفتن تو است. ولی کاظم با متانت شرط خود را مبنی بر عدم دخالت او در کارها، متذکر می‌شود.

کاظم سال آینده نیز به همین ترتیب با کمک دوستش زمین‌ها را کشت می‌کند. یک روز پس از جمع کردن گندم، در خرمن هر چه منتظر می‌مانند که باد بوزد تا گندم را از کاه جدا کنند، بادی نمی‌وزد. از این رو، دوستش را به ده می‌فرستد و می‌گوید:تو به ده برو و من پس از جاروکردن دور خرمن، به ده بازمی‌گردم. کاظم پس از جاروکردن خرمن، ساعات باقی مانده تا غروب را مشغول جمع‌آوری علوفه می‌شود و غروب آفتاب با بر دوش گرفتن علوفه‌ها رهسپار روستا می‌شود.

دو سید جوان

نزدیک ده به دو سید جوان با سیمایی نورانی که به سوی وی می‌آمدند، برخورد می‌کند. آن دو، آدرس امامزاده روستا را می‌گیرند که در ابتدای روستا با فاصله کمی ‌نزدیک هم قرار داشتند. کاظم بار بردوش پیشاپیش آن دو سید به راه می‌افتد و به طرف امامزاده‌ها حرکت می‌کند. به در امامزاده که می‌رسند، او در بیرون امامزاده بار خود را بر زمین می‌گذارد و پس درآوردن کفش‌هایش وارد امامزاده می‌شود و در حالی که آن دو سید مشغول خواندن زیارتنامه هستند، او ضریح را طواف می‌کند و بر آ ن بوسه می‌زند.

پس از زیارت او، دو سید را به امامزاده دیگر می‌برد و آن دو مشغول خواندن زیارتنامه و وی نیز مشغول دورزدن و بوسیدن ضریح می‌شود که در این هنگام یکی از آن دو جوان دست بر شانه وی می‌گذارد و به دیوار بالای ضریح اشاره می‌کند و می‌گوید:این آیات را بخوان! کاظم می‌گوید:من مکتب نرفته‌ام و سواد خواندن ندارم. جوان می‌گوید:تو می‌توانی بخوانی. هر چه وی انکار می‌کند، آن دو سید نیز بر گفته خود پافشاری می‌کنند.

به ناچار کاظم به آن قسمت دیوار می‌نگرد و با کمال ناباوری می‌بیند آیاتی با نور سبز بر دیوار نوشته شده است؛ به طوری که نور آن تمام فضای امامزاده را روشن کرده است و شروع به خواندن آن آیات می‌کند:«انّ ربّکم الذی خلق السّموات والارض فی ستة ایام ثمّ استوی علی العرش یغشی اللّیل النّهار یطلبُهُ حثیثاً والشمس والقمر والنجوم مسخراتٍ بامره الا له الخلق والامر تبارک الله ربُّ العالمین اُدعوا ربکم تضرعاً و خفیة انه لایحبّ المعتدین و لاتفسدوا فی الارض بعد اصلاحها و ادعوه خوفاً و طمعاً انّ رحمت الله قریبٌ من المحسنین».

کاظم پس از خواندن آیات، به خود می‌آید و از این که توانسته است قرآن بخواند، شگفت زده می‌شود. شگفتی او هنگامی‌ دوچندان می‌شود که می‌بیند از آن دو سید جوان، دیگر خبری نیست. با خود فکر می‌کند که شاید به امامزاده دیگر رفته‌اند؛ اما وقتی به آن جا می‌شتابد، آن جا هم آن ها را نمی‌بیند. باز به جای قبلی خود بازمی‌گردد و آیات را به همان صورت نورانی می‌بیند؛ ولی آن دو جوان را نمی‌یابد. به خیال این که به روستا رفته‌اند، به طرف ده حرکت می‌کند. نزدیک ده با حیرت به خود می‌گوید:«آن ها به ده نرفته‌اند و شاید هنوز در امامزاده‌ها هستند!» و باز برمی‌گردد. رفت و برگشت کاظم به امامزاده‌ها، از شب تا اذان صبح بارها تکرار می‌شود. در این رفت و آمدها او احساس می‌کند که حافظ همه قرآن شده است. صبح فرامی‌رسد و او ناامید از یافتن آن ها، به ده نزد دوستش بازمی‌گردد.

دوستش با تعجب می‌گوید:ما گمان می‌کردیم که گرگ‌ها تو را دریده‌اند؟! کاظم بی‌درنگ و با صداقت خاصی به دوستش می‌گوید که حافظ کل قرآن شده است. دوستش ناباورانه او را ملامت می‌کند. و چون می‌دانست کاظم بی‌سواد است، ادعای او را انکار می‌کند. به هر حال، هر دو نزد امام جماعت مسجد می‌روند و کاظم تمام ماجرا را برای امام جماعت تعریف می‌کند. امام جماعت با تکیه بر این نکته که «شاید خواب دیده و یا خیالاتی شده‌ای» وی را به تأمل در سخنان خود فرامی‌خواند؛ اما کاظم بر گفته خود اصرار می‌ورزد. در این هنگام امام جماعت قرآنی می‌آورد تا وی را بیازماید؛ ولی کاظم بدون تأمل به همه پرسش‌ها پاسخ می‌دهد.

امام جماعت ادعای کاظم را می‌پذیرد. اهالی پاک و ساده روستا که چنین می‌بینند، بر سر کاظم می‌ریزند و تمام لباس‌های وی را تکه تکه می‌کنند و به عنوان تبرک، هر یک تکه‌ای را برمی‌دارند. امام جماعت که جان کاظم را در معرض خطر می‌بیند، او را از دست مردم می‌رهاند و به منزل می‌برد.

دیدار آیت الله مکارم شیرازی

حضرت آیت الله مکارم شیرازی از جمله کسانی است که در ایام تبلیغ در ملایر به دیدار کاظم، که در آن هنگام به کربلایی کاظم و ملا کاظم شهرت یافته بود، شتافت. ایشان نقل کرده است، که با تلخیص و تصرف، ذکر می‌شود:«حدود چهل سال قبل برای تبلیغ در ایام محرم به اطراف ملایر به نام حسین آباد رفته بودم. گفتند:در این جا پیرمردی است که حافظ تمام قرآن است. او کشاورزی ساده است که موهبتی بزرگ نصیبش گشته و حافظ تمام قرآن شده است. تصمیم گرفتم او را امتحان کنم. پس از آزمون، دیدم این مرد دهاتی و بی‌سواد با تسلط کامل به سؤالات پاسخ می‌گوید. در آن روز هنوز وجود این مرد در محافل علمی ‌به اصطلاح کشف نشده بود و در قم از او خبر نداشتند. من پس از بازگشت به قم این ماجرای جالب را به عنوان ره‌آورد این سفر، برای دوستان شرح دادم. بعد از مدتی بعضی از علاقه‌مندان، او را به قم دعوت کردند و آوازه او همه جا پیچید. خدمت مراجع عظام و آیات بزرگ مخصوصاً آیت الله العظمی ‌بروجردی رسید و طلاب در مدرسه فیضیه مثل پروانه اطراف وجودش را گرفتند و اگر کسی از دور این منظره را می‌دید، تعجب می‌کرد که این مرد ساده دهاتی با همان لباس محلی در میان این جمع طلاب چه می‌کند و چه می‌گوید! ولی واقعاً او از نظر تسلط بر آیات قرآن، چون چشمه جوشانی بود و طلاب همچون تشنگان بر گرد این چشمه.

گاه بعضی از طلاب چند جمله از آیات قرآن را تلفیق می‌کردند و می‌گفتند:این آیه در کدام سوره است؟ او خنده‌ای می‌کرد و گفت:جمله اول در فلان سوره و قبل و بعدش این است، و جمله دوم در فلان سوره و قبل و بعدش چنین است. گویی همه قرآن، یک جا در مقابل چشمش بود. جای آیات را نیز دقیقاً می‌دانست؛ مثل این که لوحی بزرگ در برابر او است. من با آن که آدم دیرباوری هستم، در تماس‌های مختلفی که با او داشتم، مطمئن شدم مسئله عادی نیست و یک جریان الهی در کار است.

از حفظ قرآن مهمتر، پیدا کردن آیات بود. هر قرآن، با هر چاپی که به او می‌دادند و می‌گفتند:فلان آیه را بیاور، مثل استخاره کردن با قرآن که قرآن را باز می‌کنند، قرآن را می‌گشود و آیه در همان صفحه یا صفحه قبل و بعد از آن بود. من این مسئله را با چشم دیدم و تفسیری برای آن جز یک امداد الهی نیافتم؛ زیرا در مورد حفظ قرآن ممکن است کسی بگوید حافظه او بسیار قوی است (و البته این طور هم نبود؛ و او حافظه‌ای بسیار ضعیف داشت)؛ ولی پیدا کردن فوری آیات، آن هم نه از روی یک قرآن معین، بلکه از قرآن‌های کاملاً مختلف و متفاوت چاپی و خطی و ریز و درشت، امری نیست که بتوان از طریق مادی تفسیری برای آن یافت.

جالب این که عالم بزرگوار، مرحوم حاجی میرزا مهدی بروجردی منشی مخصوص و مشاور معروف آیت الله العظمی ‌حائری یزدی مؤسس حوزه علمیه قم، مشغول تألیف کتابی به نام برهان روشن در عدم تحریف قرآن بود و با علاقه عجیبی این مسئله را تعقیب می‌کرد و سرانجام این کتاب را منتشر ساخت. یک روز اطلاع یافتم که او در صدد تماسی نزدیک با کربلایی کاظم است. معلوم شد که ایشان می‌خواهد یکی از دلایل عدم تحریف قرآن را این موضوع معرفی کند؛ زیرا مسلماً قرآنی که کربلایی کاظم با امداد غیبی حفظ شده، قاعدتاً باید قرآن اصلی باشد؛ چون کمترین تفاوتی در میان آن چه کربلایی کاظم می‌خواند، و با قرآن موجود، وجود ندارد».

دیدار با صدرالدین محلاتی

شیخ صدرالدین محلاتی از دانشمندان شیراز می‌گوید:«من این مرد را در تهران ملاقات نمودم و ملاقات با ایشان اثر عمیق و فراموش نشدنی در من ایجاد کرد. این مرد، موسوم به کربلایی کاظم کریمی، مردی است بی‌سواد و عامی‌ و هیچ گونه توانایی بر نوشتن و خواندن ندارد؛ ولی به طرز شگفت آوری حافظ تمام قرآن می‌باشد. عجیب است که تا یکی از آیات یا جمله‌های مشابه را می‌خوانند، بدون فکر و تردید می‌گوید که در این سوره چند جای آن، این آیات مشابه و یا این جمله‌های مشابه است. و عجیب‌تر این که هر قرآنی با چاپ‌های مختلف بدست او بدهند و آیه‌ای را از او بخواهند که پیدا کند، فوراً قرآن را بازمی‌کند و با یک ورق برگرداندن به طرف راست یا چپ، آیه را نشان می‌دهد.

روزهای جمعه معمولاً در منزل حضرت آیت الله زاده مازندرانی (پسر شیخ زین العابدین مازندرانی که در مشروطه نقش بسزایی داشت)، در تهران تا ظهر مجلسی منعقد بود و عده زیادی از دوستان و ارادتمندان ایشان از هر طایفه و صنفی حضور می‌یافتند. اتفاقاً در یکی از روزهای جمعه کربلایی کاظم در جلسه حضور پیدا می‌کند. آقای آیت الله زاده راجع به موهبت الهی که نصیب این مرد شده، صحبت می‌کند و عده زیادی از حضار مجلس، او را آزمایش می‌کنند. و قرآن‌های چاپ مختلف و حتی قرآن‌های خطی کوچک و بزرگ در مجلس آورده می‌شود و هر کس که قرآنی در نزد خود داشته است و حتی قرآن‌های جیبی را بیرون می‌آورند، او را به خواندن آیات مختلفه از سوره‌های مختلف آزمایش می‌کنند.

بنده کربلایی کاظم را به منزل جناب آقای رضوی آوردم و او را به انواع و اقسام امتحانات آزمایش نمودم. آیه‌ای را غلط خواندم، وی گفت:نه، این درست نیست و این طور است. تعداد مکرر در یک سوره را از او می‌پرسیدم فوراً می‌گفت چند تا است. چندین نوع قرآن به چاپ‌های مختلف را حاضر نمودم و از اواسط و اوایل و اواخر قرآن آیه‌ای را می‌خواندم و قرآن را به او می‌دادم. بلافاصله آن را می‌گشود و آیه منظور را نشان می‌داد؛ به طوری که من دچار حیرت می‌شدم.[۱]

دیدار با مؤلف «گنجینه»

شیخ محمد رازی، مؤلف کتاب «گنجینه دانشمندان»، از دیگر علمایی که کربلایی کاظم را ملاقات کرده و بیش از دیگران با ایشان انس و الفت و مراوده داشته، به طوری که مدتی میزبان ایشان بوده و طبعاً در این مدت نسبتاً طولانی سؤالات متعددی از وی پرسیده است.

ایشان شرح دیدار خود با مرحوم کربلایی کاظم را این گونه می‌نگارد:«مرحوم کربلایی کاظم از اهالی ساروق فراهان، حافظ القرآن، عجیب زمان بود. وی مدت چند ماهی در منزل نگارنده در قم بود. مرد عامی ‌و بی‌سوادی، ولی به طوری قرآن شریف را حافظ بود که برای غیرمعصوم و امام که حجت خداست، میسور نیست. و این بنده صدها بار او را تجربه و آزمایش نمودم؛ نشد که تأمل و فکر کند و جواب بدهد. هر آیه‌ای از آیات شریفه قرآن را که می‌پرسیدند، اگر از آیات مکرره بود فوراً می‌گفت:این آیه مشابه دارد و در فلان سوره و فلان سوره موجود است. و اگر غیرمکرر بود، فوراً می‌گفت:در فلان سوره است و قبل و بعدش چنین است. به او می‌گفتند:این آیه را از قرآن نشان بده. و هر قرآن کوچک و یا بزرگ، خطی یا چاپی بدست او می‌دادند، با گرفتن یک قبضه از قرآن، همان آیه مطلوب را ارائه می‌داد.

کلیه مراجع عظام تقلید نجف و کربلا مانند مرحوم حضرت آیت الله العظمی ‌آقای سید ابوالحسن اصفهانی و آیت الله العظمی ‌خویی و حضرت آیت الله العظمی ‌آقا میرزا هادی خراسانی و مراجع عظام تقلید حوزه علمیه قم، چون مرحوم آیت الله العظمی ‌بروجردی و آیت الله العظمی ‌حجت و آیت الله العظمی ‌سید محمدتقی خوانساری و آیت الله العظمی ‌صدر و آیت الله العظمی ‌مرعشی نجفی و دیگران و علمای بزرگ همدان و کرمانشاه و اراک و ملایر و تهران و مشهد و غیره، وی را دیده و آزمایش و امتحان نموده و گفتند:این کار او غیرعادی و غیرطبیعی است».[۲]

در محضر آیت الله بروجردی

آقای سید اسماعیل علوی در سال 1330 ش. مرحوم کربلایی کاظم را از ملایر و یا تویسرکان به قم می‌آورد و او را به منزل آیت الله بروجردی می‌برد. در این هنگام، داستان او شهرت یافته بود. در مورد ملاقات کربلایی کاظم با آیت الله بروجردی، داستان‌های متعددی نقل شده که در این جا جریان را از زبان خود کربلایی کاظم می‌خوانیم:

«در منزل آقا، من آهسته آهسته قرآن می‌خواندم. دیدم همه آن ها که با آقای آیت الله کار داشتند، بیکار نشسته‌اند. من گفتم:چرا بیکار نشسته‌اید؟ لااقل تا تشریف آوردن آقا، قرآن بخوانید. باز دیدم که قرآن نمی‌خوانند. خود من قرآن می‌خواندم. آن ها که دیدند من قرآن می‌خوانم، گفتند:تو این همه آیه ها را چطور حفظ کرده‌ای؟ گفتم:ما درس نخوانده‌ایم، همین طوری به ما موهبت شده. آن ها گفتند:شما همان کربلایی کاظم هستی؟ گفتم:بله. آن ها به آیت الله خبر دادند. بعد آیت الله زود تشریف آوردند. پس از احوال پرسی، یک صفحه قرآن را بازکردند و فرمودند:دنبال این آیه را بخوان. «اذ یَعدکم الله احدی الطائفتین». آن وقت قرآن را بستند. من دنباله آیه را خواندم و گفتم:اول آیه، حرف «واو» دارد و شما آن را نخواندید. آیه هست:«و اذ یعدکم الله...» ایشان لبخندی زدند و حاضران با من تندی کردند و گفتند:آقا درست خوانده‌اند. من گفتم:شما این قرآن را بگیرید، پیدا کنید.

آن‌ها قرآن را درآوردند، خیلی گشتند، پیدا نکردند. گفتم:بدهید برایتان پیدا کنم. قرآن را گرفتم و آیه را در سوره «انفال» نشان دادم. همه دیدند که این طور است که من خوانده‌ام. بعد ایشان آیات دیگری خواندند و من دنباله آن ها را قرائت کردم و گفتم:در کدام سوره و در کدام جزء است. آقا فرمودند:کربلایی کاظم! جلو بیا با هم مصافحه کنیم. من جلو رفتم با آقای آیت الله دیده بوسی کردیم. من به آقا عرض کردم:شما این همه از من پرسیدید، دیدی که من دانستم. حالا من می‌خواهم یک کلام از شما بپرسم. آقا تبسمی ‌کرد و حضار از این سؤال من به خنده افتادند. بعد آیت الله فرمود:بپرس. پس گفتم:بگو ببینم کدام سوره است که هفت حرف را ندارد؟

آقا قدری فکر کرد و فرمود:به خاطر ندارم. شما خودت بگو. من گفتم:آن سوره، «فاتحة الکتاب» است که هفت حرف ندارد و چون این هفت حرف، مربوط به هفت طبقه جهنم است؛ آن را از فاتحة الکتاب که سوره رحمت است، برداشتند و آن هفت حرف این است:«ث، ج، خ، ز، ش، ظ، ف» بعد کربلایی کاظم آیاتی را می‌خواند که این حروف در آن‌ها آمده است. و این حروف در کلمات «ثبور»، «جهنّم»، «خسران»، «زقّوم»، «شقوا»، «لظی» و «فزع» آمده است.

کربلایی کاظم می‌گوید:«آقای آیت الله بروجردی قلم و کاغذ خواستند و این ها را نوشتند - دستور فرمودند نوشتند بعد هم صد تومان به ما انعام دادند. بعد، من هم خداحافظی کردم و بیرون آمدم».[۳]

نظر آیت الله میلانی

حضرت آیت الله العظمی‌ ‌میلانی در جواب کسانی که نظر ایشان را درباره کربلایی کاظم خواسته بودند، مرقوم فرمودند:بسمه جلت اسماؤه. با ایشان مجالس عدیده در نجف اشرف و در کربلا ملاقاتمان شد و جمعی از اهل علم حضور داشتند و همچنین از سایر طبقات هم بودند و به انحای کثیره و طرق مختلفه از ایشان اختبار (امتحان) شد.

حقیقتاً مهارتشان در اطلاع به آیات و کلمات قرآن مجید، امری است برخلاف عادت و موهبتی است الهیه. و بر شخصی که با ایشان قدری معاشرت نماید و به اوضاع و احوال ایشان در مراحل عادیه مطلع شود و قوه حافظه ایشان در معرفت به جمیع خصوصیات قرآن مجید کرامت فوق‌العاده بوده؛ بلکه توان گفت قوه حافظه هر اندازه قوت داشته باشد نتواند عهده‌دار شود این گونه امتحانات و اختبارات را که به انحای دقیقه بسیار به عمل آمده و هو سبحانه و تعالی یهب مایشاء و لمن یشاء وله الحمد.[۴] الاحقر محمدهادی الحسینی المیلانی.

همراه با نواب صفوی

در همان سالی که کربلایی کاظم به قم می‌آید و به محضر حضرت آیت الله بروجردی مشرف می‌شود، مرحوم نواب صفوی به قم مسافرت می‌کند و در آن جا دانشمند محترم جناب شیخ محمد رازی، او را از حالات کربلایی کاظم مطلع می‌کند. مرحوم نواب هنگام بازگشت، کربلایی کاظم را با خود به تهران می‌برد و برای وی یک جلسه مصاحبه مطبوعاتی ترتیب می‌دهد و خبرنگاران و روزنامه‌نگاران داخلی و خارجی را دعوت می‌کند. لذا نمایندگانی از روزنامه‌های اطلاعات، کیهان، آسیای جوان، مجله ترقی و چند خبرنگار خارجی و نماینده خبرگزاری های آسوشیتدپرس، یونایتدپرس و نماینده سفارت پاکستان در جلسه حضور می‌یابند.

مرحوم نواب صفوی که آن روزها حرف اول را در صحنه سیاست ایران می‌زد، سخنانی را در مورد کربلایی کاظم ایراد داشت و از حضار مجلس که در محیطی از رعب و ناباوری قرار گرفته بودند، خواست که سخنان او را عیناً در جراید نقل کنند. سپس از حاضران خواست که هر طور می‌خواهند کربلایی کاظم را امتحان کنند تا صدق مدعای او را مشاهده کنند و سپس مشاهدات خود را نشر دهند. در آغاز، نماینده پاکستان که مرد فاضل و تحصیل کرده‌ای بود و از فنون و علوم قرآن و تفسیر نیز آگاهی داشت، سؤالاتی را مطرح کرد که در همان جا اذعان کرد این گونه آگاهی از قرآن تنها یک موهبت الهی است و کار حافظه و درس و مطالعه نیست.

سپس خبرنگاران شروع به سؤالات آزمایشی نمودند و قبل از همه، یک خبرنگار یهودی آیه‌ای را با اندک تغییر و با حذف یک حرکت، قرائت کرد و گفت:بقیه آیه را بخوان. کربلایی کاظم می‌گوید:این آیه را غلط خواندی و صحیح آن، این است و دنباله آن چنین است.

آن خبرنگار یهودی که با دیگر خبرنگاران تبانی کرده بود، در جواب گفت:نه، این طور نیست. من آیه را کاملاً درست خواندم. آن وقت قرآن را باز کرد، به چند نفر دیگر داد و آن ها هم برای این که کربلایی کاظم را به تردید بیندازند، هر کدام به قرآن نگاه کرده، گفتند:نه، این جا دیگر اشتباه کردی؛ آیه همین طور است که این دوست می‌گوید. چندین نفر با تبانی قبلی قرآن‌ها را باز کرده به سود خبرنگار گواهی دادند؛ لیکن کربلایی کاظم در حالی که چپق خودش را چاق کرده و دودش را به هوا می‌کرد، گفت:من که به شما گفتم. شما اشتباه خوانده‌اید، در این مدت که قرآن به من موهبت شده هیچ کس نتوانسته یک غلط از من بگیرد.

خبرنگاران باز هم با سرسختی گفتند:تو خیال کردی ما هم مثل مردم ساده هستیم که تو هر چه می‌گویی، ما باور کنیم. کربلایی کاظم گفت:شما هر چه می‌خواهید بگویید؛ آیه، همان است که من خواندم. اگر باور نمی‌کنید، بروید از آقایان علما بپرسید. شما همه‌تان درس خوانده‌اید. حال خواستید یک آیه از سوره نازعات را پیدا کنید، این همه معطل شدید. اگر من هم مثل شما درس خوانده بودم، مثل شما معطل می‌شدم؛ ولی من از روی موهبت می‌فهمم. آن‌ها فوراً قرآن را بستند و گفتند:حالا همین آیه را پیدا کن. کربلایی کاظم قرآن را گرفت و فوراً آن را پیدا کرد و به آنان نشان داد.

هر کدام از خبرنگاران یک آیه‌ای از روی قرآن پیدا کردند و خواندند و قرآن را بستند و به کربلایی کاظم دادند که او بلافاصله آن آیات را پیدا می‌کرد و نشان می‌داد. در آن جلسه، مسئله پیدا کردن آیات از درون قرآن‌های متعدد و در بالا و پایین صفحه، برای خبرنگاران شگفت‌تر از قرائت قرآن بود. سرانجام با انجام صدها آزمایش، همگی اذعان کردند که مسئله کربلایی کاظم، یک موهبت الهی است.[۵]

تو سوره حمد را حفظی؟

یکی از نویسندگان مشهد نقل می‌کند:در سال 1333 ش. مدت پانزده روز در قم، در منزل جناب آقای حاج شیخ محمد رازی ساکن بودم. در این مدت، کربلایی کاظم کریمی ‌حافظ ساروقی نیز میهمان ایشان بود. مرحوم نواب برای زیارت کربلایی کاظم به آن جا می‌آمد و به خاطر عنایتی که حضرت بقیة الله روحی له الفداء به کربلایی نموده و او را در یک لحظه حافظ قرآن کرده بود، به کربلایی فوق العاده احترام می‌گذاشت. البته خود کربلایی کاظم خیلی به این احترامات توجهی نمی‌کرد.

کربلایی کاظم دارای حفظی بود که یک موهبت الهی بود. یکی از خصوصیات حیرت آورش این بود که قرآنی را به او می‌دادند و هر آیه را که می‌گفتند او بزودی قرآن را باز می‌کرد و همان آیه را جلو صورتش قرار می‌داد و آیه را بدون تأمل با انگشت نشان می‌داد. عجبتر این بود که اگر کتابی مانند مکاسب شیخ انصاری و یا شرح لمعه شهید ثانی را جلوش بازمی‌کردند، کربلایی کاظم آیه‌های قرآنی موجود در آن را نشان می‌داد؛ در حالی که آیات قرآنی در این دو کتاب درسی به خط ساده نوشته شده است و فرقی با دیگر نوشته‌ها ندارد، و گاهی فقط یک کلمه قرآنی را نوشته‌اند، خیلی کوتاه.

یک روز من در حالی که او را به یک نفر دیگری معرفی می‌کردم، گفتم:این کربلایی کاظم سراسر قرآن را حفظ است؛ مانند ما که سوره حمد را حفظ هستیم. کربلایی کاظم رو به من کرد و گفت:حالا تو سوره حمد را خوب حفظی؟ گفتم:معلوم است که حفظ هستم. گفت:کلمه وسط سوره حمد کدام است؟ من صبر کردم که کلمات را بشمارم و بعد جواب را بگویم. او گفت:نه، همین طور بگو. گفتم:نمی‌دانم. گفت:کلمه وسط حمد (نستعین) است. و همین طور هم بود. من بعدها با آزمایش‌ها و سؤال‌های متعدد متوجه شدم که او علاوه بر حفظ آیات، تمام کلمات قرآن را با محاسبه دقیق می‌داند.

یک روز آقای میر سید تقوی خویی برای این جانب نقل کردند که از کربلایی کاظم سؤال شد:کدام آیه از آیات قرآن بیش از سایر آیات حرف «میم» دارد؟ ایشان گفت:این آیه «یا نوح اهبط بسلام منّا و علی امم ممن معک و امم سَنُمَتِّعُهُمْ ثم نضطرهم الی عذاب الیم» در مورد حرف «قاف» و دیگر حروف نیز از ایشان سؤال شده بود که همه را بدون تأمّل جواب می‌داد و همه این امور در حفظ او همیشه حاضر بود.

سخن شهید دستغیب

شهید بزرگوار آیت الله دستغیب داستان کربلایی کاظم را در کتاب داستان‌های شگفت، پس از نقل چگونگی حفظ قرآن، این گونه نقل کرده است:«از جناب آقای میرزا حسن، نواده مرحوم میرزای شیرازی شنیدم، فرمود:مکرر او را امتحان کردم. هر آیه را که از او می‌پرسیدم، فوراً می‌گفت:از فلان سوره است و عجیب‌تر آن که هر سوره را می‌توانست به قهقرا بخواند؛ یعنی از آخر سوره تا اول آن را می‌خواند و نیز فرمود:کتاب تفسیر صافی در دست داشتم؛ برایش باز کردم، گفتم:این قرآن است و از روی خط آن بخوان. کتاب را گرفت. چون در آن نظر کرد، گفت:آقا! تمام این صفحه قرآن نیست. و روی آیه شریفه دست می‌گذاشت و می‌گفت:تنها این سطر قرآن است یا این نیم سطر قرآن است و هکذا و مابقی قرآن نیست. گفتم:از کجا می‌گویی، تو که سواد عربی و فارسی نداری؟ گفت:آقا! کلام خدا نور است؛ این قسمت نورانی است و قسمت دیگرش تاریک است. و چند نفر دیگر از علمای اعلام را ملاقات کردم که می‌فرمودند:همه ما او را امتحان کردیم و یقین کردیم امر او خارق عادت است و از مبدأ فیاض جل و علا به او چنین افاضه شده».

سپس شهید دستغیب اضافه می‌کند:«سالنامه نور دانش سال 1335، ص 223 عکس کربلایی کاظم مزبور را چاپ کرد. و مقاله‌ای تحت عنوان «نمونه‌ای از اشراقات ربانی» نوشته و در آن شهادت عده‌ای از بزرگان علما را بر خارق‌العاده بودن امر او، نقل نموده است. تا این که می‌نویسد:از مجموع دست خط‌های فوق، موهبتی بودن حفظ قرآن کربلایی کاظم ساروقی به دو دلیل ثابت می‌شود:

  • 1. بی‌سوادی او، که عموم اهالی ده و او شهادت می‌دهند و احدی خلاف آن را اظهار ننموده است.
  • 2. بعضی از خصوصیات حفظ قرآن او، که از عهده تحصیل و درس خواندن خارج است، به شرح زیر:

- هرگاه یک کلمه عربی یا غیرعربی بر او خوانده شود، فوراً می‌گوید که در قرآن هست یا نیست.

- اگر یک کلمه قرآنی از او پرسیده شود، فوراً می‌گوید در چه سوره و کدام جزء است.

- هرگاه کلمه‌ای در چند جای قرآن آمده باشد، تمام آن موارد را بدون وقفه می‌شمارد و دنباله هر کدام را می‌خواند.

- هرگاه در یک آیه یک کلمه یا یک حرکت غلط خوانده شود یا زیاد و کم کنند، بدون اندیشه متوجه می‌شود و خبر می‌دهد.

- هرگاه چند کلمه از چند سوره به دنبال هم خوانده شود، محل هر کدام را بدون اشتباه بیان می‌کند.

- هر آیه یا کلمه قرآنی را از هر قرآنی که به او بدهند، آنی نشان می‌دهد.

- هرگاه در یک صفحه عربی یا غیرعربی یک آیه مطابق سایر کلمات نوشته شود، آیه را تمیز می‌دهد، که تشخیص آن برای اهل فضل نیز دشوار است».[۶]

ویژگی‌های اخلاقی

کسانی که کربلایی کاظم را دیده‌اند، خصوصیات زیر را از او نقل کرده‌اند:

- سادگی و بی‌آلایشی؛ به طوری که تا پایان عمر همان قیافه روستایی ساده را داشت.

- کم‌حافظگی و کم‌استعدادی. با وجود حفظ قرآن راجع به مسائل دیگر حافظه‌اش کم بود و اگر بیست بار هم فردی را می‌دید، اظهار ناآشنایی می‌کرد؛ مثلاً راه مدرسه حجتیه را در هر روز گم می‌کرد و به ندرت میزبان خود را می‌شناخت. این از آن جهت بود که خداوند متعال می‌خواست روشن سازد که حفظ قرآن ایشان امری موهبتی است و عادی نیست.

- او به کسی توجه نداشت و مقام، ریاست و شخصیت دیگران اثری در او نمی‌گذاشت. با بزرگان و مراجع می‌نشست ولی این نشست و برخاست تأثیری در ایشان نداشت و همه را به یک چشم نگاه می‌کرد.

- با این که آن اعجاز درباره او انجام شده بود، کوچکترین ادعایی نداشت و خود را هیچ می‌دید و خود را برتر نمی‌انگاشت و امتیازی از این جهت برای خود قائل نبود. متواضع بود و غالباً روی زمین یا زیلو می‌نشست. تنها ادعای او، حافظ قرآن بودنش بود.

- او بیشتر مهمان طلبه‌ها می‌شد و هر غذایی جلویش می‌گذاشتند، می‌خورد و می‌گفت:«خانه غیر اهل علم نمی‌روم؛ چون هر وقت غذای شبهه‌ناک بخورم، یک پرده‌ای روی سینه و حافظه قرآنی‌ام می‌افتد و آن قدر باید انگشت در حلقم فروبرم تا قی کنم و آن غذا بیرون بیاید و دوباره صفحه دلم پاک گردد».

- از این که این موهبت الهی درباره او انجام شده بود، سوء استفاده مادی نکرد و ثروتی نیندوخت. هرگز پولی از کسی قبول نمی‌کرد، مگر از مرحوم آیت الله حجت و برخی از علمای دیگر؛ آن هم به مقدار ناچیز.

- کربلایی کاظم فکر می‌کرد که اگر از ناحیه حفظ قرآن استفاده مالی برد، از ثوابش کم می‌شود و می‌گفت:«من نمی‌خواهم این معجزه خدایی را به هیچ چیز دیگر بفروشم».

- از دیگر خصوصیات او، مداومت در تلاوت قرآن بود. از زمانی که موهبت حفظ قرآن به کربلایی رسید، در هر شبانه‌روز حداقل یک بار قرآن را ختم می‌کرد و نه تنها کارهای بدنی، بلکه کارهای فکری هم مانع قرآن خواندن او نمی‌شد.

- طوری بود که به هیچ وجه احتمال نمی‌رفت که در فکر شیطنت و حقه‌بازی و سوء استفاده کردن است.

مجموعه این خصوصیات و ویژگی‌های اخلاقی و فردی، این حقیقت را آشکار می‌کند که قرآن نور است و این نور جز در قلوب نورانی و پاک از جمیع پلشتی‌ها و رذالت‌ها قرار نمی‌گیرد و هر قلبی لیاقت و شایستگی پذیرش انوار حیات بخش قرآن کریم را ندارد.

چه گوهر پاک بباید که شود قابل فیض × ور نه هر سنگ و گلی لؤلؤ و مرجان نشود.

لذا وقتی از او سؤال می‌کنند که:آیا می‌شود که گاهی نتوانی قرآن بخوانی و آیات نورانی قرآن را ببینی؟ می‌گوید:«آری، هرگاه غذای شبهه‌ناک (حلال مخلوط به حرام) بخورم، تا مدتی که این غذا در بدنم هست، پرده و حجاب جلوی چشمانم را می‌گیرد و آن وقت آیات شریفه قرآن را هم مانند نوشته‌های دیگر می‌بینم».

باری، کربلایی کاظم، مرد «اُمّی» و بی‌سوادی که به لطف پروردگار و عنایت اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام حافظ کل قرآن شد، به مقامی ‌نایل شد که وقتی بزرگترین مرجع تقلید شیعیان، حضرت آیت الله العظمی ‌بروجردی در حرفی در قرآن کریم چون «فاء» یا «واو» تردید می‌کند که مبادا در نسخه چاپی قرآن‌ها اشتباهی رخ داده باشد، به دنبال کربلایی کاظم می‌فرستد و از او نظر می‌خواهد.

عدم تحریف قرآن و تفاوت علم لدُنّی با علوم دیگر، تنها پیام کرامت کربلایی کاظم در عصر کنونی نیست؛ بلکه نقش بسیار مؤثر «لقمه حلال» در دست یازیدن به معارف الهی و تأثیر لقمه حرام در پرده افکندن بر حقایق الهی - چنان که خود وی می‌گفت که وقتی لقمه‌ای شبهه‌ناک را می‌خورد تا اثرش از بین نرود، حجابی برای وی رخ می‌دهد پیام دیگر زندگی چنین پاکمرد باصفایی است که از زخارف دنیا چشم پوشید.

وفات

سرانجام کربلایی کاظم، که به جرأت می‌توان او را سندی قطعی بر عدم تحریف قرآن کریم بشمار آورد، در سال 1378 ق. در سن 78 سالگی به رحمت ایزدی پیوست و در شهر مقدس قم، در «قبرستان نو» به خاک سپرده شد. قبر وی که اکنون مقبره‌ای نسبتاً بزرگ و در خور شأن آن کرامت قرآن است، مؤمنان را به سوی زندگی بی‌آلایش و پاک فرامی‌خواند.

همسر وی به نام آمنه خانم نیز در همین سال بدرود حیات گفت و در روستای ساروق به خاک سپرده شد. از این مرد و زن پاک سیرت، سه فرزند به نام‌های اسماعیل کریمی‌ (متولد 1307) ابراهیم کریمی‌ (متولد 1310) و اکبر کریمی‌ (متولد 1313) به یادگار ماند.(*)

پانویس

  1. ↑ داستان کربلایی کاظم، هیئت تحریریه مؤسسه در راه حق، ص 23.
  2. ↑ نقل مستقیم نگارنده از سید ابوالفضل تقوی که ایشان را ملاقات نموده است.
  3. ↑ داستان کربلایی کاظم، ص 13، با تصرف.
  4. ↑ همان، ص 41، با تصرف.
  5. ↑ داستان‌های شگفت، آیت الله دستغیب، ص 66.
  6. ↑ گنجینه دانشمندان، شیخ محمد رازی، ج 6، ص 9، با تصرف.


منابع

  • محمد حاج‌اسماعيلي,"كربلايي كاظم فراهاني"ستارگان حرم، جلد 15، صفحه 126-145
برگرفته از «https://wiki.ahlolbait.com/index.php?title=کربلایی_کاظم_ساروقی&oldid=36188»
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام تلگرام قرآن و حدیث کانال قرآن و حدیث در ایتا