سوره فجر: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
سوره فجر در [[مکه]] نازل شده، سى و سه آيه حجازى و سى آيه كوفى و شامى بيست و نه آيه بصرى است.اختلاف عدد آيات در چهار آيه است: | سوره فجر در [[مکه]] نازل شده، سى و سه آيه حجازى و سى آيه كوفى و شامى بيست و نه آيه بصرى است.اختلاف عدد آيات در چهار آيه است: | ||
| سطر ۱۴: | سطر ۱۲: | ||
داود بن فرقد از حضرت [[امام صادق]] عليه السلام روايت نموده كه فرمود، [[سوره فجر]] را در نماز واجب و مستحب خود بخوانيد، زيرا آن سوره حضرت [[امام حسين علیه السلام]] است، كسى كه آن را بخواند در روز [[قيامت]] با حضرت حسين علیه السلام در درجه او از [[بهشت]] باشد. | داود بن فرقد از حضرت [[امام صادق]] عليه السلام روايت نموده كه فرمود، [[سوره فجر]] را در نماز واجب و مستحب خود بخوانيد، زيرا آن سوره حضرت [[امام حسين علیه السلام]] است، كسى كه آن را بخواند در روز [[قيامت]] با حضرت حسين علیه السلام در درجه او از [[بهشت]] باشد. | ||
| + | == محتوای سوره فجر == | ||
| + | در اين سوره تعلق به دنيا بدان جهت كه طغيان و كفران به دنبال دارد، مذمت شده، و اهل دنيا را به شديدترين عذاب دنيا و آخرت تهديد نموده، روشن می‌سازد كه انسان به خاطر كوتاه فكريش خيال می‌كند اگر خدا به او نعمتى داده به خاطر آن است كه نزد خدا كرامت و احترامى دارد، و آنكه مبتلا به فقر و فقدان است، به خاطر اين است كه در درگاه خدا خوار بی‌مقدار است، ولى به خاطر پندار غلطش هر فساد و طغيانى را مرتكب می‌شود، و آن پندار غلط را روپوش و رفوى خطاهاى خود مى‌كند، و دومى هم به خاطر آن پندار غلطش كفر می‌گويد (و به هر ذلتى تن مى‌دهد) و حال آنكه امر بر او مشتبه شده، بلكه اگر قدرت و ثروت دارد و اگر مبتلا به فقر و تنگى معاش است، همه به منظور امتحان الهى است، تا روشن كند چه چيز از دنيايش براى آخرتش از پيش می‌فرستد. | ||
| + | |||
| + | پس قضيه به آن صورت كه انسان توهم می‌كند و به زبان هم جارى می‌سازد نيست، بلكه به صورتى است كه به زودى در قيامت كه حساب و جزا به پا می‌شود، روشن می‌سازد كه آنچه به او رسيد چه فقر و ناتوانى و چه ثروت و قدرت همه امتحان بود، كه او می‌توانست از دنيايش براى آخرتش گرفته، از پيش بفرستد، ولى نفرستاد، و عذاب آخرت را بر ثوابش ترجيح داد، پس از ميان همه مردم دنيا كسى به سعادت زندگى آخرت نمی‌رسد، مگر[[ نفس مطمئنه]] و كسى كه دلش به پروردگارش گرم است و تسليم امر او است، و در نتيجه بادهاى كننده گرفتاريها، او را از جاى نمی‌كند، و در او تغيير حالت پديد نمیآورد، و اگر ثروتمند شد طغيان نمی‌كند و اگر فقير شد كفران نمی‌ورزد <ref> ترجمه الميزان، ج20، ص: 467 </ref> | ||
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | فضل بن حسن طبرسی، ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج27، ص51. | + | *فضل بن حسن طبرسی، ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج27، ص51. |
| − | + | *محمد حسین طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان،ج20، ص: 467، قم 1374. | |
==پیوست== | ==پیوست== | ||
[[سوره فجر/متن و ترجمه سوره|متن و ترجمه سوره]] | [[سوره فجر/متن و ترجمه سوره|متن و ترجمه سوره]] | ||
[[رده:سوره های قرآن]] | [[رده:سوره های قرآن]] | ||
نسخهٔ ۳ دسامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۵:۵۴
سوره فجر در مکه نازل شده، سى و سه آيه حجازى و سى آيه كوفى و شامى بيست و نه آيه بصرى است.اختلاف عدد آيات در چهار آيه است:
- «و نَعّمه»
- «فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ»، هر دوى اين آيه حجازى است.
- «بجهنّم» حجازى و شامى.
- «فى عبادى» كوفى است.
فضيلت سوره
ابى بن كعب از پیامبر صلى اللَه عليه و آله روايت نموده كه آن حضرت فرمود، كسى كه آن را در ده شب اول ماه ذى الحجه بخواند خداوند او را بيامرزد و كسى كه در ساير روزها بخواند براى او در روز قيامت نورى باشد.
داود بن فرقد از حضرت امام صادق عليه السلام روايت نموده كه فرمود، سوره فجر را در نماز واجب و مستحب خود بخوانيد، زيرا آن سوره حضرت امام حسين علیه السلام است، كسى كه آن را بخواند در روز قيامت با حضرت حسين علیه السلام در درجه او از بهشت باشد.
محتوای سوره فجر
در اين سوره تعلق به دنيا بدان جهت كه طغيان و كفران به دنبال دارد، مذمت شده، و اهل دنيا را به شديدترين عذاب دنيا و آخرت تهديد نموده، روشن می‌سازد كه انسان به خاطر كوتاه فكريش خيال می‌كند اگر خدا به او نعمتى داده به خاطر آن است كه نزد خدا كرامت و احترامى دارد، و آنكه مبتلا به فقر و فقدان است، به خاطر اين است كه در درگاه خدا خوار بی‌مقدار است، ولى به خاطر پندار غلطش هر فساد و طغيانى را مرتكب می‌شود، و آن پندار غلط را روپوش و رفوى خطاهاى خود مى‌كند، و دومى هم به خاطر آن پندار غلطش كفر می‌گويد (و به هر ذلتى تن مى‌دهد) و حال آنكه امر بر او مشتبه شده، بلكه اگر قدرت و ثروت دارد و اگر مبتلا به فقر و تنگى معاش است، همه به منظور امتحان الهى است، تا روشن كند چه چيز از دنيايش براى آخرتش از پيش می‌فرستد.
پس قضيه به آن صورت كه انسان توهم می‌كند و به زبان هم جارى می‌سازد نيست، بلكه به صورتى است كه به زودى در قيامت كه حساب و جزا به پا می‌شود، روشن می‌سازد كه آنچه به او رسيد چه فقر و ناتوانى و چه ثروت و قدرت همه امتحان بود، كه او می‌توانست از دنيايش براى آخرتش گرفته، از پيش بفرستد، ولى نفرستاد، و عذاب آخرت را بر ثوابش ترجيح داد، پس از ميان همه مردم دنيا كسى به سعادت زندگى آخرت نمی‌رسد، مگرنفس مطمئنه و كسى كه دلش به پروردگارش گرم است و تسليم امر او است، و در نتيجه بادهاى كننده گرفتاريها، او را از جاى نمی‌كند، و در او تغيير حالت پديد نمیآورد، و اگر ثروتمند شد طغيان نمی‌كند و اگر فقير شد كفران نمی‌ورزد [۱]
پانویس
- ↑ ترجمه الميزان، ج20، ص: 467
منابع
- فضل بن حسن طبرسی، ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج27، ص51.
- محمد حسین طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان،ج20، ص: 467، قم 1374.
پیوست
