عرفان: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) (حذف الگوی بخشی از یک کتاب) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | «عرفان» در لغت به معنای شناخت است و در اصطلاح نام علمی است از [[علم الهی|علوم الهی]] که موضوع آن شناخت [[الله|خدا]] و اسماء وصفات اوست. و بالجمله راه و روشی که اهل الله برای شناسائی [[حق]] انتخاب کرده اند عرفان می نامند.<ref> دهخدا، لغت نامه، ج۱۰، ص: ۱۳۵۹۲. </ref> | |
| − | عرفان | + | عرفان و شناسائى حق به دو طریق میسر است: |
| − | * | + | *یکى به طریق استدلال از اثر به مؤثر و از فعل به صفت و از صفات به ذات رسیدن است، و این مخصوص علما می باشد. |
| − | *دوم | + | *دوم طریق تصفیه باطن و تخلیه سِرّ از غیر و تحلیه [[روح]] می باشد، و آن طریق معرفت، خاصّه [[پیامبران|انبیاء]] و [[اولیاء الله|اولیاء]] است، و این معرفت کشفى و شهودى را غیر از مجذوب مطلق کس را میسر نباشد مگر به سبب طاعت و [[عبادت]] قالبى و نفسى و قلبى و روحى و سرّى و خفى، و غرض از ایجاد عالم [[معرفت شهودى]] است. |
| − | عرفا | + | عرفا عقیده دارند براى رسیدن به حق و حقیقت بایستى مراحلى را طى کرد تا نفس بتواند از حق و حقیقت بر طبق استعداد خود آگاهى حاصل کند، و تفاوت آنها با حکما آن است که تنها گرد استدلالهاى [[عقل]] نمى گردند، بلکه مبناى کار آنها بر شهود و کشف است.<ref> سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ «معارف و معاریف»، ذیل واژه عرفان. </ref> |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۲ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۳۳
«عرفان» در لغت به معنای شناخت است و در اصطلاح نام علمی است از علوم الهی که موضوع آن شناخت خدا و اسماء وصفات اوست. و بالجمله راه و روشی که اهل الله برای شناسائی حق انتخاب کرده اند عرفان می نامند.[۱]
عرفان و شناسائى حق به دو طریق میسر است:
- یکى به طریق استدلال از اثر به مؤثر و از فعل به صفت و از صفات به ذات رسیدن است، و این مخصوص علما می باشد.
- دوم طریق تصفیه باطن و تخلیه سِرّ از غیر و تحلیه روح می باشد، و آن طریق معرفت، خاصّه انبیاء و اولیاء است، و این معرفت کشفى و شهودى را غیر از مجذوب مطلق کس را میسر نباشد مگر به سبب طاعت و عبادت قالبى و نفسى و قلبى و روحى و سرّى و خفى، و غرض از ایجاد عالم معرفت شهودى است.
عرفا عقیده دارند براى رسیدن به حق و حقیقت بایستى مراحلى را طى کرد تا نفس بتواند از حق و حقیقت بر طبق استعداد خود آگاهى حاصل کند، و تفاوت آنها با حکما آن است که تنها گرد استدلالهاى عقل نمى گردند، بلکه مبناى کار آنها بر شهود و کشف است.[۲]
پانویس
