آیه ظهار: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
روزى یكى از مسلمانان به نام «اوس بن صامت» این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد. زن نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله آمد و از این حكم پرسید و آیه نازل شد كه همسران ظهاركنندگان، مادران آن‌ها نیستند. مادران آن‌ها كسانى هستند كه آنان را زاییده‌اند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است:<ref> الاتقان، ج 1، ص 63؛ احكام القرآن، ابن‌العربى، ج 1، ص 355؛ جامع‌البیان، مج 14، ج 28، ص 15.</ref> | روزى یكى از مسلمانان به نام «اوس بن صامت» این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد. زن نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله آمد و از این حكم پرسید و آیه نازل شد كه همسران ظهاركنندگان، مادران آن‌ها نیستند. مادران آن‌ها كسانى هستند كه آنان را زاییده‌اند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است:<ref> الاتقان، ج 1، ص 63؛ احكام القرآن، ابن‌العربى، ج 1، ص 355؛ جامع‌البیان، مج 14، ج 28، ص 15.</ref> | ||
| − | {{قرآن در قاب| الَّذِينَ يُظَاهِرُونَ مِنكُم مِّن نِّسَائِهِم مَّا هُنَّ أُمَّهَاتِهِمْ إِنْ أُمَّهَاتُهُمْ إِلَّا اللَّائِي وَلَدْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَيَقُولُونَ مُنكَرًا مِّنَ الْقَوْلِ وَزُورًا وَإِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ|سوره= | + | {{قرآن در قاب| الَّذِينَ يُظَاهِرُونَ مِنكُم مِّن نِّسَائِهِم مَّا هُنَّ أُمَّهَاتِهِمْ إِنْ أُمَّهَاتُهُمْ إِلَّا اللَّائِي وَلَدْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَيَقُولُونَ مُنكَرًا مِّنَ الْقَوْلِ وَزُورًا وَإِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ|سوره=58|آیه=2}} |
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||
نسخهٔ ۵ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۷:۵۲
برخى آیه 2 سوره مجادله/58 را «آیه ظهار» گفته‌اند.[۱] در شأن نزول این آیه آمده است كه «ظهار» یكى از انواع طلاق در جاهلیت بود و اگر كسى به همسرش مى‌گفت: أنت عَلَىّ كَظَهْرِ أُمّى = پشت تو چون پشت مادر من است، این جمله به منزله طلاق بود و زن براى همیشه بر مرد حرام مى‌شد.
روزى یكى از مسلمانان به نام «اوس بن صامت» این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد. زن نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله آمد و از این حكم پرسید و آیه نازل شد كه همسران ظهاركنندگان، مادران آن‌ها نیستند. مادران آن‌ها كسانى هستند كه آنان را زاییده‌اند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است:[۲]
پانویس
(2). قمى، ج 2، ص 365؛ جامع البیان، مج 14، ج 28، ص 5.
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 392
