قواعد الأحکام (کتاب): تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (Aghajani صفحهٔ قواعد الأحکام را به قواعد الأحکام (کتاب) منتقل کرد)
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۲۰ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۱۰

قواعد الاحکام.jpg
نویسنده علامه حلي
موضوع فقه شيعه
زبان عربی
تعداد جلد 3

قواعد الأحكام

مؤلف

حسن بن یوسف بن علی بن مطهر حلی (648 - 726 هـ .ق)، معروف به علامه حلی یكی از نامی ترین علمای شیعه و صاحب آثاری در فقه، اصول و كلام و منطق و فلسفه و رجال و غیره است. علامه حلی در فقه شاگرد دائی خود محقق حلی و در فلسفه و منطق شاگرد خواجه نصیرالدین طوسی بوده است و فقه تسنن را نزد علمای اهل تسنن تحصیل كرده است [۱] علامه حلی صاحب ابتكارات و نوآوری‌ها و دارای شخصیت معنوی بسیار جلیل القدری است. ریاست و مرجعیت شیعه در قرن هفتم هجری به او منتهی گردیده است.

معرفى اجمالى كتاب

این كتاب از كتب مشهور و معروف فقهى نزد امامیه است كه شروح و حواشى زیادى بر آن نوشته شده و حاوى 660 مسئله فقهى است. این اثر از كتاب طهارت شروع شده و به كتاب دیات پایان یافته و در آخر وصیت علامه به فرزندش آمده كه بسیار مهم و جالب و خواندنى است.

علامه این كتاب را به درخواست و اصرار فرزندش نوشته و در آن فتاواى علامه به طور خلاصه و روشن بیان شده است. علامه در اول كتاب چنین مى فرماید: «فهذا كتاب قواعد الاحكام فى معرفة الحلال والحرام. لخصّت فیه لب الفتاوى خاصة و بيّنت فیه قواعد الاحكام خاصة؛ اجابة لالتماس احب الناس الىّ و اعزّهم علىّ و هو الولد العزیز محمد».

شروح و تعلیقات قواعد الاحکام

وضعیت نشر کتاب

این كتاب به كوشش منشورات الرضى قم چاپ شده است.

منابع

  • کتابشناسی تفصیلی مذاهب اسلامی، محمدرضا ضمیری
  • علامه حلی، همین دانشنامه

متن کتاب قواعد الأحكام

فقه
کلیات: تاریخ فقه، ابواب فقه، احکام، اجتهاد، منابع اجتهاد در فقه شیعه، تقلید، اصول فقه، قواعد فقهی
منابع: عروة الوثقى، شرایع الاسلام، علل الشرائع، لمعه، جواهرالكلام، المكاسب المحرمه، مدارک الاحکام و ...
↓ رده ها ↓
فقه: فقیهان، منابع فقهی، اصطلاحات فقهی، آیات الاحکام، منابع اجتهاد در فقه شیعه، قواعد فقه
اصول فقه: اصول فقه، اصولیون، منابع اصول فقه، اصطلاحات اصول فقه
احکام: احکام، احکام عبادی، احکام اقتصادی، احکام خانواده، احکام روابط اجتماعی، احکام قضایی و جزایی، احکام اطعمه و اشربه، اصطلاحات احكام
  1. آشنایی با علوم اسلامی، ص 301.