ممتازالعلماء: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | سید محمد تقی فرزند علامه سید حسین فرزند سید دلدار معروف به ممتاز العلماء یکی از علما و مشاهیر بزرگ [[شیعه]] در کشور هندوستان بود. ممتاز العلما در علوم عقلی و نقلی مهارت داشت. او [[فقیه|فقیهی]] زاهد و حکیمی بارع بود. ابتدا در نزد والد معظم خویش (که ذکرش به شماره ۱۵۳ آمد) و اعمام و بنی اعمام سطوح فقهی و مقدمات علوم را به پایان برد و سپس چند سالی در [[نجف]] اشرف از اساتید متعدد به خصوص [[شیخ محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]] برخوردار گشت و از آن جناب به اخذ اجازه [[اجتهاد]] نائل آمد و خود در [[عراق]] و هندوستان در عداد مدرسین بزرگ و مروجین به شمار آمد. | |
| − | ممتاز العلما | + | ممتاز العلما بیشتر سنوات عمرش در هندوستان (لکهنو) سپری شد. او علاقه مفرطی به جمع آوری کتابهای مختلف علمی و دینی داشت و با همکاری علما و خویشان دانش دوست خود کتابخانه معظمی در کشور پهناور هند تأسیس نمود و کتابهای بی شماری بدان گرد کرد و خود نیز آثار مهمی به رشته تحریر برد که از آن جمله است: |
| − | ارشاد | + | ارشاد المبتدین، ارشاد المؤمنین، حدیقة الواعظین، غوث اللائذین، منتخب الآثار، منهج الطاعات، ینابیع الانوار، هدایت الآثار، نخبه و غیره... . |
| − | مرحوم مدرس | + | این سید عالی مقام پس از عمری خدمات گوناگون به شیعیان و مسلمانان هندوستان سرانجام در اواسط [[ماه رمضان]] ۱۲۸۹ وفات نمود و فرزندش سید محمد ابراهیم معروف به شمس العلماء به جنازۀ پدر نماز خواند و با احترام در حسینیه معروف لکهنو جنب علما مدفون گشت. |
| + | |||
| + | مرحوم [[محمدعلی مدرس تبریزی|مدرس تبریزی]] در [[ريحانة الادب|ریحانة الادب]] می نویسد: سید محمد ابراهیم فرزند سید محمد تقی معروف به سید العلما یکی از اعلام معروف و مشاهیر سادات هندوستان در اواخر قرن سیزدهم هجری بوده که وی نیز مانند پدرش در علوم نقلی و عقلی مهارت کافی به دست آورد و آثاری مانند: بضاعة مزجاة، نور الابصار، درّ و یاقوت، لمعه ناصریه و کتاب امل و آرزو را در [[علم کلام]] و [[فقه]] و [[تفسیر قرآن|تفسیر]] از خویش به یادگار گذاشت. معظم له در اوایل قرن چهاردهم وفات نمود. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | سایت شعائر | + | |
| + | * سایت شعائر | ||
| + | |||
[[رده:علمای قرن سیزدهم]] | [[رده:علمای قرن سیزدهم]] | ||
[[رده:علمای قرن چهاردهم]] | [[رده:علمای قرن چهاردهم]] | ||
[[رده:متکلمان]] | [[رده:متکلمان]] | ||
[[رده:فقیهان]] | [[رده:فقیهان]] | ||
نسخهٔ ۱۰ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۵۳
سید محمد تقی فرزند علامه سید حسین فرزند سید دلدار معروف به ممتاز العلماء یکی از علما و مشاهیر بزرگ شیعه در کشور هندوستان بود. ممتاز العلما در علوم عقلی و نقلی مهارت داشت. او فقیهی زاهد و حکیمی بارع بود. ابتدا در نزد والد معظم خویش (که ذکرش به شماره ۱۵۳ آمد) و اعمام و بنی اعمام سطوح فقهی و مقدمات علوم را به پایان برد و سپس چند سالی در نجف اشرف از اساتید متعدد به خصوص صاحب جواهر برخوردار گشت و از آن جناب به اخذ اجازه اجتهاد نائل آمد و خود در عراق و هندوستان در عداد مدرسین بزرگ و مروجین به شمار آمد.
ممتاز العلما بیشتر سنوات عمرش در هندوستان (لکهنو) سپری شد. او علاقه مفرطی به جمع آوری کتابهای مختلف علمی و دینی داشت و با همکاری علما و خویشان دانش دوست خود کتابخانه معظمی در کشور پهناور هند تأسیس نمود و کتابهای بی شماری بدان گرد کرد و خود نیز آثار مهمی به رشته تحریر برد که از آن جمله است:
ارشاد المبتدین، ارشاد المؤمنین، حدیقة الواعظین، غوث اللائذین، منتخب الآثار، منهج الطاعات، ینابیع الانوار، هدایت الآثار، نخبه و غیره... .
این سید عالی مقام پس از عمری خدمات گوناگون به شیعیان و مسلمانان هندوستان سرانجام در اواسط ماه رمضان ۱۲۸۹ وفات نمود و فرزندش سید محمد ابراهیم معروف به شمس العلماء به جنازۀ پدر نماز خواند و با احترام در حسینیه معروف لکهنو جنب علما مدفون گشت.
مرحوم مدرس تبریزی در ریحانة الادب می نویسد: سید محمد ابراهیم فرزند سید محمد تقی معروف به سید العلما یکی از اعلام معروف و مشاهیر سادات هندوستان در اواخر قرن سیزدهم هجری بوده که وی نیز مانند پدرش در علوم نقلی و عقلی مهارت کافی به دست آورد و آثاری مانند: بضاعة مزجاة، نور الابصار، درّ و یاقوت، لمعه ناصریه و کتاب امل و آرزو را در علم کلام و فقه و تفسیر از خویش به یادگار گذاشت. معظم له در اوایل قرن چهاردهم وفات نمود.
منابع
- سایت شعائر
