آیه سقایة الحاج: تفاوت بین نسخه‌ها
(تعیین رده و ویرایش جزیی متن) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
به آیه 19 [[سوره توبه]]/9 «آیه سقایة الحاج» گفته‌اند.<ref> نهج الحق، ص 182.</ref> در این آیه، موضوع سقایة الحاج (آب دادن به حاجیان) و آبادانى [[مسجدالحرام]]، با موضوع [[ایمان به خدا]] و آخرت و جهاد در راه خدا غیرقابل مقایسه دانسته شده است: | به آیه 19 [[سوره توبه]]/9 «آیه سقایة الحاج» گفته‌اند.<ref> نهج الحق، ص 182.</ref> در این آیه، موضوع سقایة الحاج (آب دادن به حاجیان) و آبادانى [[مسجدالحرام]]، با موضوع [[ایمان به خدا]] و آخرت و جهاد در راه خدا غیرقابل مقایسه دانسته شده است: | ||
| − | + | {{قرآن در قاب| أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَجَاهَدَ فِي سَبِيلِ اللّهِ لاَ يَسْتَوُونَ عِندَ اللّهِ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ|سوره=9|آیه=19}} | |
این آیه را در شأن [[امام على]] علیه‌السلام دانسته‌اند. از حسن بصرى، شعبى و محمد بن كعب قرظى<ref> مجمع‌البیان، ج 5، ص 22.</ref> نقل است كه عباس بن [[عبدالمطلب]] و طلحة بن شیبه بر یكدیگر مباهات مى‌كردند. | این آیه را در شأن [[امام على]] علیه‌السلام دانسته‌اند. از حسن بصرى، شعبى و محمد بن كعب قرظى<ref> مجمع‌البیان، ج 5، ص 22.</ref> نقل است كه عباس بن [[عبدالمطلب]] و طلحة بن شیبه بر یكدیگر مباهات مى‌كردند. | ||
| سطر ۱۹: | سطر ۱۷: | ||
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 386-387 | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 386-387 | ||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره توبه]] | ||
نسخهٔ ۴ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۴:۴۷
به آیه 19 سوره توبه/9 «آیه سقایة الحاج» گفته‌اند.[۱] در این آیه، موضوع سقایة الحاج (آب دادن به حاجیان) و آبادانى مسجدالحرام، با موضوع ایمان به خدا و آخرت و جهاد در راه خدا غیرقابل مقایسه دانسته شده است:
این آیه را در شأن امام على علیه‌السلام دانسته‌اند. از حسن بصرى، شعبى و محمد بن كعب قرظى[۲] نقل است كه عباس بن عبدالمطلب و طلحة بن شیبه بر یكدیگر مباهات مى‌كردند.
عباس گفت: من بهترم؛ زیرا سقایة الحاج را در دست دارم و طلحه‌گفت: من بهترم كه كلیددار خانه‌ام و اگر بخواهم، مى‌توانم همه شب را تا صبح در كعبه بمانم و عمارت كعبه نیز بدست من است. چون گفتگو میان آنان به درازا كشید، توافق كردند تا نخستین كسى كه از راه بیاید، بین آنان داورى كند.
حضرت على علیه‌السلام آمد. گفتند: اللّه‌اكبر! بهتر از این داور نشاید و داستان خود را براى او نقل كردند. على علیه‌السلام گفت: آیا شما را به كسى كه از هر دوى شما بهتر است، راهنمایى كنم؟ گفتند: آن كیست؟ گفت: آن‌كه شمشیر را از سر شما برنداشت تا اسلام را پذیرفتید. گفتند: مقصود خودت هستى؟ گفت: بلى و چه چیز مرا از این گفته بازدارد؛ در حالى كه صاحب جهاد دین خدایم و پیش از مردم دیگر به دو قبله با رسول خدا صلی الله علیه و آله نماز خوانده‌ام.
عباس و طلحه، درگیرى خویش را فراموش كردند و با على علیه‌السلام به درگیرى پرداختند و براى داورى نزد پیامبر صلى الله علیه و آله آمدند و این آیه نازل شد.[۳] واحدى نیز همین شأن نزول را با اندكى تفاوت نقل كرده‌است.[۴]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 386-387
