آیه مشیت: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(تعیین رده و ویرایش جزیی متن) |
|||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | |||
− | |||
آیه 23 و 24 [[سوره كهف]]/ 18 را كه بر گفتن انشاءاللّه تأكید كرده است، «آیه مشیت»<ref> الاتقان، ج 1، ص 329.</ref> یا «آیه استثنا»<ref> الروض الانف، ج 3، ص 171.</ref> گفتهاند: | آیه 23 و 24 [[سوره كهف]]/ 18 را كه بر گفتن انشاءاللّه تأكید كرده است، «آیه مشیت»<ref> الاتقان، ج 1، ص 329.</ref> یا «آیه استثنا»<ref> الروض الانف، ج 3، ص 171.</ref> گفتهاند: | ||
− | + | {{قرآن در قاب| وَلَا تَقُولَنَّ لِشَيْءٍ إِنِّي فَاعِلٌ ذَلِكَ غَدًا|سوره=18|آیه=23}} | |
− | + | {{قرآن در قاب| إِلَّا أَن يَشَاء اللَّهُ وَاذْكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ وَ قُلْ عَسَى أَن يَهْدِيَنِ رَبِّي لِأَقْرَبَ مِنْ هَذَا رَشَدً|سوره=18|آیه=24}} | |
− | بنا به نقلى در شأن نزول این آیه، هنگامى كه قریش نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله آمدند و از داستان [[اصحاب كهف]] و [[ | + | بنا به نقلى در شأن نزول این آیه، هنگامى كه قریش نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله آمدند و از داستان [[اصحاب كهف]] و [[ذو القرنین]] جویا شدند، پیامبر بدون گفتن انشاءالله فرمود: فردا بیایید تا پاسخ شما را بگویم و فرداى آن روز تا مدتى جبرئیل نیامد و پس از گذشت مدتى، آیه 23 و 24 [[سوره كهف]]/ 18 نازل شد.<ref> نورالثقلین، ج 3، ص 254؛ الدرّالمنثور، ج 5، ص 376 و 377.</ref> |
[[شیخ طوسى]] پس از نقل این شأن نزول، آن را نادرست مىداند.<ref> التبیان، ج 7، ص 30.</ref> | [[شیخ طوسى]] پس از نقل این شأن نزول، آن را نادرست مىداند.<ref> التبیان، ج 7، ص 30.</ref> | ||
سطر ۱۵: | سطر ۱۳: | ||
علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 401 | علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 401 | ||
[[رده:آیههای با عناوین خاص]] | [[رده:آیههای با عناوین خاص]] | ||
+ | [[رده:آیات سوره کهف]] |
نسخهٔ ۴ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۵۷
آیه 23 و 24 سوره كهف/ 18 را كه بر گفتن انشاءاللّه تأكید كرده است، «آیه مشیت»[۱] یا «آیه استثنا»[۲] گفتهاند:
بنا به نقلى در شأن نزول این آیه، هنگامى كه قریش نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله آمدند و از داستان اصحاب كهف و ذو القرنین جویا شدند، پیامبر بدون گفتن انشاءالله فرمود: فردا بیایید تا پاسخ شما را بگویم و فرداى آن روز تا مدتى جبرئیل نیامد و پس از گذشت مدتى، آیه 23 و 24 سوره كهف/ 18 نازل شد.[۳]
شیخ طوسى پس از نقل این شأن نزول، آن را نادرست مىداند.[۴]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 401