حجّة الإسلام: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (صفحهای جدید حاوی ''''حَجَّةُ الاسلام:''' حج واجب به اصل شرع. به حجى كه به اصل شرع (فرمان مستقیم و اب...' ایجاد کرد) |
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) (تعیین رده) |
||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | ''' | + | '''''حج واجب به اصل شرع.''''' |
− | |||
− | حج واجب به اصل شرع. | ||
به حجى كه به اصل شرع (فرمان مستقیم و ابتدایى شارع مقدس) تنها یك بار در طول عمر بر مستطیع (استطاعت) واجب مىشود، حجة الاسلام گویند.<ref> جواهرالكلام ج17، ص223؛ معتمد العروة 1/13. </ref> در مقابل حجى كه با نذر و مانند آن بر مكلف واجب مىگردد كه سبب وجوب آن مكلف است كه با ایجاد سبب (نذر) مسبب (حج) را بر خود واجب مىكند؛ هر چند سبب وجوب، شرعى است.<ref> مسالك الافهام، 2/121. </ref> | به حجى كه به اصل شرع (فرمان مستقیم و ابتدایى شارع مقدس) تنها یك بار در طول عمر بر مستطیع (استطاعت) واجب مىشود، حجة الاسلام گویند.<ref> جواهرالكلام ج17، ص223؛ معتمد العروة 1/13. </ref> در مقابل حجى كه با نذر و مانند آن بر مكلف واجب مىگردد كه سبب وجوب آن مكلف است كه با ایجاد سبب (نذر) مسبب (حج) را بر خود واجب مىكند؛ هر چند سبب وجوب، شرعى است.<ref> مسالك الافهام، 2/121. </ref> | ||
سطر ۹: | سطر ۷: | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||
− | + | ==منابع== | |
جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهمالسلام، جلد 3، ص 242 | جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهمالسلام، جلد 3، ص 242 | ||
+ | |||
+ | [[رده:حج]] |
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۰۲
حج واجب به اصل شرع.
به حجى كه به اصل شرع (فرمان مستقیم و ابتدایى شارع مقدس) تنها یك بار در طول عمر بر مستطیع (استطاعت) واجب مىشود، حجة الاسلام گویند.[۱] در مقابل حجى كه با نذر و مانند آن بر مكلف واجب مىگردد كه سبب وجوب آن مكلف است كه با ایجاد سبب (نذر) مسبب (حج) را بر خود واجب مىكند؛ هر چند سبب وجوب، شرعى است.[۲]
منشأ كاربرد عنوان یاد شده در كلمات فقها روایات است[۳] و علت نامیدن آن به «حجةالإسلام» بنابر آنچه در كلام برخى آمده، روایاتى است كه مىگوید: اسلام بر پنج پایه استوار است: نماز، زكات، حج، روزه و ولایت.[۴]
پانویس
منابع
جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهمالسلام، جلد 3، ص 242