شرایع الاسلام (کتاب): تفاوت بین نسخه‌ها
جز (شرايع الاسلام فى مسائل الحلال و الحرام را به شرایع الاسلام که قبلاً صفحهٔ تغییرمسیر بود، منتقل کرد) |
|
(بدون تفاوت)
| |
نسخهٔ ۳ مهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۰۸:۱۸
منبع: کتابشناسی تفصیلی مذاهب اسلامی
نویسنده: محمدرضا ضمیری
مؤلف:
جعفر بن حسن بن یحیى بن حسن بن سعید هُذلى نجم الدین ابوالقاسم حلى، مشهور به محقق حلى (م 676 ق).
زندگی‌نامه و اظهارنظرها:
وى، كه یكى از بزرگ ترین علماى اسلام و مكتب تشیع در طول تاریخ است، در حله به دنیا آمد. گفته شده كه خواجه نصرالدین طوسى گاه در درس محقق حاضر مى شد و محقق به احترام خواجه از جا برخاسته، از او درخواست تدریس مى نمود ولى او قبول نمى كرد و به استماع درس مى پرداخت.
در صورت عدم قرینه، محقق مطلق متوجه به این دانشمند است كه در علم و فهم شهره آفاق است و طوائف اعلام به مقامات عالى او اعتراف كرده اند. علامه حلى درباره او مى گوید: «كان افضل اهل عصره فى الفقه».
استادان:
پدرش حسن، نجیب‌الدین محمد بن جعفر بن هبة اللّه ابن نما، سید فخار بن معد موسوى، محمد بن عبدالله بن زهره حسینى، حلبى، سالم بن محفوظ بن عزیزة بن وشاح، مجدالدین على بن حسن بن ابراهیم عریضى.
شاگردان:
خواهرزاده وى حسن بن یوسف بن مطهر معروف به علامه حلى، عبدالكریم بن احمد بن موسى بن طاووس، عزالدین حسن بن ابوطالب یوسفى آبى، یحیى بن احمد بن یحیى بن حسن بن سعید هذبى، محمد بن احمد بن صالح قُسِّینى، ابوجعفر محمد بن على قاشى، محفوظ بن وشاح بن محمد، یوسف بن حاتم عاملى، شاعر صفى الدین عبدالعزیز بن سرایا الحلّى وزیرِ ابوالقاسم بن وزیر مؤید الدین بن علقمى.
تألیفات مهم:
شرائع الاسلام فى مسائل الحلال والحرام، مختصر النافع، المعتبر فى شرح المختصر، نكت النهایه، المعارج فى اصول الفقه، نهایة الاصول الى المعرفة الاصول، رسالة التیاسر فى القبلة، اللُّهنة فى المنطق[۱] و...
معرفى اجمالى كتاب:
شرایع كه در صحت و قوام بى نظیر است، مرجع بیشتر فقها و مراجع مى باشد و از سبك و اسلوب خاصى برخوردار است. شرایع الاسلام حاوى دوازده هزار مسئله از مسائل حلال و حرام و شامل كلیه ابواب فقهى است.
شروح و تعلیقات:
مسالك الأفهام از شهید ثانى؛ جواهرالكلام از شیخ محمدحسن نجفى؛ موارد الانام از شیخ عباس بن على كاشف الغطاء.
وضعیت نشر:
این كتاب به كوشش انتشارات استقلال در تهران، به سال 1409 ق چاپ و منتشر شده است.
پانویس
- ↑ روضات الجنات، ج 2، ص 432؛ موسوعة الطبقات الفقهاء، ج 7، ص 55؛ علماى بزرگ شیعه، ص 61.
