مباحثه

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

مباحثه درسها يكى از سنّتهاى حوزه هاى علميّه است كه براى رفع اشكالات و ابهامات درس انجام مى شود، بدين صورت كه هر دو يا چند نفر گرد هم مى نشينند و يكى از آنها نقش استاد را به عهده مى گيرد و درس را مرور مى كند و توضيح مى دهد. البته در ضمن اينكه او براى طلاب ديگر تدريس مى كند، آنان نيز اشكالات، ايرادات و نقاط مبهم خود را مطرح مى كنند و از وى دليل مى خواهند، و او نيز موظف است به آنان پاسخ علمى بدهد. در هر مباحثه، مطالب درس شكافته مى شود و در معرض بحث و تعمق قرار مى گيرد. هر مفهوم كه در ذهن آماده مى شود، به كمك مفاهيم ديگر مورد بحث و تبادل نظر قرار مى گيرد.

فواید مباحثه

مباحثه داراى فوايدى است كه عبارتند از:

1 . تأثير در سرعت يادگيرى:

مباحثه نه تنها مفاهيم تدريس شده را در ذهن منقّش مى كند، بلكه بسيارى از مطالب مرتبط به آن را در ذهن متعلم ماندگار مى سازد. همچنين مباحثه، يادگيرى را به نوع محكمى تقويت مى كند. بدين وسيله است كه طلبه كم كم در مى يابد كه استعداد و توان يادگيرى و يادآورى بالايى دارد، در هر مباحثه كه يك طلبه بتواند در بيان مطالب درسى موفق شود، علاقه وى به مباحثه افزون مى شود و اين امر مرتباً بر سيستم يادگيرى او تأثير مى گذارد.

2 . شكوفا شدن استعدادها:

گاهى اوقات فردى احساس حقارت مى كند، ولى با بحث و مناظره پى به استعدادها و تواناييهاى خويش مى برد و زمينه بروز استعدادها برايش فراهم مى شود و به خودشناسى بيشترى مى رسد. مباحثه اثر عميقى در شكفتن استعداد و شكل گيرى گرايشهاى علمى طلبه دارد. استعددهاى طلبه بتدريج در طول مباحثات مكرر رخ مى نمايد و طلبه احساس مى كند در يك يا چند روش و علم مشخص توانايى بيشترى دارد.

3 . شناخت اشتباهات خويش:

برخى اوقات انسان گمان مى كند درك او از مطلب صحيح بوده است. در صورتى كه با بحث و مناظره افقهاى فكرى ديگرى به رويش گشوده و متوجه اشتباه خويش مى شود. آگاهى يافتن از نقاط ضعف باعث مى شود طلبه به سوى يادگيرى بيشتر و برطرف كردن سريع تر مشكلات علمى پيش رود و توفيق خود را در مباحثات بعدى تضمين كند، و به پرسش ها پاسخ علمى و منطقى دهد.

4 . كشف سطح معلومات:

مباحثه به طلبه مى فهماند كه در چه سطحى از علم قرار دارد، معمولا چه نوع مطالبى را فراموش مى كند، و مانند آن. در صورت ادامه چنين روشى طلبه بتدريج شيوه دقت و نكته سنجى و روش يافتن نقاط ضعف و نيز روش صحيح اصلاح مطالب ضعيف و بى منطق را مى آموزد و اينگونه دقتها به سرعت انتقال مفاهيم و توانايى نقد صحيح و سريع يارى مى دهد.

5 . تسلط بر روش تدريس:

از بركات مهم مباحثه اين است كه بيشترين كمك را به طلبه مى كند كه چگونه مفاهيم درسى را تمرين كند. مثلاً طلبه اى كه در يك مباحثه نقش استاد را ايفا مى كند، نه تنها بايد مطالب آن درس را دقيقاً بداند، بلكه بايد توان آن را در خويش بيابد كه آن مطلب را تدريس كند. منظور اين است كه حفظ طوطىوار مطالب، طلبه را در هنگام مباحثه رسوا مى كند. از اين رو، وى مجبور است ضمن آنكه مطالب را تدريس مى كند، نكات فنى «تدريس» را در نظر بگيرد.

بدين ترتيب جلسه مباحثه، به يك كلاس نمونه تبديل مى شود كه در آن طلاب به تمرين معلمى مى پردازند و يافته هاى علمى و مهارتهاى خود را عرضه مى كنند.

سعدى گويد: «سه چيز پايدار نماند: مال بى تجارت و علم بى بحث و ملك بى سياست».

آداب مباحثه

در اينجا به بخشى از آداب مباحثه اشاره مى شود:

1. برنامه ريزى دقيق زمانى و مكانى و مراعات نظم و وقت مباحثه

2. مطالعه كافى با دقت لازم پيش از مباحثه .

3. حق پذيرى و حق جويى در مباحثه. طلبه بايد به دنبال حق باشد نه آنكه بخواهد حرف خود را به كرسى بنشاند.

4. لازم است هر يك از افراد هم بحث آنچه را حق و صواب است بپذيرند.

5. پرهيز از حاشيه روى. با توجه به اينكه مدت مباحثه محدود است و بايد به بهترين گونه ممكن از آن استفاده كرد پرداختن به مسائل جنبى و دورى از اصل و متن به درس ضربه مى زند، به علاوه موجب تضييع وقت است.

6. لازم است هر يك از افراد هم بحث به سخنان ديگرى كاملا گوش كند و اشتباهات او را با استدلال و منطق تذكر دهد.

7. بايد فضاى مباحثه از هرگونه عوامل آزاردهنده و سرگرم كننده به دور و در جاى مناسب و خلوت باشد.

8. لازم است با افراد با سابقه و بزرگتر از خود در مباحثات و مذاكرات علمى، رفتارى آميخته با ادب در پيش گرفت.

9. در مباحثه بايد اصل بر استدلال و مستندات علمى باشد و از سخنان و دلايلى كه پشتوانه علمى ندارد دورى شود «نحن أبناء الدليل، حيثما مال نميل».

10. سزاوار است كه طرفين مباحثه پيش از حضور در جلسه با وضو گرفتن، خود را به طهارت روحى مزيّن، و سپس مباحثه را شروع كنند.

تفاوت مباحثه و جدل

تفاوت بحث و مجادله در آن است که: در جدل كوشش بر اين است كه جدل كننده نظرهاى خود را بر ديگرى تحميل كند و توجهى به نظر ديگرى ندارد. ولى در مباحثه موضوعْ تحليل، و راههاى منطقى و اصولى دنبال مى شود.

در بحثْ نتايج بحث مورد رضايت طرفين و عكس العملها مثبت است; ولى در جدل طرفين دستخوش احساسات شديد مى شوند و چون مقتضاى طبيعت بشر برترى طلبى و خودخواهى است ناچار احساسات بر موازين عقلى غلبه پيدا مى كند. در بحثهاى منطقى احساسات مهار مى شود، اعضا مى كوشند تا نظر خود را به يكديگر تفهيم كنند نه تحميل، و كوشش مى شود كه بهترين پاسخ و راه حل به دست آيد، امّا در جدل چنين نيست.

منبع

اخلاق نظری (1)، محمود اكبرىبهار، در دسترس در تبیان، بازیابی:1 فرودین 1393