تهوّر: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} {{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} از رذايل اخلاقى ...' ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | {{منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | تهور در لغت به معناى بى باکى، بى پروايى و | + | از رذايل اخلاقى تهور و بى باکى و افراط خشم است. تهور در لغت به معناى بى باکى، بى پروايى و گستاخى است و در اصطلاح به حد افراط در خشم مى‌آيد. در اين حالت شخص اقدام به کارهايى مى‌کند. |
| − | قوه ی غضبیه اگر به طرف افراط برود آن همان بی‌باکی بی‌جهت است که در اصطلاح اخلاق اسلامی «تهوّر» نام دارد و عبارت است از اقدام بی‌باکانه در امورى كه نابود کننده‌ی جسم و یا جان و روان انسان است و چه بسا موجبات هلاکت و نابودى وى را فراهم مى‌سازد و از نظر شرع و عقل بايد از آنها پرهيز كرد. و طرف تفريط آن [[ترس]] و بزدلى است و طرف اعتدال آن که صفتى پسنديده | + | قوه ی غضبیه اگر به طرف افراط برود آن همان بی‌باکی بی‌جهت است که در اصطلاح اخلاق اسلامی «تهوّر» نام دارد و عبارت است از اقدام بی‌باکانه در امورى كه نابود کننده‌ی جسم و یا جان و روان انسان است و چه بسا موجبات هلاکت و نابودى وى را فراهم مى‌سازد و از نظر شرع و عقل بايد از آنها پرهيز كرد. و طرف تفريط آن [[ترس]] و بزدلى است و طرف اعتدال آن که صفتى پسنديده است، [[شجاعت]] می باشد. |
| − | امام علی | + | امام علی عليه‌السلام در خطبه‌ی معروف همام، فرمودند: مومن اگر دنبال چیزی برود در راه رسیدن به آن تهور نمی‌ورزد.<ref> كلينى، ابوجعفر محمد بن يعقوب؛ الكافي، دارالكتب الإسلامية، تهران، چ‌چهارم، 1407 ق، ج2، ص228.</ref> |
| − | همچنین ایشان تهور را نتیجه‌ی از دست دادن احتیاط دانستند.<ref> آمدى، عبدالواحد بن محمد تميمى؛ غررالحكم و دررالكلم، انتشارات دفتر تبليغات اسلامى قم، | + | همچنین ایشان تهور را نتیجه‌ی از دست دادن احتیاط دانستند.<ref>آمدى، عبدالواحد بن محمد تميمى؛ غررالحكم و دررالكلم، انتشارات دفتر تبليغات اسلامى قم، 1366ش، ص474.</ref> |
| − | |||
| − | + | ==درمان تهور== | |
| − | + | بعد از به ياد آوردن مفاسد دنیوی و اخروی تهور که ذکر شدند و تلقین این آثار منفی به نفس که سبب انزجار و تا حدی ترک این رذیله شود، باید انسان اخلاقْ‌جو متوجه باشد و مراقبت کند که هر كارى مى‌خواهد بكند ابتدا درباره آن تأمّل و فكر كند، اگر عقل و شرع آن را تجويز مى كنند، بدان دست يازد وگرنه از آن اجتناب نمايد و بسا هست كه در معالجه آن بر اساس قاعدهی علاج به ضد، بايد از بعضى كارها كه احتراز از آن لازم نيست احتراز كند تا به سوى تفريط بيفتد و چون به زوال تهوّر و بىباكى علم پيدا كرد طرف تفريط را رها كند و بر حدّ وسط كه شجاعت است بايستد.<ref>نراقی، ملا محمدمهدی؛ علم اخلاق اسلامى (ترجمه جامع السعادات)، ترجمهی سيدجلال الدين مجتبوی، انتشارات حكمت، چ چهارم، 1377، ج1، ص252.</ref> | |
| + | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | == منابع == | + | |
| − | *[http://thesaurus.islamicdoc.org/thesaurus/ بی باکی، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی]، بازیابی: 18 فروردین 1393. | + | ==منابع== |
| − | *[http://www.pajoohe.com/fa/index.php?Page=definition&UID=45847#_ftn40 شجاعت، مصطفی همدانی، سایت پژوهه] بازیابی: 18 فروردین 1393. | + | * [http://thesaurus.islamicdoc.org/thesaurus/ بی باکی، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی]، بازیابی: 18 فروردین 1393. |
| + | *[http://www.pajoohe.com/fa/index.php?Page=definition&UID=45847#_ftn40 شجاعت، مصطفی همدانی، سایت پژوهه]، بازیابی: 18 فروردین 1393. | ||
| + | |||
[[رده:صفات ناپسند]] | [[رده:صفات ناپسند]] | ||
[[رده:اخلاق فردی]] | [[رده:اخلاق فردی]] | ||
نسخهٔ ۹ آوریل ۲۰۱۴، ساعت ۰۸:۰۰
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
از رذايل اخلاقى تهور و بى باکى و افراط خشم است. تهور در لغت به معناى بى باکى، بى پروايى و گستاخى است و در اصطلاح به حد افراط در خشم مى‌آيد. در اين حالت شخص اقدام به کارهايى مى‌کند.
قوه ی غضبیه اگر به طرف افراط برود آن همان بی‌باکی بی‌جهت است که در اصطلاح اخلاق اسلامی «تهوّر» نام دارد و عبارت است از اقدام بی‌باکانه در امورى كه نابود کننده‌ی جسم و یا جان و روان انسان است و چه بسا موجبات هلاکت و نابودى وى را فراهم مى‌سازد و از نظر شرع و عقل بايد از آنها پرهيز كرد. و طرف تفريط آن ترس و بزدلى است و طرف اعتدال آن که صفتى پسنديده است، شجاعت می باشد.
امام علی عليه‌السلام در خطبه‌ی معروف همام، فرمودند: مومن اگر دنبال چیزی برود در راه رسیدن به آن تهور نمی‌ورزد.[۱]
همچنین ایشان تهور را نتیجه‌ی از دست دادن احتیاط دانستند.[۲]
درمان تهور
بعد از به ياد آوردن مفاسد دنیوی و اخروی تهور که ذکر شدند و تلقین این آثار منفی به نفس که سبب انزجار و تا حدی ترک این رذیله شود، باید انسان اخلاقْ‌جو متوجه باشد و مراقبت کند که هر كارى مى‌خواهد بكند ابتدا درباره آن تأمّل و فكر كند، اگر عقل و شرع آن را تجويز مى كنند، بدان دست يازد وگرنه از آن اجتناب نمايد و بسا هست كه در معالجه آن بر اساس قاعدهی علاج به ضد، بايد از بعضى كارها كه احتراز از آن لازم نيست احتراز كند تا به سوى تفريط بيفتد و چون به زوال تهوّر و بىباكى علم پيدا كرد طرف تفريط را رها كند و بر حدّ وسط كه شجاعت است بايستد.[۳]
پانویس
- ↑ كلينى، ابوجعفر محمد بن يعقوب؛ الكافي، دارالكتب الإسلامية، تهران، چ‌چهارم، 1407 ق، ج2، ص228.
- ↑ آمدى، عبدالواحد بن محمد تميمى؛ غررالحكم و دررالكلم، انتشارات دفتر تبليغات اسلامى قم، 1366ش، ص474.
- ↑ نراقی، ملا محمدمهدی؛ علم اخلاق اسلامى (ترجمه جامع السعادات)، ترجمهی سيدجلال الدين مجتبوی، انتشارات حكمت، چ چهارم، 1377، ج1، ص252.
منابع
- بی باکی، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی، بازیابی: 18 فروردین 1393.
- شجاعت، مصطفی همدانی، سایت پژوهه، بازیابی: 18 فروردین 1393.
