تحنیک: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| + | {{خوب}} | ||
بازكردن كام نوزاد و گذراندن يك يا دو طرف عِمامه از زير چانه. | بازكردن كام نوزاد و گذراندن يك يا دو طرف عِمامه از زير چانه. | ||
نسخهٔ ۱۸ ژانویهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۱:۱۲
بازكردن كام نوزاد و گذراندن يك يا دو طرف عِمامه از زير چانه.
احکام تحنیک نوزاد
بازكردن كام نوزاد با آب فرات و تربت کربلا و در صورت نبود آب فرات، با آب شیرین به ویژه آب باران مستحب است. در صورتى كه جز آب شور، آب دیگرى نباشد آن را با اندكى خرما یا عسل آمیخته و كام نوزاد را با آن بردارند. همچنین تحنیک با خرما مستحب است.
برخى گفته‌اند: جمع بین روایات این است كه بازكردن كام نوزاد با آب فرات و در صورت نبود آن، با آب باران و در هر دو صورت با آمیختن اندكى تربت، شیرینى خرما و یا عسل مستحب است. كسى كه این‌گونه عمل كند به تمامى روایات مربوط به تحنیک عمل كرده است.
احکام تحنیک در میت
نهادن عمامه بر سر میت مرد مستحب است و كیفيّت آن بدین‌گونه است كه از وسط عمامه گرفته و بر سر ميّت بپیچانند؛ سپس دو طرف عمامه (طرف چپ و راست) را از زیر چانه (تحت الحنك) گذرانده و بر سینه میت (طرف راست را بر سمت چپ و طرف چپ را بر سمت راست سینه) بیفكنند.
احکام تحنیک در نماز
نماز خواندن با عمامه بدون تحنّك، بنابر مشهور مکروه و با آن مستحب است. در این كه مراد از تحنّك - كه به آن «تلحّی» نیز گفته مى‌شود - چیست و این كه آیا منظور گذراندن یک طرف عمامه از زیر چانه به صورت كمان است و یا انداختن آن به طرف چانه - كه از آن به «اسدال» تعبیر مى‌شود - در صدق عنوان تحنّک كفایت مى‌كند. البتّه استحباب تحنک اختصاص به حال نماز ندارد بلكه همه حالات را دربر مى‌گیرد؛ به ویژه هنگام مسافرت جهت سلامتى و زمان در پى حاجتى رفتن جهت برآورده شدن آن.
بنابر تعریف تحنّک بخصوص معناى نخست (دور دادن زیر چانه) برخى استحباب آن را به سه مورد یاد شده (نماز، طلب حاجت و سفر) محدود كرده و در غیر آن موارد، اسدال را پس از تحنّک مستحب دانسته‌اند؛ بدین معنا كه بعد از فراغ از بستن عمامه ابتدا یک طرف آن را از زیر چانه عبور مى‌دهد سپس اسدال مى‌نماید.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم‌السّلام، تحقيق و تأليف مؤسّسه دائرةالمعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بيت عليهم السّلام؛ زير نظر محمود هاشمى شاهرودى، قم: مؤسّسه دائرة المعارف فقه اسلامى، صفحه384، 1382. در دسترس در مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، بازیابی: 2 بهمن ماه 1392.
