بهجت شاعر: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۷: | سطر ۷: | ||
سلطانُف، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت 116 غزل و قصیده و یک مخمس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهنده مهارت بهجت در سخنوری است.<ref>دایرة المعارف ادبیات و هنر تاجیک.</ref> <ref>د.تاجیکی، همانجاها.</ref> زبان شعر بهجت ساده و روان است و عشق، پند و اندرز، توصیف طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال موضوعهای اصلی شعر او به شمار می آید. | سلطانُف، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت 116 غزل و قصیده و یک مخمس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهنده مهارت بهجت در سخنوری است.<ref>دایرة المعارف ادبیات و هنر تاجیک.</ref> <ref>د.تاجیکی، همانجاها.</ref> زبان شعر بهجت ساده و روان است و عشق، پند و اندرز، توصیف طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال موضوعهای اصلی شعر او به شمار می آید. | ||
| + | ==پانویس== | ||
| + | {{پانویس}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* صدرالدین عینی، نمونة ادبیات تاجیک، مسکو 1926؛ رحمت الله واضح بخارایی، تحفة الاحباب فی تذکرة الاصحاب، چاپ اصغر جانفدا، دوشنبه 1977. | * صدرالدین عینی، نمونة ادبیات تاجیک، مسکو 1926؛ رحمت الله واضح بخارایی، تحفة الاحباب فی تذکرة الاصحاب، چاپ اصغر جانفدا، دوشنبه 1977. | ||
* Ensiklopediya ¦yi adabiya ¦t va sa ـ ati Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1988; Enssiklopediya ¦yi Sa ¦vetii Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1978; Amirbek Habibza ¦da, Ganji Zarafىa ¦n , Dushanbe 1991; Uzbek Savet Ensiklopediyasi , Tashkent 1971-1980. | * Ensiklopediya ¦yi adabiya ¦t va sa ـ ati Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1988; Enssiklopediya ¦yi Sa ¦vetii Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1978; Amirbek Habibza ¦da, Ganji Zarafىa ¦n , Dushanbe 1991; Uzbek Savet Ensiklopediyasi , Tashkent 1971-1980. | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۶ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۳۷
این صفحه مدخلی از دانشنامه جهان اسلام است
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
بَهجَت، میرزاایوب شاعر فارسی سرای و خوشنویس تاجیک اواخر سدة دوازدهم. سال تولد و مرگش بدرستی معلوم نیست. پدرش مُشرِف اِسفره ای شاعر و خوشنویس بود. بهجت در مدرسة «خانِ» شهر خوقند تحصیل کرد[۱] [۲] که مدرسة مذکور را به اشتباه در شهر خجند دانسته است.
وی شاعر نامدار روزگار محمدعمرخان، والی خوقند (1166ـ1201/ 1787ـ1822) بود و از اعضای فعّال انجمن ادبی او به شمار می رفت.[۳] [۴] [۵] والی خوقند خود به فارسی و ترکی شعر می سرود و «امیری» تخلص می کرد، در عهد وی محفل ادبی خوقند پررونق بود و با محیط ادبی بخارا رقابت داشت.
سلطانُف، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت 116 غزل و قصیده و یک مخمس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهنده مهارت بهجت در سخنوری است.[۶] [۷] زبان شعر بهجت ساده و روان است و عشق، پند و اندرز، توصیف طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال موضوعهای اصلی شعر او به شمار می آید.
پانویس
منابع
- صدرالدین عینی، نمونة ادبیات تاجیک، مسکو 1926؛ رحمت الله واضح بخارایی، تحفة الاحباب فی تذکرة الاصحاب، چاپ اصغر جانفدا، دوشنبه 1977.
- Ensiklopediya ¦yi adabiya ¦t va sa ـ ati Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1988; Enssiklopediya ¦yi Sa ¦vetii Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1978; Amirbek Habibza ¦da, Ganji Zarafىa ¦n , Dushanbe 1991; Uzbek Savet Ensiklopediyasi , Tashkent 1971-1980.
منابع
- دانشنامه جهان اسلام، مدخل "بهجت" از رحیم مسلمانیان قبادیانی.
