جمال الدین اینجو: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۷: | سطر ۷: | ||
وفات: 1035 ق | وفات: 1035 ق | ||
| − | فرهنگ نویس. از علویان شیراز بود كه ظاهراً نسب خود را به شیخ | + | فرهنگ نویس. از علویان [[شیراز]] بود كه ظاهراً نسب خود را به شیخ [[ابواسحاق اینجو]] پادشاه معروف [[فارس]] در سده‌ى هشتم قمرى مى‌رساند. پدرش از اركان دولت دكن بود. |
علوم متداوله را در خدمت اساتید عصر آموخت و از مقربان درگاه حسین نظام شاه صاحب احمدنگر شد و نظام‌شاه دختر او خدیجه را به عقد خود درآورد و مقام پدرزن خود را بالا برد. تا حیات نظام‌شاه با احترام زیست. پس از وفات او پسرش مرتضى بن حسین بحرى جانشین وى شد و چون مادر شاه بر امور مسلط بود جمال‌الدین را به زندان انداخت. | علوم متداوله را در خدمت اساتید عصر آموخت و از مقربان درگاه حسین نظام شاه صاحب احمدنگر شد و نظام‌شاه دختر او خدیجه را به عقد خود درآورد و مقام پدرزن خود را بالا برد. تا حیات نظام‌شاه با احترام زیست. پس از وفات او پسرش مرتضى بن حسین بحرى جانشین وى شد و چون مادر شاه بر امور مسلط بود جمال‌الدین را به زندان انداخت. | ||
| − | اما بعداً امور بدست مرتضى افتاد، او را از زندان بیرون آورد و كارهاى مهم را به او سپرد. پس از مدتى از او رنجید و او را با دخترش خدیجه به رامپور تبعید كرد. وى به آگره نزد جلال‌الدین اكبر بن همایون تیمورى رفت و از مقربان درگاه او شد. زمانى كه جهانگیر پسر اكبر به تخت سلطنت نشست او را والى بهار كرد و لقب عضدالدوله به او داد. در سال 1030 ق به علت كهولت سن از كار كناره گرفت و در اكبرآباد ساكن شد. اثر وى: | + | اما بعداً امور بدست مرتضى افتاد، او را از زندان بیرون آورد و كارهاى مهم را به او سپرد. پس از مدتى از او رنجید و او را با دخترش خدیجه به رامپور تبعید كرد. وى به آگره نزد جلال‌الدین اكبر بن همایون تیمورى رفت و از مقربان درگاه او شد. زمانى كه جهانگیر پسر اكبر به تخت سلطنت نشست او را والى بهار كرد و لقب عضدالدوله به او داد. در سال 1030 ق به علت كهولت سن از كار كناره گرفت و در اكبرآباد ساكن شد. اثر وى: «[[فرهنگ جهانگیرى]]» در لغت فارسى است كه آن را در سال 1032 ق تألیف كرده است. |
==منابع== | ==منابع== | ||
* [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج1، ص326. | * [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج1، ص326. | ||
| + | |||
| + | [[رده:دولتمردان]] | ||
| + | [[رده:لغت شناسان]] | ||
نسخهٔ ۳ نوامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۵:۵۲
اینجو، عضدالدوله، جمال‌الدین حسین
قرن: 11
وفات: 1035 ق
فرهنگ نویس. از علویان شیراز بود كه ظاهراً نسب خود را به شیخ ابواسحاق اینجو پادشاه معروف فارس در سده‌ى هشتم قمرى مى‌رساند. پدرش از اركان دولت دكن بود.
علوم متداوله را در خدمت اساتید عصر آموخت و از مقربان درگاه حسین نظام شاه صاحب احمدنگر شد و نظام‌شاه دختر او خدیجه را به عقد خود درآورد و مقام پدرزن خود را بالا برد. تا حیات نظام‌شاه با احترام زیست. پس از وفات او پسرش مرتضى بن حسین بحرى جانشین وى شد و چون مادر شاه بر امور مسلط بود جمال‌الدین را به زندان انداخت.
اما بعداً امور بدست مرتضى افتاد، او را از زندان بیرون آورد و كارهاى مهم را به او سپرد. پس از مدتى از او رنجید و او را با دخترش خدیجه به رامپور تبعید كرد. وى به آگره نزد جلال‌الدین اكبر بن همایون تیمورى رفت و از مقربان درگاه او شد. زمانى كه جهانگیر پسر اكبر به تخت سلطنت نشست او را والى بهار كرد و لقب عضدالدوله به او داد. در سال 1030 ق به علت كهولت سن از كار كناره گرفت و در اكبرآباد ساكن شد. اثر وى: «فرهنگ جهانگیرى» در لغت فارسى است كه آن را در سال 1032 ق تألیف كرده است.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج1، ص326.
