ابن غضائری

شيخ ابوالحسين احمد (م 425 ق) فرزند حسين ابن عبيدالله بن ابراهيم ، از اعاظم علماى شيعه در قرن پنجم هجرى و از شيوخ محدثين و محققین اماميه بود تعبیرى كه بعضى اعیان درباره وى دارند، مقام عالى علمى وى را به خوبى نشان مى دهد؛ گفته شده: «كان من أحفظ الشیعه بحدیث اهل البیت علیهم السلام».

وى خصوصاً در علم رجال از نوادر شیعه در زمان خود به شمار مى رفت. در معرفى مقام وى همین اندازه كفایت مى كند كه بزرگانى چون مرحوم شیخ طوسى، مرحوم نجاشى و علماى متأخر خصوصاً مرحوم علامه، ابن داوود، سید جلیل القدر سید احمد بن طاووس هم از كتاب ایشان نقل كرده اند و هم به آراى او اعتماد نموده اند.

استادان

ابن غضائری از شاگردان پدرش حسين معروف به ابن الغضائرى (م 411 ق) و همدرس نجاشى (372 ـ 450 ق) صاحب کتاب معروف رجال نجاشی بوده است.

از دیگر اساتید او می توان ابومحمد بن طلحه بن على بن عبدالله بن علاله، ابوالحسین صبیى، حسین بن محمد بن نبدار قمى، احمد بن عبدالواحد را نام برد

تألیفات

كتاب جامع الاسماء الكتب المصنفة لدى الشیعة، كتاب جامع الاسماء الاصول المعتمدة لدى الشیعة بهم، كتاب التاریخ، كتاب الضعفاء، كتاب الثقات والممدوحین، الرجال.

كتاب رجال وى كه به نام رجال ابن الغضائرى شهرت دارد از منابع مهم كتب رجالى است و علامه حلى در كتاب خود الخلاصة و ابن داوود در رجال خويش و سيد ابن طاووس (م 673 ق) در كتاب خود حل الاشكال از آن نقل مىدارند. سيد بن طاووس كتاب الجرح او را براى آنكه محفوظ بماند تماماً در كتاب خويش درج كرد.