لعنت و برائت در عاشورا

این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

اسلام، دين تولى و تبرى است. در كنار محبت و دوستى با خاندان پيامبر و مودت‌ نسبت به آنان و سلام و درود، در زيارتنامه‌ها نسبت به اولياء خدا، عنصر برائت و بيزارى و نفرت و نفرين نسبت به ظالمان و دشمنان حق است.

بى‌تفاوت نبودن در برابر جنايتكاران‌ و همسويى با رسول خدا، ايجاب مى‌كند كه يك شيعه عاشورايى نسبت به ستمگران، بغض و عداوت و تبرى داشته باشد و كسانى را كه قرآن لعن كرده است، مورد لعن قرار دهد. لعن، نشان اوج تنفر و انزجار از چهره‌هاى ملعون است.

در لعنت ها و برائت هايى كه در زيارتنامه شهدا و ائمه آمده، با بيان زشتي ها، فسادها، تحريف ها، ستم ها، گردنكشي ها، صف‌آرايى در مقابل جناح حق، نپذيرفتن طاعت ائمه و مخالفت با رهبران الهى آميخته است و لعن آنان، طرد نمايندگان اين خط در هميشه و همه ‌جاى تاريخ است.

در حادثه كربلا، كسانى در قتل دست داشتند، كسانى هم راضيان، ساكتان، هتك‌حرمت‌ كنندگان، زمينه‌سازان، فرمانبرداران بوده‌اند و همه ملعون و مطرودند و نيز آنان كه ‌حسين بن على‌ علیه السلام را خوار كردند و ندايش را شنيدند و پاسخ ندادند.

در فراز ديگرى پايه‌گذاران ظلم به اهل بيت، كنار زنندگان اهل بيت از جايگاه اصلى‌شان، قاتلان اهل بيت، زمينه‌سازان آن قتل، پيروان و هواداران قاتلان لعنت ‌شده‌اند: «اسرجت، الجمت، تهيات...» در زيارتى، لعن بر ظالمين آل محمد، لعن بر ارواحشان، ديارشان و قبورشان ‌شده است: «والعن ارواحهم و ديارهم و قبورهم‌؛ زيارت عاشوراى غيرمعروفه، مفاتيح الجنان».

موالات با حسين و برائت از ظالمان به او، پايه تقرب به خدا و رسول و اميرالمؤمنين و فاطمه و حسن و حسين‌ عليهم السلام‌ است: «يا ابا عبدالله! انى اتقرب الى الله و الى‌ رسوله و الى اميرالمؤمنين و الى فاطمة و الى الحسن و اليك بموالاتك و بالبرائة ممن اسس‌ اساس ذلك...».

منابع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.