بنی ضبّه: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | «بنی ضبّه» طایفه | + | «بنی ضبّه» یا «آل ضبّه» تیره‌ای از عرب عدنانی طایفه مُضر از نسل «بکر بن سعد بن ضبّه» بودند. بر پایه گزارشی، روستایی به نام «ضبّه» در [[حجاز]]، در راه [[شام]]، بر ساحل دریا و مجاور روستای [[حضرت یعقوب]] علیه السلام به نام «بدا»، قرار داشته است.<ref>الانساب، ج۸، ص۳۸۶؛ معجم البلدان، ج۳، ص۴۵۲.</ref> |
| + | == اسلام بنی‌ضبّه == | ||
| + | گویا بیشتر افراد آل ضبه مسلمان نشدند و با [[پیامبر اسلام]] صلی الله علیه وآله رابطه نیکو نداشتند. در سال ششم هجری، گروهی از بنی‌‌ضبه در [[مدینه]] به حضور رسول خدا(ص) رسیدند و ضمن شکایت از بیماری خود، از آن بزرگوار کمک خواستند. پیامبر(ص) از آنان خواست چند روزی در مدینه بمانند تا با مراقبت مسلمانان بهبود یابند و بتوانند در [[سریه|سریه‌های]] بعدی با مسلمانان همراهی کنند؛ ولی آنان مایل بودند در خارج مدینه جای گیرند. پیامبر اکرم(ص) با پذیرش خواسته آنان، به تنی چند از مسلمانان مأموریت داد تا مقداری از شتران [[بیت المال|بیت المال]] را در چراگاه اطراف مدینه نگه دارند و از شیر آن‌ها بیماران بنی‌‌ضبه را پذیرایی و پرستاری کنند. آنان با حمایت پیامبر(ص) در مدتی کوتاه سلامت خود را بازیافتند؛ اما به جای قدردانی، سه تن از نگهبانانِ شترها را کشتند و شتران را به سرقت بردند. هنگامی که این خبر ناگوار به پیامبر(ص) رسید، [[حضرت علی]] علیه السلام را مأمور دستگیری آنان کرد. امیرمؤمنان(ع) این خطاکاران را تعقیب و بازداشت نمود و به حضور پیامبر(ص) آورد. در این لحظه آیه {{متن قرآن|«إنَّما جَزاءُ الَّذِینَ یحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ یسْعَوْنَ فِی الْأَرْضِ فَساداً أَنْ یقَتَّلُوا أَوْ یصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَیدِیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ»}} ([[سوره مائده]]، ۳۳) نازل شد و آنان را مُحارب دانست و حکم آنان را که اعدام یا قطع دست و پا در جهت مخالفِ هم یا تبعید از سرزمین خود بود، به پیامبر ابلاغ کرد. پیامبر با قطع یک دست و یک پا در جهت مخالف هم، حکم خدا را درباره آنان جاری کرد.<ref>الکافی، ج۷، ص۲۴۵؛ دعائم الاسلام، ج۲، ص۴۷۶؛ تهذیب، ج۱۰، ص۱۳۴-۱۳۵.</ref> | ||
| − | آل ضبه | + | گروهی از آل ضبه پس از [[رحلت پیامبر اسلام|رحلت پیامبر اکرم]] صلی الله علیه وآله، [[ارتداد|مرتد]] شدند و ادعای دروغین پیغمبری سجّاح را پذیرفتند؛ ولی سپس به دین [[اسلام]] بازگشتند.<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۲۷۰-۲۷۱.</ref> |
| − | بر | + | == بنی‌ضبّه بعد از پیامبر == |
| + | آل ضبه در زمان حکومت [[امام علی]] علیه السلام نیز با آن حضرت دشمنی ورزیدند و در [[جنگ جمل]] سپاه [[عایشه]] را همراهی کردند. شدت حمایت آنان از عایشه چندان بود که عایشه علت شکست خود را خاموش شدن صدای آل ضبه و کشته شدن آنان دانست.<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۵۱۸؛ البدایة والنهایه، ج۷، ص۲۴۲-۲۴۳؛ امتاع الاسماع، ج۱۳، ص۲۴۶.</ref> آل ضبه پرچمداران جنگ جمل در سپاه عایشه بودند و بیش از ۷۰ دست که زمام شتر عایشه را گرفته بودند، در آن روز از بدن آنان جدا شد.<ref>مروج الذهب، ج۲، ص۳۶۶.</ref> ایشان با شور و [[تعصب]] بسیار بر ضد امام علی(ع) جنگیدند و در این نبرد ۸۰۰ یا ۲۰۰۰ نفر کشته دادند. اشعار و رجزهای بسیاری از آنان در این واقعه بر جای مانده که نشان می‌دهد به حضور خود در جنگ جمل و دشمنی با امیرمؤمنان(ع) مباهات می‌کردند. عمرو بن یثربی ضبی، از سران ضبه در این نبرد، [[زید بن صوحان|زید بن صوحان عبدی]] از یاران امام علی(ع) و دو نفر دیگر را به [[شهادت در راه خدا|شهادت]] رساند.<ref>وقعة صفین، ج۱، ص۵۵۷؛ انساب الاشراف، ج۳، ص۴۰؛ الاصابه، ج۵، ص۱۲۲.</ref> | ||
| − | + | آل ضبه در فتوحات زمان خلفا نیز حضور داشتند. در فتح [[ایران]] و در یکی از نبردها به نام حَصید، روزبه از فرماندهان ایرانی به وسیله عصمة بن عبدالله حارثی ضبی کشته شد و این باعث گردید تا مسلمانان، منطقه حصید را فتح کنند و غنایم بسیاری به دست آورند.<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۳۸۰؛ البدایة والنهایه، ج۶، ص۳۵۱؛ الاصابه، ج۴، ص۴۱۵.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | آل ضبه در فتوحات حضور داشتند. در فتح ایران و در یکی از نبردها به نام حَصید، روزبه از فرماندهان ایرانی به وسیله عصمة بن عبدالله حارثی ضبی کشته شد و این باعث گردید تا مسلمانان، منطقه حصید را فتح کنند و غنایم بسیاری به دست آورند.<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۳۸۰؛ البدایة والنهایه، ج۶، ص۳۵۱؛ الاصابه، ج۴، ص۴۱۵.</ref> | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | همچنین بنابر روایتی، [[امام صادق]] علیه السلام، اعراب بنی‌‌ضبه را یکی از ۱۳ قومی می‌نامد که هنگام ظهور [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|حضرت مهدی]] علیه السلام، بر ضد ایشان می‌جنگند.<ref>الغیبه نعمانی، ص ۲۹۹؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۶۳.</ref> | ||
| + | == پانویس == | ||
| + | <references /> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | |||
*"آل ضبة"، دانشنامه حج و حرمین شریفین. | *"آل ضبة"، دانشنامه حج و حرمین شریفین. | ||
| − | *شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، | + | *شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۹، ص۳۲۰. |
| − | + | [[رده:قبایل]] | |
[[رده:حکومت حضرت مهدی (عج)]] | [[رده:حکومت حضرت مهدی (عج)]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۱۷
«بنی ضبّه» یا «آل ضبّه» تیره‌ای از عرب عدنانی طایفه مُضر از نسل «بکر بن سعد بن ضبّه» بودند. بر پایه گزارشی، روستایی به نام «ضبّه» در حجاز، در راه شام، بر ساحل دریا و مجاور روستای حضرت یعقوب علیه السلام به نام «بدا»، قرار داشته است.[۱]
اسلام بنی‌ضبّه
گویا بیشتر افراد آل ضبه مسلمان نشدند و با پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله رابطه نیکو نداشتند. در سال ششم هجری، گروهی از بنی‌‌ضبه در مدینه به حضور رسول خدا(ص) رسیدند و ضمن شکایت از بیماری خود، از آن بزرگوار کمک خواستند. پیامبر(ص) از آنان خواست چند روزی در مدینه بمانند تا با مراقبت مسلمانان بهبود یابند و بتوانند در سریه‌های بعدی با مسلمانان همراهی کنند؛ ولی آنان مایل بودند در خارج مدینه جای گیرند. پیامبر اکرم(ص) با پذیرش خواسته آنان، به تنی چند از مسلمانان مأموریت داد تا مقداری از شتران بیت المال را در چراگاه اطراف مدینه نگه دارند و از شیر آن‌ها بیماران بنی‌‌ضبه را پذیرایی و پرستاری کنند. آنان با حمایت پیامبر(ص) در مدتی کوتاه سلامت خود را بازیافتند؛ اما به جای قدردانی، سه تن از نگهبانانِ شترها را کشتند و شتران را به سرقت بردند. هنگامی که این خبر ناگوار به پیامبر(ص) رسید، حضرت علی علیه السلام را مأمور دستگیری آنان کرد. امیرمؤمنان(ع) این خطاکاران را تعقیب و بازداشت نمود و به حضور پیامبر(ص) آورد. در این لحظه آیه «إنَّما جَزاءُ الَّذِینَ یحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ یسْعَوْنَ فِی الْأَرْضِ فَساداً أَنْ یقَتَّلُوا أَوْ یصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَیدِیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ» (سوره مائده، ۳۳) نازل شد و آنان را مُحارب دانست و حکم آنان را که اعدام یا قطع دست و پا در جهت مخالفِ هم یا تبعید از سرزمین خود بود، به پیامبر ابلاغ کرد. پیامبر با قطع یک دست و یک پا در جهت مخالف هم، حکم خدا را درباره آنان جاری کرد.[۲]
گروهی از آل ضبه پس از رحلت پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله، مرتد شدند و ادعای دروغین پیغمبری سجّاح را پذیرفتند؛ ولی سپس به دین اسلام بازگشتند.[۳]
بنی‌ضبّه بعد از پیامبر
آل ضبه در زمان حکومت امام علی علیه السلام نیز با آن حضرت دشمنی ورزیدند و در جنگ جمل سپاه عایشه را همراهی کردند. شدت حمایت آنان از عایشه چندان بود که عایشه علت شکست خود را خاموش شدن صدای آل ضبه و کشته شدن آنان دانست.[۴] آل ضبه پرچمداران جنگ جمل در سپاه عایشه بودند و بیش از ۷۰ دست که زمام شتر عایشه را گرفته بودند، در آن روز از بدن آنان جدا شد.[۵] ایشان با شور و تعصب بسیار بر ضد امام علی(ع) جنگیدند و در این نبرد ۸۰۰ یا ۲۰۰۰ نفر کشته دادند. اشعار و رجزهای بسیاری از آنان در این واقعه بر جای مانده که نشان می‌دهد به حضور خود در جنگ جمل و دشمنی با امیرمؤمنان(ع) مباهات می‌کردند. عمرو بن یثربی ضبی، از سران ضبه در این نبرد، زید بن صوحان عبدی از یاران امام علی(ع) و دو نفر دیگر را به شهادت رساند.[۶]
آل ضبه در فتوحات زمان خلفا نیز حضور داشتند. در فتح ایران و در یکی از نبردها به نام حَصید، روزبه از فرماندهان ایرانی به وسیله عصمة بن عبدالله حارثی ضبی کشته شد و این باعث گردید تا مسلمانان، منطقه حصید را فتح کنند و غنایم بسیاری به دست آورند.[۷]
همچنین بنابر روایتی، امام صادق علیه السلام، اعراب بنی‌‌ضبه را یکی از ۱۳ قومی می‌نامد که هنگام ظهور حضرت مهدی علیه السلام، بر ضد ایشان می‌جنگند.[۸]
پانویس
- ↑ الانساب، ج۸، ص۳۸۶؛ معجم البلدان، ج۳، ص۴۵۲.
- ↑ الکافی، ج۷، ص۲۴۵؛ دعائم الاسلام، ج۲، ص۴۷۶؛ تهذیب، ج۱۰، ص۱۳۴-۱۳۵.
- ↑ تاریخ طبری، ج۳، ص۲۷۰-۲۷۱.
- ↑ تاریخ طبری، ج۴، ص۵۱۸؛ البدایة والنهایه، ج۷، ص۲۴۲-۲۴۳؛ امتاع الاسماع، ج۱۳، ص۲۴۶.
- ↑ مروج الذهب، ج۲، ص۳۶۶.
- ↑ وقعة صفین، ج۱، ص۵۵۷؛ انساب الاشراف، ج۳، ص۴۰؛ الاصابه، ج۵، ص۱۲۲.
- ↑ تاریخ طبری، ج۳، ص۳۸۰؛ البدایة والنهایه، ج۶، ص۳۵۱؛ الاصابه، ج۴، ص۴۱۵.
- ↑ الغیبه نعمانی، ص ۲۹۹؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۶۳.
منابع
- "آل ضبة"، دانشنامه حج و حرمین شریفین.
- شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۹، ص۳۲۰.
