سعیر: تفاوت بین نسخه‌ها
(رده:جهنم) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | یکی از نامهای دوزخ در | + | یکی از نامهای [[دوزخ]] در [[قرآن|قرآن کریم]]، «سعیر» است که به معنی آتش فروزان می باشد. |
| − | ==واژه شناسى | + | ==واژه شناسى «سعیر»== |
| − | + | این واژه در اصل به معناى افروخته شدن چیزى و بالا آمدن آن است. بدین جهت به آتشى که زبانه مى کشد و بالا مى آید، «سعیر» گفته مى شود. [[ابن فارس]] مى گوید: السین و العین و الراء أصل واحد یدلّ على اشتعال الشىء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلک السعیر سعیر النار.<ref>معجم مقاییس اللغة: ج۳، ص۷۵ (مادّه «سعر»).</ref> «س ع ر»، ریشه اى است که بر شعله کشیدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همین واژه است سعیر النار (شعله آتش). | |
| − | == | + | ==«سعیر» در قرآن و حدیث== |
| − | در قرآن واژه | + | در [[قرآن]] واژه «سعیر»، شانزده بار<ref>با مشتقات آن، نوزده مرتبه مى شود: سُعُر، دو مرتبه و سُعّرت یک مرتبه و سعیر شانزده مرتبه.</ref> و فعل «سُعِّرتْ» یک بار آمده است. در قرآن، واژه «سعیر» گاهى در توصیف آتش [[دوزخ]] بکار رفته است. مانند [[آیه]]: {{متن قرآن|«مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ کلَّمَا خَبَتْ زِدْنَهُمْ سَعِیرًا»}}؛<ref>[[سوره اسراء]]: آیه ۹۷.</ref> جایگاهشان دوزخ است، هر زمان آتش آن فرونشیند، شعله تازه اى بر آنان مى افزاییم! |
| − | + | و گاهی این واژه در برابر «جنّت ([[بهشت]])» قرار گرفته است، مانند: {{متن قرآن|«فَرِیقٌ فِى الْجَنَّةِ وَ فَرِیقٌ فِى السَّعِیرِ»}}؛<ref>[[سوره شوری]]: آیه۷.</ref> گروهى در بهشت و گروهى در آتش سوزان اند. | |
| − | و | + | و تعبیر {{متن قرآن|«أَصْحَابِ السَّعِیرِ»}}<ref>[[سوره فاطر]]: آیه۶، [[سوره ملک]]: ۱۰ـ۱۱.</ref> در چند آیه دیگر، قرینه است که «سعیر» علاوه بر معناى وصفى، یکى از نامهاى دوزخ نیز هست. |
| + | |||
| + | در [[حدیث|احادیث]] نیز از دوزخ با عنوان «سعیر» یاد شده است، مانند: «حرّ السعیر» و «عذاب السعیر».<ref>ر.ک: ص۲۷. (فصل یکم: نامهاى دوزخ/ سعیر «آتش پرشراره»).</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و | + | *محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حدیث، ج۲، قم: دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۸۹ش، ص۵۵، در دسترس در [http://lib.qhu.ac.ir/n2021-e25195-p55.html پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه]، بازیابی: ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۳. |
[[رده: واژگان قرآنی]] | [[رده: واژگان قرآنی]] | ||
[[رده:جهنم]] | [[رده:جهنم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۰۳
یکی از نامهای دوزخ در قرآن کریم، «سعیر» است که به معنی آتش فروزان می باشد.
واژه شناسى «سعیر»
این واژه در اصل به معناى افروخته شدن چیزى و بالا آمدن آن است. بدین جهت به آتشى که زبانه مى کشد و بالا مى آید، «سعیر» گفته مى شود. ابن فارس مى گوید: السین و العین و الراء أصل واحد یدلّ على اشتعال الشىء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلک السعیر سعیر النار.[۱] «س ع ر»، ریشه اى است که بر شعله کشیدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همین واژه است سعیر النار (شعله آتش).
«سعیر» در قرآن و حدیث
در قرآن واژه «سعیر»، شانزده بار[۲] و فعل «سُعِّرتْ» یک بار آمده است. در قرآن، واژه «سعیر» گاهى در توصیف آتش دوزخ بکار رفته است. مانند آیه: «مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ کلَّمَا خَبَتْ زِدْنَهُمْ سَعِیرًا»؛[۳] جایگاهشان دوزخ است، هر زمان آتش آن فرونشیند، شعله تازه اى بر آنان مى افزاییم!
و گاهی این واژه در برابر «جنّت (بهشت)» قرار گرفته است، مانند: «فَرِیقٌ فِى الْجَنَّةِ وَ فَرِیقٌ فِى السَّعِیرِ»؛[۴] گروهى در بهشت و گروهى در آتش سوزان اند.
و تعبیر «أَصْحَابِ السَّعِیرِ»[۵] در چند آیه دیگر، قرینه است که «سعیر» علاوه بر معناى وصفى، یکى از نامهاى دوزخ نیز هست.
در احادیث نیز از دوزخ با عنوان «سعیر» یاد شده است، مانند: «حرّ السعیر» و «عذاب السعیر».[۶]
پانویس
منابع
- محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حدیث، ج۲، قم: دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۸۹ش، ص۵۵، در دسترس در پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه، بازیابی: ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۳.
