قبر امام حسین علیه السلام

این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

اولین بار بنى اسد پس از دفن اجساد شهدای کربلا و پیکر سیدالشهدا (علیه السلام)، علامتى بر قبر نهادند. از این که توابین در سالهاى ۶۳ یا ۶۴ بر سر قبر امام حسین علیه السلام مى‌آمدند، مى‌فهمیم که آن هنگام، آشنا و شناخته شده بوده است. بنا به تشویق اولیاء دین، مدفن آن حضرت از همان آغاز، مورد زیارت شیعه قرار گرفت، چه پنهانى و چه آشکار.

در زمان بنى امیه، قبه‌اى بر قبر شریف ساخته شد و تا زمان هارون الرشید باقى بود. وى ‌قبر را خراب و محل آن را صاف کرد و درخت ‌سدرى را که (به نشانه قبر) در آنجا بود، قطع کرد. بار دیگر در زمان مامون ساخته شد. سپس در سال ۲۳۶ و ۲۳۷ هجرى به دستور متوکل عباسى، قبر و خانه‌هاى اطراف آن خراب شد و به جاى آن زراعت کردند و مانع‌ رفت و آمد مردم شدند. باز هم در سال ۲۴۷ به دستور متوکل قبر را خراب کردند و چندین نوبت دیگر این تخریب انجام گرفت.

بناى فعلى مرقد و حرم سیدالشهدا به قرن‌ هشتم هجرى برمى‌گردد. البته بارها مرمت ها و اضافاتى انجام گرفته است. در سال‌ ۱۲۱۶ هجرى وهابیها با سپاهى از منطقه نجد حمله کرده و حرم حسینى را غارت و تخریب کردند و اسب ها را در صحن مطهر بستند.

منابع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.