سوره تغابن: تفاوت بین نسخه‌ها
(ایجاد صفحه) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{بخشی از یک کتاب}} | {{بخشی از یک کتاب}} | ||
| − | '''منبع:''' | + | '''منبع:''' |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | نویسنده: | ||
سوره تغابن در [[مدينه]] نازل شد، ابن عبّاس گويد: غير از سه آيه آخر كه در مدينه نازل شده،یعنی از « يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْواجِكُمْ» تا آخر سوره، بقيّه از اوّل تا آيه مذكوره در [[مکه]] نازل شده است. | سوره تغابن در [[مدينه]] نازل شد، ابن عبّاس گويد: غير از سه آيه آخر كه در مدينه نازل شده،یعنی از « يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْواجِكُمْ» تا آخر سوره، بقيّه از اوّل تا آيه مذكوره در [[مکه]] نازل شده است. | ||
| − | |||
== عدد آيات: == | == عدد آيات: == | ||
به اجماع و اتّفاق مفسّرين هجده آيه است. | به اجماع و اتّفاق مفسّرين هجده آيه است. | ||
| − | |||
== فضيلت آن: == | == فضيلت آن: == | ||
ابى بن كعب گويد: [[پیامبر]] (ص) فرمود هر كه سوره تغابن را بخواند از مرگ ناگهانى محفوظ ماند، ابن ابى العلاء از [[امام صادق علیه السلام|حضرت ابى عبد اللَّه صادق عليه السلام]] نقل نموده كه فرمود هر كس سوره تغابن را در نماز واجبش بخواند در روز قيامت شفيع او خواهد بود و شهادت مي دهد نزد كسى كه شهادت او پذيرفته مي شود، آن گاه از او جدا نشود تا او داخل بهشت شود. | ابى بن كعب گويد: [[پیامبر]] (ص) فرمود هر كه سوره تغابن را بخواند از مرگ ناگهانى محفوظ ماند، ابن ابى العلاء از [[امام صادق علیه السلام|حضرت ابى عبد اللَّه صادق عليه السلام]] نقل نموده كه فرمود هر كس سوره تغابن را در نماز واجبش بخواند در روز قيامت شفيع او خواهد بود و شهادت مي دهد نزد كسى كه شهادت او پذيرفته مي شود، آن گاه از او جدا نشود تا او داخل بهشت شود. | ||
| + | |||
| + | == محتوای سوره == | ||
| + | اين سوره از نظر سياق و نظم شبيه به [[سوره حديد]] است، و گويى خلاصه‌اى از آن است، و غرض سوره اين است كه مؤمنين را تشويق و تحريك كند به اينكه در راه خدا [[انفاق]] كنند، و غرض ديگرش اين است كه ناراحتى‌ها و تاسف‌هايى كه در اثر هجوم مصائب در دلهاشان نشسته برطرف سازد، و نويد دهد كه اگر در راه ايمان به خدا و جهاد در راه او و انفاق در آن راه مشقاتى را متحمل می‌شوند، همه به اذن خدا است. | ||
| + | |||
| + | و آياتى كه در صدر سوره واقع شده جنبه مقدمه و زمينه چينى براى بيان اين غرض را دارد، در آن آيات بيان مى‌كند كه اسماى حسنى و صفات علياى خدا اقتضا مى‌كند كه براى بشر بعث و بازگشتى فراهم سازد، تا همه به سويش برگردند و در آن بازگشت اهل [[ايمان]] و [[عمل صالح]] به سوى بهشت جاودان هدايت شوند، و اهل [[كفر]] و تكذيب به سوى آتش ابدى رانده شوند، پس اين مطالب مقدمه چينى است براى آيات بعد كه می‌فرمايد: بايد خدا و رسول را اطاعت كنيد و بر مصائب و نيز در برابر [[انفاق]] در راه خدا خويشتن‌دار باشيد، بدون اينكه از منع موانع متاثر و از ملامت شماتتگران بيمى به خود راه دهيد<ref> ترجمه الميزان، ج19، ص: 495 </ref> | ||
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
| + | |||
| + | == منابع == | ||
| + | *فضل بن حسن طبرسی ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج25، ص: 495 | ||
| + | *محمد حسین طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان،ج19، ص: 251، قم 1374. | ||
==پیوست== | ==پیوست== | ||
نسخهٔ ۲۷ نوامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۶:۳۸
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
منبع:
نویسنده:
سوره تغابن در مدينه نازل شد، ابن عبّاس گويد: غير از سه آيه آخر كه در مدينه نازل شده،یعنی از « يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْواجِكُمْ» تا آخر سوره، بقيّه از اوّل تا آيه مذكوره در مکه نازل شده است.
عدد آيات:
به اجماع و اتّفاق مفسّرين هجده آيه است.
فضيلت آن:
ابى بن كعب گويد: پیامبر (ص) فرمود هر كه سوره تغابن را بخواند از مرگ ناگهانى محفوظ ماند، ابن ابى العلاء از حضرت ابى عبد اللَّه صادق عليه السلام نقل نموده كه فرمود هر كس سوره تغابن را در نماز واجبش بخواند در روز قيامت شفيع او خواهد بود و شهادت مي دهد نزد كسى كه شهادت او پذيرفته مي شود، آن گاه از او جدا نشود تا او داخل بهشت شود.
محتوای سوره
اين سوره از نظر سياق و نظم شبيه به سوره حديد است، و گويى خلاصه‌اى از آن است، و غرض سوره اين است كه مؤمنين را تشويق و تحريك كند به اينكه در راه خدا انفاق كنند، و غرض ديگرش اين است كه ناراحتى‌ها و تاسف‌هايى كه در اثر هجوم مصائب در دلهاشان نشسته برطرف سازد، و نويد دهد كه اگر در راه ايمان به خدا و جهاد در راه او و انفاق در آن راه مشقاتى را متحمل می‌شوند، همه به اذن خدا است.
و آياتى كه در صدر سوره واقع شده جنبه مقدمه و زمينه چينى براى بيان اين غرض را دارد، در آن آيات بيان مى‌كند كه اسماى حسنى و صفات علياى خدا اقتضا مى‌كند كه براى بشر بعث و بازگشتى فراهم سازد، تا همه به سويش برگردند و در آن بازگشت اهل ايمان و عمل صالح به سوى بهشت جاودان هدايت شوند، و اهل كفر و تكذيب به سوى آتش ابدى رانده شوند، پس اين مطالب مقدمه چينى است براى آيات بعد كه می‌فرمايد: بايد خدا و رسول را اطاعت كنيد و بر مصائب و نيز در برابر انفاق در راه خدا خويشتن‌دار باشيد، بدون اينكه از منع موانع متاثر و از ملامت شماتتگران بيمى به خود راه دهيد[۱]
پانویس
- ↑ ترجمه الميزان، ج19، ص: 495
منابع
- فضل بن حسن طبرسی ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج25، ص: 495
- محمد حسین طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان،ج19، ص: 251، قم 1374.
پیوست
